Για τον βιαστικό θεατή ο Χονγκ Σανγκ-σου γυρίζει κάθε φορά την ίδια ταινία. Ολες οι δημιουργίες του Κορεάτη σκηνοθέτη στρέφονται γύρω από μικρές, καθημερινές στιγμές και φαινομενικά ασήμαντους διαλόγους, θραύσματα μιας καθημερινότητας και μιας ζωής που συνεχίζονται ακάθεκτες μετά από αυτές, αλλά υπάρχει πάντα κάτι, ανεπαίσθητο έστω, που θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων και τις ζωές των ηρώων του. Ή και όχι.
Το «The Day After» είναι η τρίτη ταινία που έκανε μέσα στο 2017 (και εικοστή πρώτη συνολικά σε μια πορεία είκοσι χρόνων) του πολυγραφότατου και πλέον νουβελβαγκικού σκηνοθέτη παγκοσμίως, η δεύτερη που προβλήθηκε στο 70ό Φεστιβάλ των Καννών, μετά το εκτός διαγωνιστικού «Claire's Camera» με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, και η πρώτη του ταινία στο Διαγωνιστικό Τμήμα μετά το «In Another Country» από 2012 (κι εκείνο με την Ιζαμπέλ Ιπέρ επίσης).
Η υπόθεση είναι απλή ως συνήθως, στα όρια του μινιμαλισμού και στρέφεται γύρω από ένα κουαρτέτο χαρακτήρων: ενός άντρα, του Κιμ Μπονγκ - γουάν, κριτικού λογοτεχνίας και ιδιοκτήτη ενός μικρού εκδοτικού οίκου, και τριών γυναικών, της Σονγκ Χάε - γιου, συζύγου του Μπονγκ - γουάν, η οποία ανακαλύπτει ένα ερωτικό σημείωμα, προφανώς απευθυνόμενο σε κάποια άλλη, της Λι Τσανγκ - σούκ, πρώην υπαλλήλου στον εκδοτικό οίκο και πρώην ερωμένης του εκδότη, και της Σονγκ Αρε - ουμ (που σημαίνει ομορφιά στα κορεάτικα, όπως μας πληροφορεί η ταινία, κι είναι απολύτως ταιριαστό για την Κιμ Μινχί, την τελευταία μούσα του σκηνοθέτη), μιας εκκολαπτόμενης συγγραφέα και καινούργιας υπαλλήλου στον εκδοτικό οίκο. Οι πορείες τους θα διασταυρωθούν την πρώτη (και τελευταία) μέρα της τελευταίας στη νέα της δουλειά και τα πράγματα θα μπλέξουν όταν σαν άλλη κωμωδία παρεξηγήσεων του Μαριβό, η σύζυγος θα επιτεθεί στη νέα υπάλληλο, νομίζοντας πως αυτή είναι η ερωμένη.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο και σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή του Ερίκ Ρομέρ και του Ζαν Εστάς ή έστω από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, η διάρκειας ενενήντα λεπτών κομεντί του Χονγκ Σανγκ-σου αποτελείται κυρίως από στατικά πλάνα και σχοινοτενείς διαλόγους, ανάμεσα στον εκδότη και την καινούργια του υπάλληλο ως επί το πλείστον, με εμβόλιμες σκηνές ελεγχόμενης ή όχι υστερίας από την βγαλμένη από άλλη ταινία σύζυγο του εκδότη και την πρώην ερωμένη που φυσικά θα γίνει και πάλι νυν. Η νέα υπάλληλος θα παραιτηθεί, μετά θα απολυθεί για να ξαναπαραιτηθεί εκ νέου πάνω από ατέλειωτα ποτήρια σότζου (το χαρακτηριστικό ποτό που καταναλώνεται κατά κόρον στις ταινίες του Χονγκ Σανγκ-σου), όσο ο εκδότης θα περιφέρει άβουλος την γουντιαλενική αναποφασιστικότητά του, κύριο γνώρισμα όλων των ηρώων-alter ego του Κορεάτη.
Η επόμενη μέρα του τίτλου θα έρθει στο τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας κι έξι μήνες μετά την πρώτη, όταν η Αρε - ουμ και ο Μπονγκ - γουάν θα ξανασυναντηθούν στον εκδοτικό οίκο και θα αναπολήσουν τα συμβάντα εκείνα που σημάδεψαν τις ζωές τους, όχι τόσο ανεξίτηλα ώστε να θυμούνται όλες τις λεπτομέρειες, αλλά με τον τρόπο που η μνήμη διαθλά τα γεγονότα κι αφήνει στον καθένα μια διαφορετική επίγευση, μέχρι οι δρόμοι τους να χωρίσουν ξανά κι ενδεχομένως να επανασυνδεθούν, εκτός κάδρου αυτή τη φορά, ίσως όμως και σε κάποια από τις επερχόμενες δουλειές του σκηνοθέτη. Είναι αυτή η αφηγηματική ρευστότητα, άλλωστε, που κάνει κάθε έργο του Χονγκ Σανγκ-σου ένα κομμάτι μόνο από το μεγάλο ψηφιδωτό της ανθρώπινης κατάστασης που αποτελεί τη φιλμογραφία του. Μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα κι η επόμενη ταινία.
