Η ταινία
Στον «Ιππόκαμπο» παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού, μέσα από τρεις σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Η Ελενα γνωρίζει τον Θάνο σε μια αθώα εποχή της ζωής της, και το ταξίδι τους ξεκινά – και τελειώνει – με τους χαρακτήρες να επιστρέφουν στο «καταφύγιο» τους.
Ο σκηνοθέτης
Γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα και σπούδασε πληροφορική, αλλά τον κέρδισε ο κινηματογράφος. Παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και σεναρίου και ήρθε σε πρώτη επαγγελματική επαφή με τον κινηματογράφο ως βοηθός του Νίκου Νικολαΐδη. Γράφει σενάρια, ενώ επαγγελματικά ασχολείται με το μοντάζ και τη φωτογραφία. Η προηγούμενη ταινία του, «Για Πάντα Νύχτα» (2012, μικρού μήκους 16΄) έκανε μια επιτυχή πορεία στα φεστιβάλ Δράμας (Υποψήφια για Special Effects), Φανταστικού Κινηματογράφου, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (Βραβείο 2ης Καλύτερης Ταινίας, Βραβεία Μοντάζ, Διεύθυνσης Φωτογραφίας, Μακιγιάζ, Α΄ Γυναικείου Ρόλου, Σκηνογραφίας), Horrοrant Film Festival 2014 (Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Μικρού Μήκους Ταινίας), Νύχτες Πρεμιέρας, Micro festival.
5 ερωτήσεις για τον «Ιππόκαμπο»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Το σενάριο είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Δημήτρη Μποσκαΐνου. Οταν το διάβασα, με άγγιξε σε πολλά επίπεδα, και το σκέφτηκα αμέσως ως εικόνα. Περιγράφει την σχέση δύο ανθρώπων, σε τρεις κομβικές στιγμές της ζωής τους και είναι γεμάτο συναίσθημα. Πώς να σας το πω, θεώρησα χρέος μου να το κάνω ταινία. Επίσης είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την προηγούμενη μου (που ήταν και ταινία «είδους») και ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, αν θα τα καταφέρω να κάνω κάτι τόσο διαμετρικά αντίθετο.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Είναι μια ταινία που ρίχνει μια, ακόμα και ρομαντική, θα έλεγα, ματιά στην σχέση δύο ανθρώπων, Την αγάπη, την απώλεια, το καταφύγιο του καθενός.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Ελπίζω η ταινία να μιλήσει μόνη της. Παρ' όλα αυτά, μπορεί ο καθένας να ρωτήσει ό,τι θέλει.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το σινεμά στην Ελλάδα ήταν πάντα έτσι, λίγο... απρόσιτο. Τα κονδύλια είναι η νύχτα με τη μέρα σε σχέση με άλλων χωρών, και παρ' όλα αυτά, οι ελληνικές ταινίες, για κάποιο λόγο, πέφτουν θύματα σύγκρισης με τις ξένες, όπου και χάνουν το παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου, είναι ζόρικο να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα. Οχι τόσο όσο παλαιότερα, αλλά ζόρικο. Από το γύρισμα αυτό, μου μένει το γεγονός πως ακόμα και με μίνιμαλ συνεργείο, «guerrilla» γύρισμα, όταν τελικά η ιστορία αγγίζει, δίνουν όλοι τον καλύτερο τους εαυτό για να πετύχει.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Το φεστιβάλ της Δράμας είναι η πρώτη «επίσημη» πόρτα που ανοίγεται στους δημιουργούς να δείξουν το έργο τους, και αυτό και μόνο, το κάνει τον σημαντικότερο θεσμό. Είναι οι πρώτες κριτικές που θα πάρουμε, τα πρώτα σχόλια που θα ακούσουμε, ακόμα και αν προταθεί για κάποιο βραβείο μια ταινία, μπορούμε καταλάβουμε γιατί, γιατί όχι, και τι θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε. Είναι επίσης μια “χύτρα” για να χρησιμοποιήσω μια ξένη έκφραση, στην οποία για μια εβδομάδα, η κινηματογραφική κοινότητα, ζει και αναπνέει σύσσωμη και γεννιέται κάτι όμορφο απ' αυτό.
info
Παίζουν: Αλεξάνδρα Λιάκου, Θάνος Χρόνης, Γιώργος Μπινιάρης
Παραγωγή: Φαίδρα Βόκαλη, Μίνα Ντρέκη
Σενάριο και σκηνοθεσία Θέμης Κατσιμίχας
Διεύθυνση φωτογραφίας: Πέτρος Νούσιας
Μουσική: Γρηγόρης Βαρθολομαίος
Δείτε το trailer εδώ:
Δείτε την προηγούμενη μικρού μήκους ταινία του Θέμη Κατσιμίχα, «Για Πάντα Νύχτα»:
