Μια μέτρια ταινία μ' ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα στήνει ο Ρώσος σκηνοθέτης, μια ταινία που θα μπορούσε εξίσου να μιλά και για την Ελλάδα. Σε άλλους Ευρωπαίους, ο «Πιστός» του Κίριλ Σερεμπρένικοφ μπορεί να μοιάζει ταινία χαρακτηριστικά ρωσική, όμως το φιλμ αντηχεί δυνατά και την ελληνική πραγματικότητα. Μια κοινωνία πολιτικά κουρασμένη, με μια θρησκεία που έχει κάτι να πει, κάτι να «διδάξει», για την παραμικρή έκφανση της ζωής. Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είναι, επίσης, όπως δείχνει ο «Πιστός», η κόκα-κόλα του εφήβου.
Ο Σερεμπρένικοφ, περισσότερο θεατρικός, παρά κινηματογραφικός σκηνοθέτης, διαγωνίστηκε το 2012 στο Φεστιβάλ Βενετίας με το «Betrayal». Αυτή τη φορά, επιλέγει να μεταφέρει στην οθόνη το θεατρικό έργο του Μάριους φον Μάγιενμπουργκ, το οποίο ο ίδιος ανέβασε στη σκηνή. Η ιστορία παρακολουθεί τον Βενιαμίν, έναν έφηβο μπερδεμένο όπως όλοι οι έφηβοι: για δεκανίκι βεβαιότητας, ο Βενιαμίν στρέφεται στις Γραφές, αυτές αρχίζουν ν' αποτελούν κάθε του φράση ή απάντηση (με την παραπομπή τους να εμφανίζεται ανά δευτερόλεπτα στην οθόνη), απέναντι στην κοινότητα, τη μητέρα, το σεξ, τα μαθήματα, τη δικαιοσύνη, τον ανταγωνισμό, ό,τι τον φέρνει σε αμηχανία και δεν ξέρει ν' αντιμετωπίσει διαφορετικά.
Ο Βενιαμίν αρχίζει να κηρύττει το λόγο του Θεού στο σχολείο του. Η μαμά, οι συμμαθητές, καθηγητές και η διευθύντρια τον αντιμετωπίζουν σα μια ενοχλητική παρένθεση που προτιμούν ν' αποδεχτούν παρά ν' ασχοληθούν μαζί της περισσότερο. Μόνο η δασκάλα του, η Ελένα, τολμά να φέρει στη σκέψη του εμπόδια και γρήγορα θα βρει τον εαυτό της στο στόχαστρο όσων προτιμούν, αντί για την αλήθεια, την ευκολία.
Μ' ένα σινεμά φιλόδοξο και πομπώδες σκηνοθετεί την ιστορία του ο Σερεμπρένικοφ. Η θεατρική καταγωγή του σεναρίου γίνεται εμφανής, όχι στην εικόνα, που απελευθερώνεται θεαματικά στην πόλη και στα φυσικά τοπία, αλλά στους επιτηδευμένους, στατικούς διαλόγους. Οι ερμηνείες είναι βγαλμένες από τελενοβέλα, η αισθητική του εντυπωσιασμού πανταχού παρούσα και οι σημαντικές στιγμές διατυπωμένες με μια υπερβολική δραματικότητα που καλύπτει τον στόχο του.
Ωστόσο ο «Πιστός» είναι μια ταινία που δεν μπορείς να μην κουβεντιάσεις μετά το τέλος της, ένα φιλμ που καταπιάνεται με τον νεοσυντηρητισμό, γέννημα κάθε κοινωνίας σε κρίση. Για την Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία, έτοιμη να δώσει την απάντηση στο καθετί, από το τυποποιημένο λυσάρι της. Για την ευκολία με την οποία οι όποιοι επικεφαλής αποδέχονται τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, γιατί δεν έχουν το κουράγιο, το θάρρος ή το χρόνο να του φέρουν αντίρρηση. Γιατί «οι μαθητές του φωτός πάντα ανακάλυπταν σκοτάδια πιο διάφανα,» αλλά αυτό, όπως μάς θυμίζει ο Σερεμπρένικοφ, δεν το είπαν οι Γραφές, αλλά ο Ρομπέρ Ντεσνός.
