Μια ταινία που ξεκινά με δάκρυα και μια απεγνωσμένη αγκαλιά αποχαιρετισμού και τελειώνει με μια παγερή αμηχανία μπροστά στη σκληρότητα ενός καθεστώτος, στον παραλογισμό της στέρησης βασικών δικαιωμάτων και στην εφηβική οδύνη μπροστά στην ενηλικίωση. Ολα μαζί, απαλά, σοβαρά, μετρημένα, σ' ένα love story - πολιτικό μανιφέστο που κάνει δυνατή αίσθηση ψιθυρίζοντας. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους μυθοπλασίας του Ρουμάνου Αλεξάντρου Μπελκ, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Ενα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ Καννών και αποτελεί μια... ενηλικίωση του ρουμάνικου νέου κύματος.
Στο Βουκουρέστι του 1972, η 17χρονη Ανα αποχαιρετά το αγόρι της, τον Σορίν, που θα μεταναστεύσει με τους γονείς του στη Δύση. Η κολλητή της θα κάνει το απόγευμα ένα πάρτι: η Ανα θα πάει για να φτιάξει τη διάθεσή της, οι έφηβοι θα πιουν κονιάκ (ό,τι βρίσκεται στην κάβα των γονιών που λείπουν), θα κουβεντιάσουν και θ' ακούσουν μουσική. Ευρωπαϊκή κι αμερικάνικη ποπ και ροκ, κυρίως από τη μουσική εκπομπή Μετρονόμ που κάνει ο Κορνέλ Κιριάκ, εξόριστος συμπατριώτης τους, στο Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη. Οχι μόνο: τα παιδιά έχουν αποφασίσει να στείλουν στον παραγωγό ένα γράμμα, με μουσικές παραγγελίες και νεανικά όνειρα. Το γράμμα έχει αναλάβει να «φυγαδεύσει» σε Γάλλους δημοσιογράφους ο Σορίν.
Με διακεκριμένο παρελθόν στο ντοκιμαντέρ, ο Μπελκ ανακατεύει την αυστηρότητα ενός τετράγωνου, 1:1 κάδρου και την ελαφρώς αποχρωματισμένη, χωρίς... πάθη, φωτογραφία, με την υπαρκτή προσωπικότητα και εκπομπή του Κιριάκ, με το καθεστώς Τσαουσέσκου των ακραίων περιορισμών που κόβουν τα φτερά της νιότης, μ' ένα τετριμμένο αλλά τόσο γνώριμο και εντατικό εφηβικό ρομάντζο. Οι μνήμες από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην Ελλάδα, των πειρατικών ραδιοσταθμών της χούντας και της μεταπολίτευσης, αλλά και κάθε εφηβικής επανάστασης, είτε πρόκειται για μια πηγαία επιστολή, είτε για την πρώτη φορά που βγάζεις τα ρούχα σου στο κρεβάτι μαζί μ' ένα άλλο εφηβικό σώμα, δίνουν παλμό και συναίσθημα σ' ένα φιλμ που δεν ξεφεύγει ούτε χιλιοστό από το στόχο και το ύφος του. Ακριβές, ειλικρινές και τόσο τρυφερό, με τόσο συγκρατημένο τρόπο, το «Ράδιο Μετρονόμ» αναδεικνύει τις καταβολές του Κιριάκ ως βοηθού σκηνοθετών σαν τον Μουντζιού και τον Πορομπόιου, συστήνει τη Μάρα Μπουγκάριν με τη συστολή και την εσωτερική δύναμη που θυμίζει τη (Ρουμάνα, άλλωστε), Αναμαρία Βαρτολομέι από το «Γεγονός» και συμπυκνώνει, σε μια εφηβική επιστολή και τις συνέπειές της, την ηθική αλλοτρίωση ενός κόσμου που απαγορεύει τους Led Zeppelin κι επιβάλλει το συμβιβασμό ως μοναδικό τρόπο ζωής.
