Η Φλοράνς και ο Βενσάν έχουν πετύχει στα πάντα. Στην επαγγελματική τους ζωή, στον τέλειο γάμο τους, στα τρία υπέροχα παιδιά τους. Μη θέλοντας, όμως, να γίνουν ένα από εκείνα τα ζευγάρια που μένουν μαζί μόνο από υποχρέωση και καταλήγουν να μισούν ο ένας τον άλλον, αποφασίζουν από κοινού να χωρίσουν έπειτα από δεκαπέντε χρόνια γάμου. Το μόνο που επιθυμούν τώρα είναι ένα εξίσου επιτυχημένο διαζύγιο. Οταν όμως παίρνουν ταυτόχρονα την προαγωγή που πάντα ονειρεύονταν, για μια καριέρα στο εξωτερικό, η καθημερινότητά τους και η μέχρι τώρα απόλυτα πολιτισμένη σχέση τους μετατρέπονται σε εφιάλτη. Από ‘δω και στο εξής βγαίνουν τα μαχαίρια: οι δύο υποδειγματικοί πρώην σύζυγοι κηρύσσουν πόλεμο και θα κάνουν τα πάντα για να ΜΗΝ αποκτήσουν την κηδεμονία των παιδιών! Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς οι δύο εκτροχιασμένοι γονείς επιδίδονται σε ένα απολαυστικά βρώμικο παιχνίδι που στόχο έχει να αποφύγουν τις ευθύνες τους.

Οπώς πιθανότατα κάθε ψυχολόγος ή κάθε δραματική ταινία θα σας πει, σε έναν χωρισμό, τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα παιδιά, αλλά αυτά που βιώνουν τα τρία τέκνα των ηρώων στην ταινία του Μαρτέν Μπουρμπουλόν, είναι τραύματα που πιθανότατα δεν θα περίμεναν.

Διότι το ψυχολογικό τραύμα της διάλυσης της οικογένειας, χωλαίνει σε αυτή την κωμωδία μπροστά στα κοινωνικά και παιδαγωγικά faux pas που οι γονείς τους είναι πρόθυμοι να κάνουν προκειμένου να πείσουν τα παιδιά, να προτιμήσουν να μείνουν με τον άλλο γονέα.

Τα κίνητρά τους βεβαίως και ο τρόπος που επιλέγουν να το κάνουν για να μπορέσουν ελεύθεροι από το βάρος της ανατροφής τους, να ακολουθήσουν τα επαγγελματικά τους σχεδία που τους οδηγούν εκτός της χώρας δεν πείθουν κανέναν έξω από τα πλαίσια μιας κωμωδίας, όμως τα όσα κάνουν είναι κατά στιγμές αληθινά αστεία, κυρίως γιατί τολμούν να γίνουν το ακριβώς αντίθετο του πολιτικά ορθού.

Κι αν πιστέψουμε το γούστο του Ελληνικού κοινού που τα τελευταία χρόνια δείχνει να συντονίζεται με το χιούμορ που κάνει τις μάζες των Γάλλων θεατών να γελούν, αυτή η αιχμηρή οικογενειακή κομεντί μοιάζει να έχει τα φόντα να γίνει ένα ακόμη παράδειγμα πετυχημένης γαλλικής κωμωδίας όπως το «Για Ολα Φταίει το Ονομά σου» (γραμμένη από τους ίδιους σεναριογράφους) ή η «Οικογένεια Μπελιέ», φέτος το καλοκαίρι.

Εν τούτοις, ακόμη κι αν παραμένει χαριτωμένο, το φιλμ του Μπουρμπουλόν (επί τη ευκαιρία, τι όνομα!), είναι σαφές πως είναι ταινία της μιας ιδέας την οποία εξαντλεί πολύ πριν το τέλος της. Οσο για την ανατροπή λίγο πριν το φινάλε, δεν μοιάζει ακριβώς με απρόβλεπτη -ειδικά αν κανείς θυμηθεί τον εκρηκτικό τρόπο με τον οποίο μας συστήνεται το ζευγάρι των πρωταγωνιστών στην πρώτη σκηνή του flash back-, αντίθετα θα μπορούσε να πει κανείς πως μάλλον προδίδει με κάποιο τρόπο την μάλλον κυνική καρδιά της ιστορίας...