Θα ήθελα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Αν είχες στα χέρια σου ένα franchise το οποίο πάει από το πολύ κακό στο ακόμα χειρότερο, πώς θα το έσωζες από την ολική και απόλυτη καταστροφή; Η λύση σε αυτόν τον γρίφο, αν κάτσει κάποιος και δει άλλα πρόσφατα κεφάλαια σε τέτοιου είδους ταινίες, πραγματικά δεν είναι τόσο περίπλοκη, όσο είναι οι παγίδες που Jigsaw από τις οποίες προσπαθούν να ξεφύγουν τα θύματά του.
Απλά πας πίσω τον χρόνο για να φέρεις ξανά μερικούς από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του franchise (νεκρούς και ζωντανούς) για να του δώσεις ίσως λίγα χρόνια ζωής ακόμα, μπας και καταφέρει να μπορέσει ξανά να σταθεί στα πόδια του. Ομως, στην περίπτωση του «Saw», δείχνει ως ένα ακόμα κενό κεφάλαιο στην κληρονομία που έχει αφήσει πίσω του ο Jigsaw, ο οποίος, παρά την μεγάλη και πανηγυρική επιστροφή του, δεν μπορεί να καταφέρει να περισώσει τίποτα από τον θρύλο τον οποίο έχτισε, με πολύ αίμα, στις τρεις πρώτες ταινίες.
Για το δέκατο επετειακό της κεφάλαιο, η σειρά μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο «Saw» όπου ο Τζον Κράμερ ήταν ακόμα ζωντανός και ταξιδεύει στο Μεξικό ελπίζοντας σε μια θαυματουργή θεραπεία για τον καρκίνο του. Ωστόσο, σύντομα συνειδητοποιεί ότι η όλη επιχείρηση είναι ένα δόλιο σχέδιο που στοχεύει ευάλωτα άτομα.
Για μια σειρά που ήταν επιτομή του torture porn, ο σκηνοθέτης της ταινίας Κέβιν Γκρόιτερτ αργεί πάρα πολύ να μπει στο «ζουμί» της. Αναλώνεται σχεδόν στη μισή διάρκειά τη να προσπαθεί να χτίσει την ταινία του γύρω από τον χαρακτήρα του Κράμερ και την πάλη του με την επάρατη νόσο. Οι ταινίες (τουλάχιστον οι πρώτες) ανέκαθεν εξερευνούσαν την υποκρισία της ηθικής και τις γκρίζες ζώνες μεταξύ του καλού και του κακού, αλλά και τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης εμμονής, μόνο που εδώ ο Γκρόιτερτ δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο τόσο στην πλοκή όσο και στον χαρακτήρα του Κράμερ, τόσο ώστε τουλάχιστον να χρειαστεί να χαραμίσει τόση διάρκεια πριν ξεκινήσουν τα «παιχνίδια».
Αλλά ακόμα κι όταν αυτά αρχίζουν μοιάζουν ως κακέκτυπα κάποιων παλιών και αρκετά καλύτερων στιγμών της σειράς, το μόνο που νιώθεις είναι παγιδευμένος σε μια δίνη κακών αναφορών της ίδιας του της μυθολογίας. Το παιχνίδι μοιάζει στημένο από την αρχή, προβλέψιμο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, παρά τις οποίες άστοχες ανατροπές του, χωρίς ρανίδα αγωνίας και σασπένς. Αμαρτίες τις οποίες δεν μπορεί να εξιλεώσει ούτε ο ίδιος ο Jigsaw, όσο κι αν προσπαθεί, αφήνοντας την γκραν γκινιόλ παράστασή του να εκτροχιαστεί για άλλη μια φορά στην αδιαφορία και την βαρεμάρα.
