Ο Ιλάι Ροθ, ένδοξο μέλος του «slat pack», συνεχίζει, μετά από το «Cabin Fever» και το «Hostel» που πλέον κλείνουν εικοσαετία, την πορεία του στις ταινίες τρόμου, αλλά τώρα πια με τόσα κλεισίματα ματιού που μοιάζουν με τικ και τόση αίσθηση απόλαυσης για τη βία που προσεγγίζουν το torture porn.
Το στόρι, κλείσιμο ματιού κι αυτό, ακολουθεί την τραγωδία μιας Black Friday στη Μασαχουσέτη, ανήμερα της Ημέρας των Ευχαριστιών, η οποία, λόγω καταναλωτικής μανίας, οδήγησε σε μακελιό. Από εκεί, ένας στυγνός δολοφόνος εμπνέεται και ξεκινά το δικό του killing spree, για να εκδικηθεί τους υπαίτιους της τραγωδίας, αλλά και όποιον άλλο βρεθεί, τελικά, στο δρόμο του.
Ακολουθώντας δυο παράλληλες πορείες, αυτή του δολοφόνου κι αυτή των κατοίκων και του σερίφη που προσπαθούν, ενάντια στο χρόνο, να τον εντοπίσουν: κι οι δυο εξίσου προβλέψιμες, ξετυλίγονται σε μια ολοένα και με λιγότερο νόημα, μικρότερη αγωνία, πορεία, με αυξανόμενες τις σκηνές σπλάτερ, σε σημείο... κριντζαρίσματος θα έλεγε κανείς. Καθώς τα όρια ανάμεσα στο σινεμά είδους και το μισανθρωπισμό ή την πολιτική ανοησία ή τον αποκρουστικό σαδισμό χάνονται, αυτό που μένει είναι μια αναίτια και, τελικά, ενοχλητική, ταινία.
