Η Φίλιπα Λάνγκλεϊ έχει μια αποκάλυψη: ο Βασιλιάς Ριχάρδος Γ' δεν ήταν ο άνθρωπος που περιγράφει ο Σέξπιρ στο θεατρικό έργο του, δεν ήταν καμπούρης, κακοφορμισμένος, ηττημένος από τη ζωή. Η Φίλιπα είναι ηττημένη από τη ζωή, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά ότι πάσχει από ΜΕ, κανείς δεν την αντιμετωπίζει με σοβαρότητα στη δουλειά κι ο γάμος της έχει καταρρεύσει, παρότι με τον πρώην άντρα της ζουν μαζί και μεγαλώνουν τα δυο παιδιά τους σε απόλυτη αρμονία. Η Φίλιπα θα κάνει την ανατροπή, οδηγημένη από ένα «όραμα» του Ριχάρδου που μοιάζει να την ακολουθεί σε κάθε της βήμα. Θα ξεκινήσει, μόνη, την έρευνα για ν' ανακαλύψει τα άφαντα λείψανα του βασιλιά, προ(σ)καλώντας την αποδοκιμασία της ακαδημαϊκής κοινότητας που την αντιμετωπίζει με ειρωνεία και απαξίωση.
Οσο κι αν ακούγεται σαν τραβηγμένο παραμύθι, όσο κι αν βλέπεται σαν μια ανάλαφρη κομεντί, η ιστορία στην οποία βασίζεται η ταινία είναι απολύτως πραγματική και συνέβη το 2012. Ο Στίβεν Φρίαρς, πάντα αγαπημένος και ταυτόχρονα άνισος, συνεργάζεται ξανά, οκτώ χρόνια μετά την οσκαρική «Philomena», με τον Στιβ Κούγκαν και τον Τζεφ Πόουπ και φτιάχνει μια τρυφερή ταινία για τους μικρούς ανθρώπους, τη δυσπιστία απέναντι στο διαφορετικό, τα βολικά ψέμματα και τις σκληρές αλήθειες.
Η σκηνοθεσία του είναι, όπως πάντα, σαν ένα φίλτρο απαλότητας να έχει ελαφρώς μαλακώσει το ρεαλισμό, η αφήγησή του, όμως, μπερδεύει (συνθέτει;) τη βρετανική ιστορία, τη σκόπιμη παραποίηση της Ιστορίας μέσα στους αιώνες, την ψυχοθεραπεία, τα οικογενειακά δράματα και την ελαφρότητα μιας κωμωδίας, με αποτέλεσμα, τουλάχιστον στο μη-βρετανικό κοινό, η ταινία να μην αποκτά ποτέ δύναμη, να υιοθετεί τη γραφικότητα της αλαφροΐσκιωτης Φίλιπα.
Την ίδια ώρα, όπως παλιότερα η Τζούντι Ντεντς, έτσι κι η Σάλι Χόκινς, πάντα δημιουργική ηθοποιός και προφανώς με θαυμάσια καθοδήγηση από τον Φρίαρς, μεταμορφώνει, κόντρα στο σενάριο, την ηρωίδα της σε μια εύθραυστη αλλά πεισματική, ανατρεπτική, ενδιαφέρουσα γυναίκα, σαν εκείνες που λείπουν από το σινεμά αλλά, ευτυχώς, όχι από τη ζωή.
