Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, έδωσε πριν λίγες μέρες μια συνέντευξη στη Σάσα Σταμάτη, στα Παραπολιτικά, όπου και μοιράστηκε στοιχεία της ζωής και της προσωπικότητάς της. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου, «Εχετε κάποια αγαπημένη ταινία;», η Λίνα Μενδώνη απάντησε:
«Ολες οι ελληνικές ταινίες. Μ’ αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος. "Τζένη Τζένη", "Μια Τρελή Σαραντάρα", "Δεσποινίς Ετών 39", "Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο", "Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια" κι άλλες πολλές. Ο καλός παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι ο αγαπημένος μου.»
Διαβάστε ακόμη: Από τα αρχεία | Η Ροζίτα Σώκου γράφει την αλήθεια για τον Τάκη Κανελλόπουλο
Σύμφωνοι, όλοι (σχεδόν, εν πάσει περιπτώσει), αγαπήσαμε τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά, τις κωμωδίες του '50 και του '60, κυρίως γιατί μεγαλώσαμε μ' αυτόν, βλέποντάς τον στην τηλεόραση. Σίγουρα, όμως, στην πνευματική κι επαγγελματική ενηλικίωσή μας γνωρίσαμε κι άλλα κομμάτια του ελληνικού σινεμά, του σύγχρονου, ή/και του πιο απαιτητικού, που δίνει μεγαλύτερες ανταμοιβές στο θεατή - και, σίγουρα, μία Υπουργός Πολιτισμού θα ήταν καλό να κάνει την προσπάθεια ν' αναφερθεί σ' αυτές τις ταινίες και στην προσφορά τους στην Ελλάδα. Εάν ρωτούνταν η Γαλλίδα Υπουργός Πολιτισμού το αντίστοιχο, τι θα απαντούσε; Ο Φερναντέλ;
Βεβαίως, ως πολιτικός, δεν θα μπορούσε ν' αναφερθεί σε σημερινές ταινίες, προκαλώντας αναπόφευκτα ανταγωνιστικά αισθήματα στη νέα γενιά των Ελλήνων δημιουργών. Αλλά μήπως να στεκόταν λίγο πιο πίσω απ' αυτές, λίγο πιο μπροστά από το «Μια Τρελή Σαραντάρα»; Μήπως χρειάζεται μια υπενθύμιση ή κάποιες προτάσεις; Παρακάτω μια δεκάδα ταινιών, υπεράνω παντός σχολίου - κι υπάρχουν τόσες ακόμα, ένας «Ηνίοχος», μια «Ευδοκία», ένας «Ουρανός», ένας «Ξαφνικός Ερωτας», ακόμα-ακόμα και ένα «Ποτέ την Κυριακή», ή μια «Πολίτικη Κουζίνα».
Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, 1955
Ο Δράκος του Νίκου Κούνδουρου, 1956
Ιωάννης ο Βίαιος της Τώνιας Μαρκετάκη, 1973
Ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου, 1975
Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη, 1983
Λούφα και Παραλλαγή του Νίκου Περάκη, 1984
Μανία του Γιώργου Πανουσόπουλου, 1985
Παρακαλώ, Γυναίκες, μην Κλαίτε του Σταύρου Τσιώλη, 1992
Αυτή η Νύχτα Μένει του Νίκου Παναγιωτόπουλου, 1999
Η χρονιά του 2009, όταν, σε μια σεζόν, βγήκαν στις αίθουσες (κι έκαναν εισιτήρια), ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, η Στρέλλα του Πάνου Χ. Κούτρα και η Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου. Πόσο έδαφος προσφέρει αυτή η χρονιά, για μια καλή απάντηση από την Υπουργό Πολιτισμού...
Διαβάστε ακόμη: Από τα αρχεία | Καλοκαιρινοί Κινηματογράφοι: τα χαλίκια έγιναν λάσπες...
