Στην σύγχρονη Νέα Ορλεάνη, η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει την μικρομεσαία τάξη γερά. Η Μέρσι και η Σαβάνα που έχουν κληρονομήσει το οικογενειακό diner του πατέρα τους, αδυνατούν να το συντηρήσουν και οι τράπεζες δεν δίνουν πια δάνεια. Μία μόνο λύση υπάρχει: να μετακομίσουν στο σπίτι της μισητής, ετοιμοθάνατης θείας τους, να κερδίσουν την εύνοιά της στα τελευταία της, ώστε να τους αφήσει την μεγάλη της κληρονομιά. Φτάνοντας εκεί όμως, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι οι μόνες που είχαν αυτή την ιδέα. Διάφορα ξαδέλφια έχουν ήδη εγκατασταθεί στην έπαυλη της θείας κι ο ανταγωνισμός για την περιουσία της «παλιόγριας» θα αποδειχθεί αναλέητος.
Στα χαρτιά, το κράμα κατάμαυρης κωμωδίας, με ένα λαμπερό καστ, αλλά και το όνομα του Ντιν Κρεγκ στο σενάριο, θα ήταν εγγύηση. Το 2007, ο Κρεγκ είχε γράψει το σενάριο του «Death at a Funeral», μία κωμωδία που είχε καταφέρει να φλερτάρει πολύ επιτυχημένα με το θάνατο - τόσο, που, τρία χρόνια μετά, την τσίμπησε και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού για το ομότιτλο remake.
Αυτή τη φορά ο Κρεγκ κάθισε και στη σκηνοθετική καρέκλα για να κατευθύνει τους Τόνι Κολέτ, Αν Φάρις, Κάθλιν Τέρνερ και Ντέιβιντ Ντουκόβνι (ηθοποιούς που το κατάμαυρο, ακόμα και το «επικίνδυνο», στην κωμωδία τούς είναι πολύ γνώριμο) αλλά αντί να τους προσφέρει μία πρώτη σεναριακή ύλη με πραγματικό χιούμορ, η κληρονομιά αποδείχθηκε... άνθρακας.
Φλατ αστεία, αχώνευτοι ήρωες, κακογουστιά και χοντροκομμένες φάρσες επιχειρούν να μεταμφιεστούν στο νεκροκρέβατο της Τέρνερ ως «μαύρη κωμωδία», ενώ στην ουσία είναι από καιρό πεθαμένα.
Κι είναι πραγματικά κρίμα γιατί νιώθεις ότι κάποιος είχε στα χέρια του μία χρυσή ευκαιρία να παράγει κάτι που θα τολμούσε να χτυπήσει το politically correct μούδιασμα των καιρών μας με θανατηφόρο χιούμορ, αλλά, τελικά, απέτυχε στο να γράψει κάτι -έστω- αστείο.
Ισως είναι αυτό που πάντα έλεγαν οι αμερικάνοι: το πένθος στο σινεμά είναι εύκολο. Δύσκολο είναι το γέλιο.
