Ο Χρήστος Πυθαράς επιστρέφει με την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μετά την «Ευτυχία» με μία ταινία που ψάχνει τόπο να αναπνεύσει. Ο ήρωάς της πηγαίνει για κυνήγι για να αφουγκραστεί την ησυχία του δάσους και να γαληνέψει την καρδιά του. Να βρει που ανήκει. Γιατί ανάμεσα στα εκατομμύρια κόσμου της Αθήνας είναι ανελέητα μόνος. Ενας ξένος που δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη βιαιότητα της μεγαλούπολης.
Αυτή η αντίστιξη του αστικού τοπίου με τη φύση, ο τρόπος που ο Πυθαράς συλλαμβάνει τη διαφορά μοναξιάς και μοναχικότητας, το πώς σκιαγραφεί έναν ήρωα ως αντανάκλαση ενός σκύλου - τόσο στην παρεξηγημένη του όψη, όσο και στη βαθιά του ανάγκη για αγάπη- μάς ενέπνευσε να του ζητήσουμε ένα κείμενο.
Να μας βάλει μέσα στο μυαλό και το σύμπαν του. Ή να μας πάει μια βόλτα στο δάσος του μυαλού του.
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Κυνήγι» του Χρήστου Πυθαρά
Ξεκινώντας την κατασκευή μιας ταινίας, προσεγγίζεις την αφήγηση της σε διάφορα επίπεδα (χωρίς καν να αναφερθώ στην παραγωγή της). Η ιστορία, η πλοκή, οι χαρακτήρες και η δραματουργία τους, η κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας και φυσικά οι θεματικές της, τι πραγματεύεται ο πυρήνας της, εμφανώς ή διακριτικά, φασαριόζικα ή με νύξεις. Τι είναι αυτό δηλαδή, που σε αφορά μέσα στη ταινία για το οποίο μπορεί να καταλήξεις να κάνεις άπειρες ώρες κουβέντα με τους συνεργάτες σου ή να μην πεις ούτε κουβέντα.»
«Το Κυνήγι» είναι η ιστορία ενός ανθρώπου του Γιάννη. Οχι όλη η ιστορία του, αλλά μερικές μέρες από τη ζωή του. Μέσα από τις λεπτομέρειες, αποπειράσαι να φανερώσεις προβολές για το σύνολο. Οχι δίνοντας (σαφείς) απαντήσεις αλλά προσπαθώντας να δημιουργήσεις μια σύνδεση χώρου. Σύνδεση ψυχική και ταυτόχρονα εξωτερικού χώρου που ζούμε και "ανήκουμε". Η πόλη μας, το σπίτι μας, το χωριό μας, οι άνθρωποι μας, η δουλειά μας.
Ενας «Μερσώ» του Καμύ... Ο Γιάννης είναι άνθρωπος, τόσο ίδιος με όλους μας και τόσο διαφορετικός. Ενας «Μερσώ» του Καμύ και άλλο τόσο ξένος από αυτόν. Ενας γιος που δεν κλαίει στην κηδεία της μητέρας του. Κάτι μέσα του έχει μείνει πίσω και έχει ερημώσει. Ποτέ δεν μαθαίνουμε ακριβή λόγο, ο λόγος είναι αυτός του καθενός μας, που κουβαλά συγγενικά συναισθήματα.
Που καταλήγει ένας άνθρωπος όταν δεν καταφέρνει (δε μπορεί ή δεν θέλει;) να ζήσει μεταξύ άλλων ανθρώπων; Πώς νιώθει κανείς όταν είναι απόκληρος; Οταν η κοινωνία σου σε έχει ξεπεράσει. Οταν ο μικρόκοσμος σου καταλήγει να είναι εγκλωβιστικός, ψάχνεις παρηγοριά στην απομόνωση.
Η έννοια του χώρου είναι ζωτικής σημασίας για μια ταινία. Ενας συνεχής, (πολλές φορές μη) διακριτικός χαρακτήρας που επιδρά στην αφήγηση της. Το που εξελίσσεται μια ιστορία, χρωματίζει την διάθεση και προσδίδει ύφος και τόνο. Η ησυχία του δάσους, η απομόνωση που νιώθεις μέσα του, λειτουργεί σαν ένα ζεστό σύμπαν για τον ήρωα μας και κατ' επέκταση για το θεατή.
Στη φύση δεν είσαι μόνος, είσαι γεμάτος Η μοναχικότητα που μπορεί να επικρατεί μες τη φύση, ανοίγει έναν εσωτερικό χώρο στον άνθρωπο για συντροφικότητα με τον εαυτό του, μια αίσθηση ησυχίας και ενδοσκόπησης. Ο Γιάννης βρίσκει ανακούφιση μόνο στη σιγαλιά του δάσους. Ξέρει ότι ανήκει εκεί και νιώθει ήρεμος.
Στην πόλη η αίσθηση μοναχικότητας μετατρέπεται σε ατόφια μοναξιά. Ο ρυθμός, οι μυρωδιές, η σκληράδα, απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον εαυτό του και από τους άλλους. Τα συναισθήματα γίνονται πιο βίαια, ο εγωισμός γιγαντώνεται και οι αντιδράσεις βρίσκουν έκφραση στον παραλογισμό.
Ο μικρόκοσμος του Γιάννη είναι οι εργατικές συνοικίες, ένα καταφύγιο και αυτό από την απρόσωπη συναναστροφή της πόλης. Εκεί βιώνει την έμμεση, άμεση βία. Ενώ μπορούσε να αντιδράσει νωρίτερα, δεν το έκανε. Αν μπορούσε να μιλήσει νωρίτερα, δε μίλησε. Ενας από τους πολλούς εμάς που τιμωρεί τον εαυτό του. Υπομένει, μέχρι που η ηθική του λυγίζει. Μετά το σημείο καμπής, οι δυνατότητες αντίδρασης είναι διαφορετικές για τον καθένα μας.
Ο σκύλος όμως του Ηλία δε μπορεί να αντιδράσει. Είναι ένα καλοκάγαθο τετράποδο, που στα μάτια του αφεντικού του δεν καταφέρνει να δικαιώσει την άγρια φύση του.
Γιατί είναι πιτ μπουλ και αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος του, να μην είναι φλώρος αλλά άγριος, άγριος. Το σκυλί όμως δε μπορεί, θέλει χάδια και φροντίδα. Μάλλον, το ίδιο και ο Γιάννης.
Και ο Γιάννης, ο Γιάννης και ο Γιάννης.
Το «Κυνήγι» του Χρήστου Πυθαρά κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου από την Danaos Films