Ενας τίτλος κι ο ίδιος δαιδαλώδης και εσωστρεφής, που εκφράζει από μόνος του ένα δισταγμό - μια περιστροφή και μια απορία. Η νέα ταινία της Ουγγαρέζας Λίλι Χόρβατ, μετά τη φεστιβαλική επιτυχία του «Wednesday Child», αγκαλιάζει αυτό το δισταγμό, αυτή την απορία, την υπαρξιακή επιφυλακτικότητα, στην ουσία και στη φόρμα της, με τον πιο συγκινητικό, φιλόδοξο τρόπο.
Η Μάρτα (συγκλονιστική, έστω χαμηλότονα, η πρωτοεμφανιζόμενη Νατάσα Στορκ), είναι μια νεαρή, ανερχόμενη νευροχειρουργός - εγκαταλείπει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στην Αμερική για να επιστρέψει στη Βουδαπέστη, εκεί όπου την περιμένει ο έρωτας της ζωής της, ο Γιάνος. Μόνο που όταν συναντηθούν, εκείνος συμπεριφέρεται σαν να τη βλέπει για πρώτη φορά.
Γυρισμένη μερακλίδικα σε φιλμ 35mm, οι μισές σκηνές, τα εσωτερικά, στα ζεστά χρώματα της ασφάλειας, της προσέγγισης της ευτυχίας - οι μισές με τα έντονα κοντράστ και τα πιεσμένα χρώματα, τα κόκκινα και τα πράσινα, ενός Ντάγκλας Σερκ, ενός Τοντ Χέινς που θα ενθουσιαζόταν μ' αυτήν εδώ την ταινία.
Μισή βαθύ μελόδραμα, μισή ψυχολογικό θρίλερ. Μισή στην πραγματικότητα, μισή στη φαντασία, ή στην επιθυμία, τόσο δυνατή που, ίσως, γίνεται βίωμα. Ενα ρομάντζο τόσο μεγάλο που, μάλλον, χωράει μόνο στο μυαλό και όχι στη ζωή. Με λιποθυμίες και συγκρατημένα δάκρυα, με χτυποκάρδια και προδοσίες, απλώς, όχι τόσο στην καρδιά, όσο στο μυαλό, εκεί όπου, αντίθετα με την καρδιά, η βεβαιότητα δεν υπάρχει. Ενα αλλιώτικο ρομάντζο, η χαρτογράφηση μιας γυναίκας στο μεταίχμιο της ευτυχίας ή της ψυχοπαθολογίας, κι όμως τρυφερό, γλυκό, προσωπικό, προετοιμασία για μια σπουδαία σκηνοθετική καριέρα.
