Μοιάζει απόλυτα λογικό οι Power Rangers, αγαπημένοι ήρωες στην τηλεόραση και στα... χαλιά, όπου αμέτρητα παιδιά έστησαν μάχες με τα αντίστοιχα κουκλάκια, να μεταφερθούν στο σινεμά για να ξεκινήσει άλλο ένα υπερηρωικό franchise. Μοιάζει και σχετικά εύκολο: πέντε αναγνωρίσιμοι ήρωες, ήδη με πρόθυμο κοινό και με χρωματικά διακριτές στολές. Πόσο παράξενο, λοιπόν, που η πρώτη, αυτή, ταινία των «Power Rangers» εκτυλίσσεται τόσο πολύ αδιάφορα, που αναρωτιέσαι αν όντως την έχεις δει.
Η ταινία είναι origins story, πράγμα που σημαίνει ότι καταπιάνεται με τους Power Rangers πριν γίνουν Power Rangers κι είναι απλώς κάτι περιθωριακοί έφηβοι του Εϊντζελ Γκρόουβ, επιλεγμένοι με φυλετική ποικιλία και ποσόστωση. Ο Τζέισον, η Κιμ, ο Μπίλι, ο Ζακ και η Τρίνι περνούν σχεδόν τις δυο ώρες της ταινίας, ν' αναρωτιούνται ποιος, ακριβώς, είναι ο ρόλος τους σ' αυτόν τον κόσμο - καμία διαφορά, δηλαδή, από τον έφηβο της σειράς, αν εξαιρέσεις ότι τα παράξενα, color blocked τετράγωνα που βρήκαν στο τοπικό παρατημένο λατομείο τους έχουν κάνει πολύ δυνατούς. Την ίδια ώρα, η σιχαμένη Ρίτα Ρεπούλσα κάνει διάφορα αηδιαστικά, ντυμένη σαν να παρανόησε η Αλεξάνδρα Τσουκαλά από τα πολλά αερόμπικς του '80.
Ώσπου να συνειδητοποιήσουν τα πέντε παιδιά ότι προορίζονται για κάτι μεγάλο και να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν τον κόσμο (του Εϊντζελ Γκρόουβ, συγκεκριμένα), ζούμε μια παραποίηση του Τζον Χιουζ, μια νεανική δραμεντί που, επιπλέον, δεν έχει ενδιαφέρον ούτε ως τέτοια. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ένταση, ούτε κι ιδιαιτερότητα: περισσότερη αίσθηση προκαλεί η επιλογή να είναι η Τρίνι ανοιχτά λεσβία, παρά οι ίδιοι οι Power Rangers και η περιπέτειά τους.
Καθόλου παράξενο, μια και η ταινία είναι γραμμένη από πέντε σεναριογράφους και το «όπου λαλούν πολλά κοκόρια» μοιάζει να ισχύει κι εδώ: οι προσωπικές ιστορίες ξεπερνούν το κλισέ, η δράση είναι σχεδόν ανύπαρκτη κι όταν, τελικά, έρχεται, είναι τόσο προβλέψιμα γραμμένη, τόσο αδύναμη ως προς τα ειδικά εφέ, τόσο κακοφτιαγμένη (από αδυναμία, ή από ρετρό πρόθεση, ποιος ξέρει), που αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά, σ' ένα πρότζεκτ που έμοιαζε τόσο εύκολο. Κι αναπολείς τις μέρες που άπλωνες τους Power Rangers σου στο χαλί.
