Τι είναι οι υπερήρωες, αν όχι ένα μάτσο τραυαμτισμένες προσωπικότητες που παίρνουν δύναμη από την επιθυμία τους να επιβιώσουν; Και τι είναι η ζωή, αν όχι μια σειρά από συγκυρίες που την κατευθύνουν και την ταλανίζουν;
Μ' αυτά τα ερωτήματα, κινηματογραφικά και υπαρξιακά, παίζει ο Δανός Αντερς Τόμας Γιένσεν, σεναριογράφος και σκηνοθέτης φεστιβαλικών κι εμπορικών επιτυχιών σαν το «Adam's Apples» που, μ' αυτήν εδώ τη χαρακτηριστικά αταξινόμητη ταινία του έσπασε τα ταμεία στη χώρα του.
Ο Μάρκους, σκληροτράχηλος και λιγομίλητος, είναι μισθοφόρος στρατιώτης στο Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα, η γυναίκα του, Εμα και η έφηβη κόρη τους, Ματίλντε, ζουν μια ημέρα έξω από τα συνηθισμένα: ένα τηλεφώνημα που τις στρεσάρει, ένα κλεμμένο ποδήλατο, μια παρόρμηση τις οδηγούν σε μια διαδρομή με το τρένο. Στο βαγόνι τους θα γίνει έκρηξη, η Εμα θα σκοτωθεί, η Ματίλντε θ' αναγκαστεί να βιώσει το πένθος με τον πατέρα της που δεν την καταλαβαίνει. Στο ίδιο βαγόνι βρισκόταν ο Οτο, εμμονικός στατιστικολόγος. Μαζί με τους δυο, εξίσου nerds, κολλητούς του, θα βαλθούν να πείσουν τον Μάρκους ότι η έκρηξη ήταν εγκληματική πράξη για λογαριασμό της τοπικής μαφίας. Οι τέσσερις άντρες, αταίριαστοι όσο κανείς, θα βαλθούν να πάρουν εκδίκηση, ενώ η Ματίλντε προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της ζωής της.
Αν δεχτούμε τους αντι-ήρωες, ας δεχτούμε και τους αντι-υπερήρωες, τέτοιοι είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της μαύρης κωμωδίας που συνδυάζει το χιούμορ με τη δράση και τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα. Με ταχύτατο ρυθμό, με ένα σενάριο γεμάτο ξεσπάσματα πανέξυπνης κωμωδίας, μ' ένα απρόσμενα μαγνητικό καστ από losers και με πεδίο έναν αστικό βιομηχανικό υπόκοσμο της διπλανής πόρτας, το φιλμ αγγίζει όλα τα συναρπαστικά ερωτήματα της ζωής. Εάν υπερισχύει η λογική της πίστης, εάν η ζωή μας καθορίζεται από τι στατιστική, τι σημαίνει συγκυρία και τυχαίο, πώς επουλώνονται τα τραύματα και, κυρίως, τι ορίζει τη φιλία και τι τη «νέα» οικογένεια. Αντικαθιστά το κλάμμα με γέλιο και τη βία με μια χαριτωμένη αδεξιότητα.
Μπορεί αυτό το αταξινόμητο του ύφους της να οδηγεί το δεύτερο μέρος της ταινίας σ' ένα μακρόταλο χάος και η ιδέα της αυτοδικίας να ενοχλεί, ώσπου ο Γιένσεν, ευτυχώς, να την υπονομεύσει κι αυτήν, όμως οι «Εκκεντρικοί» καταλήγουν να είναι το αντίθετο: μια παρέα οικείων ανθρώπων που παλεύουν με την οδύνη, την αντικοινωνικότητα, τον τραμπουκισμό, την αγάπη και τις ευθύνες της και που, σε κάθε περίπτωση, θα ήθελες να έχεις για φίλους - αρκεί να μην κρατούν όπλο.
