Τέσερις σκύλοι που ζουν μαζί σε μια μονοκατοικία στην Αθήνα κι έχουν ένα συγκρότημα, ετοιμάζονται να παίξουν ζωντανά σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Στη διάρκειά της, ο τραγουδιστής της μπάντας θα ερωτευτεί την παρουσιάστρια Αρετή, αλλά ένα αδίστακτο μπουλντόγκ του υποκόσμου, θα την αρπάξει προκειμένου να την κάνει να τον ερωτευτεί. Oι τέσσερις φίλοι με τη βοήθεια ενός καλού μάγου θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για να την ελευθερώσουν αντιμετωπίζοντας στην πορεία μια σειρά από απίστευτα εμπόδια όπως ναρκοπέδια, λίμνες με σαρκοφάγα φίδια, δεινόσαυρους, ανθρωποφάγους αετούς κι άγριους ιθαγενείς.
Βλέποντας αυτό το πρωτόλειο 3D animation, δεν μπορείς, αφού πάψεις να ενοχλείσαι από τα άτσαλα κινούμενα σχέδια, την κακή απόδοση των ψηφιακών σκηνικών κι όλες τις τεχνικές ατέλειες, να μην αναρωτηθείς σε ποιόν ακριβώς απευθύνεται. Καθόλου ενδιαφέρον για ένα ενήλικο κοινό αφού η ιστορία του έχει λιγότερο βάθος ακόμη κι από αυτή ενός video game, ενώ το συχνά χοντροκομμένο χιούμορ του κάθε άλλο παρά το κάνει κατάλληλο για ένα παιδικό κοινό. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να το δεις ως τίποτα περισσότερο από μια τεχνική άσκηση, που όμως θα χρειαζόταν πολλή δουλειά ακόμη πριν παρουσιαστεί στο κοινό.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των «Σκυλιών» όμως, δεν είναι ότι η εικόνα του είναι συχνά επώδυνη στα μάτια, αλλά ότι το σενάριό του είναι κάτι παραπάνω από προσχηματικό: αγγίζει κυριολεκτικά τα όρια του γελοίου. Ηλίθιοι χαρακτήρες, σχηματικές καρικατούρες, σαχλές καταστάσεις και στην κορυφή μερικά τραγούδια που κάνουν τα ελληνικά προκριματικά της Eurovision να μοιάζουν με μια συλλογή κορυφαίων ποπ αριστουργημάτων. Οσο για την υποψηφιότητα της ταινίας στην κατηγορία "ειδικών εφέ και τεχνολογικής καινοτομίας" στα βραβεία της Ακαδημίας, μας κάνει να υποθέτουμε ότι οι ψηφοφόροι ψήφισαν απλά με βάση το "3D" στον τίτλο υποθέτοντας ότι πρόκειται για το ελληνικό «Avatar»...
