Οταν οι Γουίλιαμ Χάνα και Τζόζεφ Μπαρμπέρα παρουσίασαν για πρώτη φορά τους Τομ και Τζέρι τη δεκαετία του ’40, κατάφεραν όχι μόνο να δημιουργήσουν ένα αγαπημένο και αχτύπητο καρτούν δίδυμο, που για δεκαετίες θα τους λάτρευαν μικροί και μεγάλοι σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και να επαναπροσδιορίσουν τις σειρές κινουμένων σχεδίων ως ολιγόλεπτα επεισόδια, χωρίς να τους λείπουν το άπλετο γέλιο και οι διασκεδαστικές σκανταλιές.
Μετά από πλήθος τηλεοπτικών περιπετειών αλλά και ταινιών για την τηλεόραση, η Warner αποφάσισε πως ήρθε καιρός να συστήσει ξανά στο νέο της κοινό το πιο διάσημο δίδυμο γάτας και ποντικιού που πέρασε ποτέ από την οθόνη - είναι μόλις το δεύτερο κινηματογραφικό φιλμ μετά το «Tom and Jerry: The Movie» του 1992 - με μια ταινία όμως που δεν φαίνεται να γνωρίζει πώς να αξιοποιήσει την αξία και το υλικό του κλασικού καρτούν.
O Τζέρι καταφθάνει στο καλύτερο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης την παραμονή του «γάμου του αιώνα», αναγκάζοντας την απεγνωσμένη διοργανώτρια του γάμου να προσλάβει τον Τομ, ώστε να τον ξεφορτωθεί. Το επακόλουθο κυνηγητό γάτας και ποντικού απειλεί να καταστρέψει την καριέρα της, τον γάμο και το ίδιο το ξενοδοχείο. Σύντομα όμως, ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργείται: ένας διαβολικά φιλόδοξος υπάλληλος που συνωμοτεί κατά των τριών τους.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Τιμ Στόρι, (του ανεκδιήγητου «Fantastic Four»), αποφασίζει να στήσει την ταινία του σε έναν πραγματικό κόσμο, όπου όμως όλα τα ζώα – από την πιο μικρή αράχνη μέχρι και τους ελέφαντες – είναι animated και ομιλούντα, συνδυάζοντας το κλασικό 2D με το 3D animation. Τολμηρή επιλογή, σίγουρα, με το εγχείρημα να μοιάζει δύσκολο στην εκτέλεσή του, μιας και η αλήθεια είναι πως σπάνια, σχεδόν από το πρωτοποριακό «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, πίσω στο 1988, έχουμε δει μια τέτοιου είδους ταινία ως κάτι αξιόλογα διασκεδαστικό.
Εδώ, από την αρχή όλα μοιάζουν σαν να πηγαίνουν στραβά. Ενας από τους λόγους που το καρτούν «Τομ και Τζέρι» είχε τόση μεγάλη επιτυχία και απήχηση ήταν η σύντομη διάρκεια των περιπετειών του αχτύπητου διδύμου. Μέσα σε σχεδόν 10 λεπτά κάθε επεισόδιο κατάφερνε να είναι γεμάτο από slapstick χιούμορ, ατελείωτη ενέργεια και γρήγορη δράση. Η ταινία παίρνει όλα αυτά, τα ξεχειλώνει μέχρι όσο μπορεί, και τα γεμίζει με τις τρύπες ενός αδιάφορου σεναρίου, το οποίο θέλει να επικεντρωθεί περισσότερο στους ανθρώπινους χαρακτήρες πάρα στους, όπως και να το κάνουμε, πραγματικούς σταρ της.
Οχι ότι αυτοί δεν παίζουν καλά. Από τους Κλόε Γκρέις Μόρετζ και Μάικλ Πένια μέχρι τους Κόλιν Τζοστ και την σταρ του Bollywood Παβάλι Σάρντα, όλοι τους προσπαθούν με νύχια και με δόντια – no pun indented – να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Το αποτέλεσμα όμως είναι πως όλοι τους γρήγορα καταλήγουν χάρτινοι, προσπαθώντας να πουλήσουν κάθε ατάκα που λένε ως πειστική, και καθώς προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να συνυπάρξουν με τα καρτουνιστκά αυτά ζώα χάνονται μέσα σε μια δίνη υπερεαλιστικής υπερβολής που δεν κολακεύει κανέναν τους.
Δεν είναι ότι η ταινία «Τομ και Τζέρι» δεν έχει τις στιγμές της, κυρίως όταν βλέπεις τους Τομ και Τζέρι να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, να προκαλούν πανικό και γέλια με τις σκανταλιές τους. Το κακό είναι όμως ότι αυτό διαρκεί περίπου 10 λεπτά, όσο δηλαδή και ένα τηλεοπτικό επεισόδιό τους. Οσο θα έπρεπε, μάλλον, να διαρκεί και αυτή εδώ η ταινία.
