Με βελτιωμένη συνταγή από ταινία σε ταινία, πρώτα το «Κύμα» του 2017 και στη συνέχεια ο «Σεισμός» του 2019, η «Φλεγόμενη Θάλασσα» συνεχίζει ένα νορβηγικό franchise που βασίζεται στην αρχετυπική παράδοση των ταινιών καταστροφής (όπως μας τις έμαθε το Χόλιγουντ από τη δεκαετία του ’70 και μετά), σε μια - αν και όχι θαρραλέα, μάλλον ισχνή - εξευρωπαϊσμένη εκδοχή που θέλει (εδώ ευτυχώς ακόμη περισσότερο) το μελόδραμα πιο ήπιων τόνων και την οικολογική ευαισθησία σε πρώτο πλάνο.
Η δράση εκτυλίσσεται στη Βόρεια Θάλασσα, όταν μια αρχαία κατολίσθηση «ξυπνάει» μετά από χρόνια εξορύξεων που έχουν μετατρέψει το βυθό της θάλασσας σε «τυρί» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας από τους υπεύθυνους - καθώς την ώρα της κρίσης νιώθει να τον επισκέπτεται από το πουθενά μια κρίση (κοσμικής) ενοχής. Η επιχείρηση εκκένωσης κάθε εξέδρας εξόρυξης από τους εργαζόμενους της θα αποβεί τιτάνια και (όπως είναι φυσικό) άκρως ριψοκίνδυνη, καθώς η θάλασσα βράζει και απειλεί με εκρήξεις ανά πάσα στιγμή. Ανάμεσα στους διασώστες βρίσκεται και ο Στίαν, την αναζήτησή του οποίου θα ηγηθεί η ειδική στη ρομποτική κοπέλα του, Σοφία.
Ακριβώς πάνω στη γραμμή που μια καταστροφή τεράστιων διαστάσεων συναντά ένα μικρό ανθρώπινο δράμα, η «Φλεγόμενη Θάλασσα» προτείνει τα εξής: πρωτοφανή ειδικά εφέ που συναγωνίζονται (αν δεν ξεπερνούν) τις μεγαλύτερες παραγωγές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, παλιομοδίτικη σεναριακή ανάπτυξη (με τους υπεύθυνους των εταιριών και τους κυβερνητικούς να υπηρετούν συμφέροντα και τους απλούς θνητούς να παίζουν τους ήρωες) και ένα ακτιβιστικό περίγραμμα που, παίζοντας με την αληθοφάνεια όσων βλέπεις (δεν είναι αληθινή ιστορία αλλιώς δεν θα ζούσαμε για να το ξέρουμε!), υπογραμμίζει τους κινδύνους της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, ειδικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή με το ενεργειακό πρόβλημα να βρίσκεται ψηλότερα από όλα στην παγκόσμια ατζέντα.
Με όλα της τα στοιχεία ενορχηστρωμένα με ρυθμό και εντεινόμενη αγωνία από τον Γιόν Αντρέας Αντερσεν (που σκηνοθέτησε και τον «Σεισμό»), χωρίς ωστόσο ψυχολογικές διακυμάνσεις ή εμβάθυνση στους ήρωες - ακόμη και στην τεχνική της διάσωσης -, με έμφαση στο να παρακολουθεί ο θεατής «με κομμένη την ανάσα» λαμβάνοντας υποσυνείδητα μηνύματα για το «κακό» που προκαλούμε στη Φύση και πώς αυτή αργά η γρήγορα θα μας εκδικηθεί, η «Φλεγόμενη Θάλασσα» επιβεβαιώνει την παράδοση της ανέμπνευστης αλλά επιτυχημένης συνταγής που συγκινεί απλά επειδή τρομάζει. Περισσότερο ταινία καταστροφής παρά οτιδήποτε άλλο, είναι αξιέπαινη για τον όγκο της εκτέλεσης της, σχεδόν τόσο όσο υπολείπεται σε πραγματικό ενδιαφέρον ή στο να αποτελεί μια τομή στο (όποιο) αφυπνιστικό entertainment.
