Το 1996 κυκλοφόρησε η ταινία «Διαστημικά Καλάθια» και σχεδόν αμέσως κατάφερε να αποκτήσει καλτ στάτους ανάμεσα στους φανς. Κι αυτό γιατί, πέρα του ότι ήταν μια πολύ διασκεδαστική ταινία, κατάφερε να δώσει στο κοινό της κάτι που ούτε οι ίδιοι είχαν φανταστεί: τον θρύλο του NBA Μάικλ Τζόρνταν να παίζει μπάσκετ μαζί με τα… Looney Tunes στη μεγάλη οθόνη.
25 χρόνια μετά και τα Looney Tunes φαίνεται πως είναι έτοιμα να επιστρέψουν στο παρκέ, με αυτή την φορά τον ΛεΜπρόν Τζέιμς να προστίθεται στην ομάδα, σε ένα σίκουελ που μπορεί να μην είναι αυτό που ακριβώς περίμεναν αρκετοί μετά από τόσα χρόνια, αλλά καταφέρνει σε στιγμές να ρίξει μερικά τρίποντα στο καλάθι της διασκέδασης.
Oταν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και ο γιός του Ντομ, παγιδευτούν σε ένα ψηφιακό διάστημα από ένα κακόβουλο μέσο τεχνητής νοημοσύνης, ο Τζέιμς θα πρέπει να τους οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι, εφόσον ηγηθεί των Μπαγκς, Λόλα Μπάνι και μίας ομάδας άκρως ανυπάκουων Looney Tunes, ώστε να νικήσουν τους αντίπαλους ψηφιακούς πρωταθλητές τεχνητής νοημοσύνης: μία πανίσχυρη ομάδα επαγγελματιών αστέρων του μπάσκετ που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Στο παιχνίδι των Tunes VS Goons βρίσκεται το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής του, καθώς θα επαναπροσδιοριστεί το δέσιμο του Τζέιμς με τον γιο του και θα δοκιμαστεί η αντοχή του στο παρκέ.
Ο σκηνοθέτης Μάλκολμ Ντ. Λι και οι σεναριογράφοι του ακολουθούν πιστά τον κανόνα του «αν κάτι δεν είναι χαλασμένο μη το χαλάς» συνδυάζοντας ξανά το live action με το animation (2D και 3D, ακόμη κι αν υπάρχουν στιγμές που κάτι μοιάζει άβολα περίεργο και σε πετάει από την ατμόσφαιρα, κυρίως όταν βλέπεις τον Μπαγκς Μπάνι και τα υπόλοιπα Looney Tunes σε 3D.
Από την άλλη όμως το σενάριο δεν έχει την ίδια τύχη. Παίρνοντας την ιστορία της πρώτης ταινίας, αντιστρέφουν τους ρόλους (αυτή την φορά ο Τζέιμς ζητά την βοήθεια από τα Tunes) και στο επίκεντρό της βάζουν μια κλασική ιστορία δεσίματος πατέρα/γιου, η οποία μπορεί να έχει τις στιγμές της αλλά μοιάζει παραγεμισμένη από αχρείαστα κλισέ χωρίς πολλά περιθώριο να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο. Ισως σε αυτό δεν βοηθάει και η διάρκεια της ταινίας, η οποία ξεχειλώνει όλα αυτά όσο περισσότερο μπορεί για να γεμίσει το αδιάφορο σενάριο με μηνύματα τύπου το να είσαι ο εαυτός σου, που ακούγονται πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται.
Αυτό που διασκεδάζει περισσότερο είναι η αλληλεπίδραση που έχει ο Τζέιμς με τον Μπαγκς Μπάνι και την παρέα του. Εκεί είναι που η τρέλα, το slapstick χιούμορ των Tunes και οι μυς του ΛεΜπρόν Τζέιμς συναντιούνται για να προσφέρουν μερικά αβίαστα γέλια καθώς περνάνε από διάφορους κόσμους της Warner, από τον Χάρι Πότερ μέχρι και την DC (υπάρχουν πολλές άλλες εκπλήξεις), χαρίζοντας μια πληθώρα από αστεία και easter eggs στους φανατικούς.- αν και όλο αυτό σε στιγμές μοιάζει σαν ένα απροκάλυπτο διαφημιστικό reel των διάφορων franchise του στούντιο. Ισως μερικά αστεία να ήταν πιο διασκεδαστικά εάν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν έμοιαζε σαν να διαβάζει τους διαλόγους του αντί να παίζει αλλά φευ. Τουλάχιστον ο Ντον Τσίντλ στον ρόλο του κακού το διασκεδάζει κάθε λέπτο.
Τα «Διαστημικά Καλάθια: Η Επόμενη Γενιά» είναι ένα σίκουελ που μπορεί αρκετοί να ζήτησαν αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που θα περίμεναν. Μπορεί να προσφέρει μερικά γέλια εδώ κι εκεί αλλά προσπαθεί σκληρά να διώξει από πάνω του την σκιά της (καλύτερης) πρώτης ταινίας, χάνοντας γρήγορα σε πόντους μέχρι τους τίτλους τέλους. Τουλάχιστον αυτό ας γίνει μάθημα και ας μείνει ο καθένας σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: οι παίχτες του NBA στα τρίποντα και τα Looney Tunes στην τρέλα τους.
