Ο Εντ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) είναι ένας καλός παππούς - η μικρή του εγγονή λατρεύει να τον πιλατεύει, ενώ με τον εγγονό του, τον Πίτερ, είναι φιλαράκια. Ως τη στιγμή που, ανησυχώντας για την υγεία του, η κόρη του Εντ και μαμά του Πίτερ φέρνει τον παππού στο σπίτι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά του δίνει το δωμάτιο του αγοριού και το εξοστρακίζει στην ποντικοφαγωμένη σοφίτα. Ο Πίτερ δεν μπορεί να δεχτεί τέτοια κατάντια και κηρύττει πόλεμο εναντίον του Εντ. Κι εκείνος έχει την... ανωριμότητα να δεχτεί την πρόκληση!
Σχηματική, χοντροκομμένη, προβλέψιμη κωμωδία βγαλμένη από τα χειρότερα '80ς, η ταινία ξεκινά λίγο πιο χαριτωμένα - επιπλέον χάρη στους δεύτερους ρόλους του Κρίστοφερ Γουόκεν, δαιμόνιου σε κάθε ηλικία και της έτοιμης για όλα Τζέιν Σέιμουρ (όχι, η Ούμα Θέρμαν δεν μπορεί να υποδυθεί ούτε τη μαμά του Πίτερ με φυσικότητα). Γρήγορα, όμως, παραδίδεται χωρίς έλεος στη φαρσκοκωμωδία με τα πιο πολυχρησιμοποιημένα γκαγκς που ντύνουν ένα, έτσι κι αλλιώς, ανόητο σεναριακό δεδομένο. Γιατί πόσο πιο λογικό παππούς κι εγγονός να ξεκινήσουν πόλεμο, από το να ζητήσουν από τη μαμά, ίσως, μια αναδιαρρύθμιση χώρων;
Οι σαβούρες δίνουν και παίρνουν, ο αφρός ξυρίσματος αντικαθίσταται από γύψο, ο καφές «νοστιμίζει» με ταμπάσκο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο που ήδη ήταν πεθερός της συμφοράς, ήταν κι άτακτος παππούς, τώρα είναι κι εμπόλεμος παππούς, ό,τι απαιτεί η ανεξήγητη (αλλά σίγουρα προσοδοφόρα) τροπή που έχει δώσει στην καριέρα του. Εάν το «Ο Πόλεμος στο Σπίτι» είναι τα πιο πρόσφατα διαπιστευτήρια του Τιμ Χιλ για τον επερχόμενο - μπλοκαρισμένο από την πανδημία - «Μπομπ Σφουγγαράκη», ν' αρχίσουμε από τώρα τις διαπραγματεύσεις.
