Οι «Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού» δεν είναι κυριολεκτικά οι αναμνήσεις ενός… σαλιγκαριού. Υπάρχουν όμως σαλιγκάρια στην ταινία, και κυρίως η Σίλβια που πήρε το όνομα της από την Σίλβια Πλαθ - πόσες φορές σας συνέβη αυτό σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων; Οι «Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού» δεν είναι μια παιδική ταινία. Η stop-motion καρδιά της χτυπάει για όλους, παιδιά, ενήλικες, αιώνιους έφηβους και μεγάλα παιδιά που κάποια στιγμή στη ζωή τους συνειδητοποίησαν ότι «η παιδική ηλικία είναι σαν να είσαι μεθυσμένος: όλοι θυμούνται τι έκανες εκτός από σένα». Οι «Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού» δεν είναι μια κωμωδία, ούτε όμως μια τραγωδία, δεν είναι μόνο αστείες, αλλά ούτε μόνο δακρύβρεχτες, είναι όπως ακριβώς (θα έπρεπε να) είναι η ζωή: ένα δάκρυ που πέφτει όταν γελάς και ένα γέλιο που ανεβαίνει στο λαιμό σου κάθε φορά που κλαις.
Με σκηνές - κάδρα καλύτερα - που μοιάζουν να πάλλονται με τον ίδιο τρόπο που η πλαστελίνη κάνει τα μάτια των ηρώων αυτής της ταινίας να τρυπάνε την καρδιά σου, τέλεια φτιαγμένα μέσα στην λανθάνουσα στιβαρότητα των υλικών και των χρωμάτων τους, γεμάτα μικρές λεπτομέρειες που ενώνονται σε ένα σύνολο που μόνο μετά από ώρα αντιλαμβάνεσαι ότι κρύβει μέσα του σχεδόν όλον τον Κάρολο Ντίκενς σε ρεμιξαρισμένη εκδοχή από τους Ζαν-Πιερ Ζενέ και Μαρκ Καρό, το φιλμ του ήδη αγαπημένου από το «Μαίρη και Μαξ» Αντάμ Ελιοτ, είναι μια ιστορία από μόνο του. Όχι μόνο γιατί πραγματεύεται μια σειρά από «δύσκολα» θέματα, με δυσκολότερο την μοίρα που σε οδηγεί εκεί όπου νομοτελειακά δεν υπάρχει κάτι για να πιστέψεις και η ζωή μοιάζει με ένα κέλυφος που σε κάνει να νιώθεις σαλιγκάρι σε μια αυτοσχέδια συλλογή ενός μοναχικού κοριτσιού. Αλλά κυρίως γιατί είναι μια ιστορία που πραγματεύεται με τρόπο - αν μη τι άλλο - ευρηματικό την ίδια την αφήγηση.
Η ιστορία της Γκρέισι που θα μεγαλώσει με ένα ελάττωμα στο πάνω χείλος της, αλλά θα πάψει να προστατεύεται από κάθε είδους bullying από τον δίδυμο αδερφό της, Γκίλμπερτ, όταν αυτός θα πάει σε άλλη οικογένεια μετά το θάνατο του πατέρα τους είναι μόνο η αρχή ενός παλίμψηστου που πάνω σε ένα λευκό χαρτί μοιάζει να γράφει την ιστορία (και την ιστορία και την ιστορία και την ιστορία…) ενός κόσμου από παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ να (τα) αγαπούν, αγόρια που έγιναν πυρομανείς επειδή ήθελαν να κάψουν με την λάμψη τους τον κόσμο, κορίτσια που έσβηναν χυδαίες ζωγραφιές των αγοριών από τα βιβλία της σχολικής βιβλιοθήκης. Ενός κόσμου από τόσες πολλές ιστορίες που τελικά η μία γεννιέται μέσα στην άλλη και η μία γίνεται η άλλη, ενώνοντας κύκλους ζωής σε ένα στρόβιλο που λες και προσπαθεί να καταγγείλει όλες τις αδικίες που έζησαν ποτέ οι «διαφορετικοί» άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο και κυρίως εξηγήσει όσα δεν μπόρεσε ποτέ όλη η λογοτεχνία, το σινεμά και το stop-motion αυτού του κόσμου.
Λίγο πριν το τέλος, δεν εκπλήσσει κανέναν ότι οι «Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού» είναι μια ταινία για το σινεμά, για την λυτρωτική δύναμη του voice-over και της πίστης πως κάπως, κάπου, κάποτε θα υπάρξει ένα plot twist που θα σε κάνει να πιστέψεις στη δύναμη της ζωής, της αγάπης και της ίδιας της προσωπική σου Ιστορίας (ναι, με το γιώτα κεφαλαίο). Και τότε θα ανακαλύψεις πως, ναι, αυτή ήταν μια ταινία για τις αναμνήσεις ενός σαλιγκαριού, μια ταινία για παιδιά και μια σχεδόν αριστουργηματική τραγικωμωδία. Κυριολεκτικά. Κυρίως όμως λυτρωτικά.