Ο σπουδαίος σκηνοθέτης της «Επιστροφής» και του «Λεβιάθαν», ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, σκηνοθέτησε υποδειγματικά μια αστυνομική έρευνα εξαφάνισης ενός παιδιού, χρησιμοποιώντας την ιστορία του ως μεταφορά για την «εξαφάνιση» μιας ολόκληρης χώρας. Με αφορμή ένα διαζύγιο, ο Ζβιάγκιντσεφ ξεκινάει από νωρίς στην ταινία την κριτική του στη χριστιανική, εθνικιστική, διεφθαρμένη Ρωσία, παρουσιάζοντας μια χώρα στην οποία επικρατεί ένας αναπάντεχος νεοπλουτισμός και μια κυνική αντιμετώπιση των πάντων, είτε αυτά είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία που διαδραματίζεται δίπλα τους, είτε ο φόβος για τα αφεντικά που απολύουν οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τη χριστιανική ηθική και τολμάει να τερματίσει ένα γάμο.
Ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ μάς μίλησε για το «Χωρίς Αγάπη», για τη δική του τρυφερότητα για το ρωσικό λαό, για την άγρια εμπειρία της αντίδρασης στο «Λεβιάθαν» και για το πώς έχει εξασφαλίσει ότι η νέα του ταινία θα προβληθεί στις ρωσικές αίθουσες. Διαβάστε παρακάτω όσα είπε, μιλώντας στο Flix.
Φίλοι εγωιστές Αλήθεια, δεν πιστεύετε ότι οι άνθρωποι είναι όντως τόσο εγωιστές όσο φαίνονται στην ταινία; Φυσικά σ' ένα φιλμ κάνουμε τα πράγματα να μοιάζουν πιο δραματικά απ’ ό,τι είναι. Αν όλοι οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τα παιδιά τους, θα ζούσαμε σ' ένα φρικτό κόσμο. Στην ταινία υπάρχει μια υπερβολή που, όμως, ίσως, μας κάνει να σκεφτούμε πιο βαθιά, να δούμε τους εαυτούς μας μέσα στους ήρωες και ν’ αναλογιστούμε τη δική μας συμπεριφορά. Νομίζω πως, τελικά, μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου, οπότε δεν θα έπρεπε να προσπαθείς να μιλάς για τις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσες, για το περιβάλλον, τη σχέση σου με τους γονείς σου. Ακόμα κι όταν τίποτε απ’ αυτά δεν λειτούργησε σωστά, μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τον ενήλικο εαυτό σου.
Post «Leviathan» Δεν μπορώ να προβλέψω την αντίδραση του ρωσικού κοινού για την ταινία. Ευτυχώς δεν ήμουν μάρτυρας όλης της ιστορίας που προκάλεσε ο «Λεβιάθαν», γιατί η οικογένεια και οι φίλοι μου με προστάτευαν από το να ακούω ή να διαβάζω όσα λέγονταν και γράφονταν. Μου είπαν ότι υπήρχε πολύς θυμός και πολύ μίσος, από μεγάλη μερίδα του κόσμου, αλλά δεν άφησα αυτό το μίσος να περάσει μέσα μου, δεν μ’ επηρέασε. Η ταινία αυτή πάντως, το «Χωρίς Αγάπη», βγαίνει στη Ρωσία με 500 κόπιες, για τρεις εβδομάδες, εγγυημένες από τον διανομέα μας, με συμβόλαιο. Θεωρώ πως είναι μια ταινία που πληγώνει τον θεατή που τη βλέπει, αλλά δεν νομίζω ότι θα υπάρξει τόσος διχασμός απόψεων στην κοινωνία, όπως έγινε με τον «Λεβιάθαν». Στη Ρωσία υπήρξε έντονο μίσος εναντίον της ταινίας, χαρακτηρίστηκε αντιρωσική και τα λοιπά, αλλά αυτή εδώ είναι μια προσωπική ιστορία, κατανοητή και οικεία στους περισσότερους ανθρώπους.
Ηρωες για όλο τον κόσμο Είμαι 53 χρόνων κι έχω ζήσει στη Ρωσία όλη μου τη ζωή, οπότε η μόνη κοινωνία που μπορώ να περιγράψω γιατί τη γνωρίζω καλά, είναι η ρωσική κοινωνία. Αλλά νομίζω πως αυτή η ιστορία ισχύει για οποιονδήποτε τόπο στον κόσμο, γιατί παντού βρίσκουμε εγωιστές, ή ανθρώπους που κοιτάζουν τον άλλον ως εργαλείο για την επίτευξη των στόχων τους κι όχι ως άνθρωπο. Αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο στη Ρωσία.
Γονατιστός στην Κόκκινη Πλατεία Η δράση της ταινίας ξεκινά τον Οκτώβριο 2012 και τελειώνει τον Σεπτέμβριο του 2015, μια περίοδο όπου συνέβησαν ριζικές αλλαγές στην κοινωνία μας, ο κόσμος μας αναποδογυρίστηκε, προέκυψε η σύγκρουση της Ουκρανίας. Αυτή είναι μια ιστορία τεράστιας απώλειας και όταν τη δείχνουμε μέσω της βίας του ενός ήρωα προς τον άλλο κι όταν παρεμβάλλουμε σκηνές της εποχής, την κάνουμε ακόμα πιο δυνατή. Το 2011 ακόμα ελπίζαμε σε μια αλλαγή. Σήμερα θα είναι λίγοι αυτοί, ίσως μόνο οι φανατικοί οπαδοί του Πούτιν, που θα πουν ότι ζούμε σε μια αρμονική κοινωνία. Κανείς άλλος. Ενας πολιτικός, ένας ηλίθιος, είπε δημόσια ότι ο σκηνοθέτης του «Λεβιάθαν» πρέπει να έρθει στην Κόκκινη Πλατεία, να γονατίσει και να ζητήσει συγχώρεση από το ρωσικό έθνος. Μια πρόταση που είχε μεγάλη επιτυχία, όπως καταλαβαίνετε.
