Ο Λίαμ Νίσον φαίνεται πως κατάφερε να κρατήσει τον εαυτό του αρκετά απασχολημένο μέσα στην πανδημία. Με διαφορά μόλις λίγων μηνών από την ταινία του «Ο Προστάτης» κυκλοφόρησε και άλλη μια στην οποία πρωταγωνιστεί, ο «Δρόμος από Πάγο» του Τζόναθαν Χένσλι, η οποία φαινομενικά μπορεί να τον μεταφέρει στους παγωμένους δρόμους του βόρειου Καναδά αλλά γρήγορα αποδεικνύεται άλλη μια παραλλαγή του ίδιου κλισέ των ταινιών του: αν έχεις δει μια από τις «περιπέτειες» του Νίσον, τότε τις έχεις δει όλες.
Μετά την κατάρρευση ενός απομονωμένου ορυχείου διαμαντιών στον μακρινό βόρειο Καναδά, ένας οδηγός φορτηγού καλείται να ηγηθεί μίας αταίριαστης ομάδας πάνω από τον παγωμένο ωκεανό, για να σωθούν οι εγκλωβισμένοι εργάτες του ορυχείου. Αντιμέτωποι με τον πάγο που έχει αρχίσει να λιώνει και μία καταιγίδα που πλησιάζει, ανακαλύπτουν ότι η πραγματική απειλή δεν είναι αυτή που νόμιζαν.
Μπορεί η ιδέα στο χαρτί να ακούγεται ενδιαφέρουσα και περιπετειώδης, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος πως αρκετοί οδηγοί φορτηγών χάνουν την ζωή τους πάνω σε αυτούς τους παγωμένους δρόμους κάθε χρόνο, αλλά η εκτέλεσή της είναι απίστευτα βαρετή. Χωρίς κανένα απολύτως σασπένς και προβλέψιμο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, το φιλμ του Χένσλι αδυνατεί να μεταφέρει την αδρεναλίνη και την αγωνία της δράσης μια αποστολής θανάτου.
Χωρισμένη στα δυο, με την δράση να εξελίσσεται πάνω στους παγωμένους δρόμους και μέσα στα ορυχεία, η ιστορία πέφτει γρήγορα στα γνωστά κλισέ: άπληστες εταιρείες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την γη, καλούς χαρακτήρες (μέχρι που δεν είναι) και φυσικά μέσα σε όλα αυτά έναν Λίαμ Νίσον ο οποίος παίζει σταθερά τον κλασικό ρόλο του καλού που, για κακή τύχη των κακών, εμπλέκεται σε όλα αυτά. Οχι ότι πλέον δεν ξέρει να παίζει καλά αυτόν τον ρόλο, και συνεχίζει να βγάζει μια κάποια γοητεία μέσα από όλο αυτό, αλλά αυτή η ταινία δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει και το μόνο που καταφέρνει είναι να σε αφήνει από την αρχή μέχρι το τέλος «παγερά» αδιάφορο.
