Ακόμη μια ταινία βασισμένη σε διάσημα παιχνίδια; Δεν είναι παράλογο, αν κάποιος κάτσει και σκεφτεί την θραύση που κάνουν οι παιδικές ταινίες βασισμένες σε κάποια σειρά παιχνιδιών. Από την Barbie μέχρι τα Lego και τους Ευχούληδες, οι ταινίες αυτές δεν είναι παρά μια καλά καμουφλαρισμένη δικαιολογία που έχει ως σκοπό την αύξηση των πωλήσεων των συγκριμένων παιχνιδιών καλυμμένη κάτω από την πρόφαση μιας ιστορίας που θα περνάει και κάποια θετικά μηνύματα για τα μικρά παιδιά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις - οι ταινίες Lego είναι σίγουρα μέσα σε αυτές - όλο αυτό θυμίζει τις περισσότερες φορές μια πολυτελή διαφήμιση παρά μια ολοκληρωμένη, και καλή, ταινία.
Αυτή είναι και η περίπτωση των «UglyDolls», η οποία βασίζεται σε μια σειρά από «ασχημογλυκούλικες» λούτρινες κούκλες που αγαπήθηκαν από τα παιδιά στις αρχές των '00s, καθώς προσπαθεί αρκετά να γίνει δώσει ζωή σε μια ιστορία που ξεμένει από ιδέες από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει αρκετά κάποιος να καταλάβει ποια είναι τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει, αρκεί να προσέξει τον τίτλο της ταινίας. Το να αγαπάς τον εαυτό σου με τα ελαττώματά του, κάνεις δεν είναι τέλειος και η ομορφιά βρίσκεται μέσα σου και όχι έξω σου, είναι σίγουρα υπέροχα μηνύματα τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγάλους. Μόνο που... όχι μόνο τα έχουμε ξαναδεί αλλά μάλιστα και σε αρκετά καλύτερες, και πιο ευρηματικές, εκδοχές που πραγματικά καταφέρνουν να σε αγγίξουν.
Εδώ οι χαρακτήρες, όλοι τους άσχημες κούκλες που έχουν απορριφθεί από το εργοστάσιο παραγωγής, έχουν ήδη αποδεχτεί τον εαυτό τους πάρα τις όποιες ατέλειές τους και ζουν αρμονικά σε μια πόλη που λέγεται Ασχημούπολη. Αλλά ξεκινούν ένα ταξίδι για να βρεθούν στην αγκαλιά ενός παιδιού και ταυτόχρονα να γίνουν αποδεκτές από τον «όμορφο» κόσμο του Ινστιτούτου Τελειότητας και να (ξανα)αγαπήσουν τον εαυτό τους από την αρχή. Η Αλισον Πεκ προσπαθεί να γεμίσει το σενάριό της με ανούσιες καταστάσεις, σεναριακά κλισέ και «κλεμένες» στιγμές (όπως αυτή με τον κλίβανο στο «Toy Story 3»), τραβώντας από τα μαλλιά μια ιστορία που τα μηνύματά της καταλήγουν να είναι τόσο επιφανειακά όσο η ομορφιά των κατοίκων της Τελειότητας.
Τα αρκετά γλυκανάλατα και ανώδυνα τραγούδια κρατάνε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε και όχι μόνο δεν βοηθάνε και τόσο στο να σε κάνουν σε κάνουν να διασκεδάσεις με τα όσα βλέπεις, και ακούς, αλλά τα ξεχνάς με το που τελειώνουν. Ακόμα και το animation, παρά τα φανταχτερά ποπ χρώματα και τον γλυκό σχεδιασμό των χαρακτήρων, φαίνεται τόσο αποστειρωμένο και τόσο ανέμπνευστο που δεν καταφέρνει ποτέ να φτάσει τα επίπεδα άλλων παραγωγών.
Με την ταινία να προβάλλεται αποκλειστικά μεταγλωττισμένη, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο target group κοινό της (ηλικιακά κάτω των 13), θα μας μείνει η απορία το πόσο καλύτερα, ή χειρότερα (;) θα ακούγονταν με τις φωνές των Κέλι Κλάρκσον, Νικ Τζόνας, Τζανέλ Μονέ ανάμεσα σε άλλους. Το «UglyDolls» προσπαθεί με το ζόρι να περάσει τον μέσο όρο των παιδικών ταινιών. Και παλεύει με αγωνία να περάσει τα μηνύματά περί αποδοχής και αγάπης στο κοινό του, αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να αναδεικνύει συνεχώς όλα τα αρνητικά τα οποία έχει. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που θα ήθελε.
