Στη βάση του, η επιστροφή του Σκίουρου Σούπερ Ηρωα είναι ίσως ελάχιστα καλύτερη από την πρώτη του εμφάνιση πριν τέσσερα χρόνια, τότε ως μια εναλλακτική και σινεφίλ εκδοχή αυτού που θα μπορούσε να είναι μια ενήλικη εκδοχή μιας πολύ παιδικής ταινίας.
Το... #not ήταν τόσο τρανταχτό που τώρα με την επιστροφή των... τρωκτικών δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά.
Από την ακατάσχετη κατήχηση για την αρχέγονη αποστολή των σκίουρων να μαζεύουν καρπούς για το χειμώνα και να μην τους τρώνε εν μέσω θέρους σαν να μην υπάρχει αύριο, μέχρι τον άπληστο Δήμαρχο που θέλει να μετατρέψει το Liberty Park της Οουκτάουν σε ένα θεματικό πάρκο δολαρίων, δεν συμβαίνει τίποτα στο «Ενας Σκίουρος Σούπερ Ηρωας 2» που να ανεβάζει τον πήχη πάνω από το «παιδικό» ή το προβλέψιμο.
Χαριτωμένα (ή όχι και τόσο) ζωάκια προσπαθούν να τα βάλουν με τους κακούς ανθρώπους, χωρίς να φέρνουν τίποτα νέο στην παράδοση των δεκάδων κατοίκων του ζωικού βασιλείου που κάποτε πρωταγωνίστησαν σε μια ταινία animation – η «Εποχή των Παγετώνων» ή το «Πέρα από το Φράκτη» είναι οι προφανείς αναφορές. Αλλά και η πίστη ότι κάπου μέσα στην επαναλαμβανομενη φασαρία υπάρχει ένα «παιχνίδι» με την ενήλικη ματιά πάνω στο σωστό και το λάθος, δεν είναι παρά μια ακόμη ψευδαίσθηση.
Ισως στο δεύτερο μέρος, όταν η συμμορία του Σέρλι αποφασίζει να σώσει με κάθε τρόπο το πάρκο από το… κακό λούνα-παρκ, να μπορείς να διακρίνεις μια αναφορά στην σουρεαλιστική παράδοση των κινουμένων σχεδίων της Hanna-Barbera και μέσα στον πανικό και το χάος να πιάσεις τον εαυτό σου να χαμογελά με τη συσσώρευση των γκαγκς. Και, ναι, αν η ταινία δεν κυκλοφορούσε μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, θα άξιζε να ακούγατε τον Τζάκι Τσαν να δίνει φωνή και πολεμική τεχνική στον Κύριο Φενγκ.
Αν και το πάρκο έχει πολλές πιθανότητες να σωθεί, δεν συμβαίνει δυστυχώς το ίδιο με κάποιον, έστω ελάχιστα πιο υποψιασμένο θεατή...
