Ενα «λάθος» μιας μέλλουσας νύφης φέρνει ξανά μαζί τέσσερις φίλους της καταστροφής, αντιμέτωπους με έναν εκρηκτικό πεθερό και μια αυτοσχέδια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη με μια νεκροφόρα! Ο,τι θα συμβεί εκεί δεν θα είναι ένα απλό bachelor πάρτι αλλά μια συμφορά ικανή να τινάξει το γάμο στον αέρα...

Το να βλέπεις το «The Bachelor» είναι σίγουρα μια εμπειρία. Το να προσπαθείς να γράψεις γι’ αυτό όμως είναι κάτι το απείρως πιο ανεκτίμητο, αφού πραγματικά δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις, που να σταθείς και που να (ή θα) βρεθείς. Ακριβώς δηλαδή ό,τι συμβαίνει σε αυτή την ταινία που διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο ίσως της χειρότερης που θυμάσαι να έχεις δει τα τελευταία χρόνια και, πιστέψτε μας, δεν ήταν λίγες ούτε πολύ πιο ανώδυνες όσες προηγήθηκαν.

Στην πραγματικότητα το «The Bachelor» είναι χειρότερο και από το «Πέμπτη και 12» που μοιάζει να είναι το εφάμιλλο νεανικό, λίγο ρομαντικό, λίγο κοινωνικό, λίγο καγκουροκατάσταση, ένα γκέι ζευγάρι να μας βρίσκεται επείδη βγάζει γέλιο και λίγο χιούμορ του φραπέ – είδος που ευδοκιμεί μόνο στο ελληνικό σινεμά και δεν λέει τίποτα απ’ όσα προφασίζεται ότι σατιρίζει ή ευαγγελίζεται, με μοναδικό του αποδέκτη ένα επίσης απροσδιόριστο κινηματογραφικό κοινό που κανονικά δεν πάει σινεμά αλλά που εδώ θα πάει ενδεχομένως για το χαβαλέ και αν είναι και από τη Θεσσαλονίκη ακόμη καλύτερα αφού θα δει και Λευκό Πύργο και λιμάνι και Παοκτζήδες να τρέχουν στα Λαδάδικα.

Κάτι ανάμεσα στο «Hangover» αν αντί για το Βέγκας η φάση έπαιζε στα strip clubs της Θεσσαλονίκης και στους πρόσφατους «Γαμπρούς της Ευτυχίας» (οχι ο Γιάννης Τσιμιτσέλης και η Κατερίνα Γερονικολού δεν είναι η μόνη αναφορά...) αν ήταν ακόμη πιο κακόγουστοι, το μεγάλο ντεμπούτο του «αυτοδίδακτου» κατά πως υποστηρίζει Αντώνη Σωτηρόπουλου. είναι το «ο,τι να ναι» σε ταινία, αφού θα βρει κανείς τερτίπια που θυμίζουν από Γκάι Ρίτσι μέχρι Κουέντιν Ταραντίνο, αλλά και μουσικά διαλείμματα μετά τουριστικής ξενάγησης στη Θεσσαλονίκη και όχι και τόσο έξυπνη διαφημιστική τοποθέτηση μαζί με (και καλά) δόσεις μαύρου χιούμορ και σουρεαλιστικής κωμωδίας.

Το πρόβλημα του «The Bachelor» είναι σαφές πως δεν είναι οι αναφορές του ή αν υπολείπεται πρωτοτυπίας. Το πραγματικό του θέμα είναι πως είναι τόσο πρόχειρα φτιαγμένο που ακόμη και η έλλειψη ατμόσφαιρας στον ήχο ή η διαφορετική ένταση στο ντουμπλάζ των ηθοποιών μοιάζει με παράπτωμα μπροστά στην παντελή έλλειψη ρυθμού (και γούστου) που προκαλεί ανυπομονησία για κάθε επόμενη σκηνή που δεν θα έχει καμία σχέση με την προηγούμενη και φυσικά με την επόμενη.

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές συναγωνίζονται στο ποιος είναι ο πιο εκνευριστικός (με τα περισσότερα στοιχήματα να πέφτουν στον Αποστόλη Τότσικα...), τα κορίτσια Κατερίνα Γερονικολού και Τόνια Σωτηροπούλου παίζουν σε άλλη ταινία αλλά κανείς από το συνεργείο δεν φρόντισε να τις ειδοποιήσει να παίξουν λίγο και σε αυτή εδώ, ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι τόσο όχι αστείος όσο σκούζει και μονολογεί σε τρικυμία εν κρανίω αυτοσχεδιασμό που μοιάζει με παραλήρημα... Και το υπόλοιπο καστ είναι μια τραγωδία από (και καλά) αλμοδοβαρικές κορώνες ή δώστε και το ρόλο ενός τρελογιατρού στον Λευτέρη Ελευθερίου να τον παίξει χάλια αλλά όλο και κάποιος θα γελάσει.

Οσος χρόνος απομένει ανάμεσα σε ανέμπνευστες καταστάσεις, μετα-φεμινιστικές σοφιστείες για την αιώνια πάλη αντρών γυναικών και φτηνή κοινωνική κριτική, γεμίζει με αστεία δημοτικού, χαβαλέ γαλαρίας και μια τόσο στριμωγμένη σε κακόγουστα ρούχα και σκηνικά τηλεοπτική αισθητική που η μόνη ανάσα που παίρνεις είναι όταν πια σκέφτεσαι πως ό,τι βλέπεις δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός ενός κόσμου που στο όνομα της... χαριτωμενιάς και της καφρίλας θα αναπαράγει όλα τα κλισέ του κόσμου, θα θεωρεί ότι τα ακυρώνει και θα τα θεοποιεί εις το όνομα του πατρός, του υιού, του γκέι που πάντα βγάζει γέλιο μωρέ και της κοπέλας που στο δίλημμα ανάμεσα στον βλάκα που της δίνει ο μπαμπάς και στον δικό της βλάκα δεν σκέφτεται ποτέ να επιλέξει έναν τρίτο, λίγο πιο έξυπνο...