«Υπάρχει ο κόσμος των μεγάλων κι ο κόσμος των μικρών,» λέει ο μπαμπάς της στη 13χρονη Σολάνζ. Εκείνη σίγουρα βρίσκεται ακόμα στων μικρών, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο σύμπαν του σχολείου, κοιτάζοντας τα πάντα με φιλοπεριέργεια και χαρά, αγαπώντας τρυφερά τους γονείς της. Οταν, ωστόσο, εκείνοι αρχίζουν να τσακώνονται καθημερινά, προμηνύοντας ένα χωρισμό, η Σολάνζ θα ψυχανεμιστεί ότι όπου να 'ναι θα χρειαστεί να ενηλικιωθεί. Παρότι το μόνο που θέλει είναι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι, αρμονικά, παιδικά.
Μακριά από την ένταση και την αίσθηση του κατεπείγοντος που χαρακτηρίζει την εφηβεία, το πέρασμα από την ανεμελιά στην ευθύνη, η Αξέλ Ροπέρ χτίζει μια ταινία εξαιρετικά απαλή, εξαιρετικά ήσυχη και γι' αυτό τόσο πιο συγκινητική.
Βαθιά βουτηγμένη στη γαλλική παράδοση της ανάλαφρης σοφίας του Ερίκ Ρομέρ, της διαπεραστικής ματιάς στα παιδιά ενός Τριφό στο «Χαρτζιλίκι», με τη βοήθεια μιας καθοριστικά άψογης ερμηνείας από τη νεαρή Τζαντ Σπρίνγκερ (και την έμπειρη υπκριτική φυσικότητα της Ντρικέρ και του Κατρίν), η Ροπέρ ξεκινά με φως, τελειώνει με συννεφιά, με την υπόσχεση ενός κύκλου που θα συνεχίσει να υπάρχει: όπως συμβαίνει και στη ζωή και σε μικρά, διακριτικά κινηματογραφικά κοσμήματα.
