Αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, αρκετοί Ιταλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα όμορφα χωριά, τις οικογένειές τους και τον γαλανό, ηλιόλουστο ουρανό τους και να μετοικήσουν σε λασπωμένες παράγκες στο Βέλγιο, δουλεύοντας ως ανθρακωρύχοι. Αυτή ήταν και η ιστορία του πατέρα του Ρόκο, ενός ανθρώπου με πλάνα όνειρα ότι η σκληρή δουλειά στην ξενιτειά κάποτε θα του εξασφάλιζε το χρυσό εισιτήριο της επιστροφής στην πατρίδα. Ηθελε κι ο γιος του να έχει όνειρα, να μην σπαταλήσει τη ζωή του παίζοντας το ακορντεόν του ως μουσικάντης. Ομως ο πιτσιρικάς εκεί έβρισκε τη διαφυγή από το ρατσισμό των ντόπιων ξανθογάλανων συμμαθητών του, από την πόνο της ατέρμονης νοσταλγίας για το σπίτι του, από την απελπισία της αιώνιας κόντρα με τον σκληρό πατέρα. Αυτή είναι η αληθινή ζωή του Ρόκο Γκρανάτα, του διάσημου 60ς crooner, συνθέτη και τραγουδιστή του «Marina» (Marina Marina Marina / Ti voglio al piu' presto sposar...)
Ο Βέλγος Στιν Κόνινξ το 2009 καταπιάστηκε με την κινηματογραφική μεταφορά της αληθινής ιστορίας της Ζανίν Ντέκερς, της καλόγριας-τραγουδίστριας των 60ς, που ερμήνευσε με μπρίο η Σεσίλ ντε Φρανς. Τώρα, επιχειρεί μία αντίστοιχη ξενάγησή μας στα παιδικά και νεανικά χρόνια του ιταλού μετανάστη Ρόκο Γκρανάτα, ο οποίος έβλεπε τον σκληροτράχηλο πατέρα του Τότο να βήχει το κάρβουνο και τη σκόνη των μεταλλωρυχείων του Βελγίου και σε πείσμα των καιρών βρήκε τη χρυσή διαφυγή μέσα από την μουσική του.
Μία τυπική, καλογυαλισμένη, χωρίς τολμηρές εκπλήξεις παραγωγή, πατάει σε μία συγκινητική ιστορία φτώχιας, μετανάστευσης και νιάτων που αυθαδιάζουν και ονειρεύονται. Ο Κόνινξ σκηνοθετεί παραδοσιακά το μελό σενάριο σε μία δραμεντί που προορίζεται για το mainstream κοινό. Αυτό άλλωστε απέδειξε και η μεγάλη εμπορική επιτυχία που γνώρισε η ταινία στο Βέλγιο, κόβοντας πάνω από 500.000 εισιτήρια.
Αρκετά παράδοξο το ότι στην παραγωγή κρύβονται οι αδελφοί Νταρντέν: όχι απλώς τίποτα δε θυμίζει το σινεμά τους, αλλά αντιθέτως το «Marina» είναι το ακριβώς αντίθετο με το σινεμά τους. Ποζάτο, κατασκευασμένο, ευκολόπιοτο σαν ένα γλυκό crooner τραγουδάκι που σου κολλάει στο μυαλό, αλλά δεν σου αρέσει κι απαραίτητα...
