Η 40χρονη Τζούλια (Βαλεντίνα Λοντοβίνι) βιώνει μία πυρετώδη καθημερινότητα σε μία μεγάλη και αγχωτική πόλη. Καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει το νέο και εντελώς ανίκανο αφεντικό της, τον απένταρο και τζαμπατζή σύντροφό της (Ντίνο Αμπρέσα) μαζί με τον έφηβο γιο του και την κολλητή της, που δεν την ακούει και κυνηγάει άπιαστες ιστορίες αγάπης. Και μέσα σ όλα, υπάρχει μία αφόρητη ζυγαριά που δείχνει τα ίδια κιλά παρότι η ίδια βρίσκεται μονίμως σε δίαιτα! Στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού, η Τζούλια αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια ενός εναλλακτικού θεραπευτή και προσπαθεί να βγάλει από μέσα της ό,τι την βαραίνει. Μόλις αποχωρεί από τη διαφωτιστική συνεδρία, η ταπείνωση και ο θυμός που συγκρατούσε αρχίζουν να εκρήγνυνται ορμητικά και ανεξέλεγκτα.
Αυτή η φεμινιστικών διαθέσεων -αφού η γυναικεία ενδυνάμωση είναι «της μόδας»- κωμωδία, δυσκολεύεται να βγάλει από το μυαλό της τον παλιάς κοπής τρόπο σκέψης της, προσπαθώντας να καταλάβει και η ίδια τι στο διάολο είναι μια γυναίκα και η χειραφέτησή της. Κατά την γνώμη του φιλμ, ένα κουβάρι από παλιομοδίτικα κλισέ, συγκρουόμενα μηνύματα, υστερικές συμπεριφορές, αντιπαλότητες και γυναικείες έριδες και στην ούγια πάντα ένας άντρας. Σχεδόν ως το τέλος.
Η κωμωδία καταστάσεων που κρύβεται κάπου μέσα σε αυτό το μπέρδεμα έχει κάποιες αστείες στιγμες και ατάκες και θα μπορούσε εν δυνάμει να δώσει μια χαριτωμένη και ουσιαστικά φεμινιστική ταινία, αλλά μόνο ψήγματά της θα βρείτε εδώ. Και τα υπόλοιπα κομμάτια που λείπουν συμπληρώνονται από ευκολίες, χοντροκομμένες καταστάσεις και γραφικότητες που δυσκολεύεσαι να τις πάρεις στα σοβαρά, με τον ίδιο τρόπο που το φιλμ αδυνατεί να πάρει στα σοβαρά την ηρωίδα του και την διαδρομή της.
