Ο Ellias έχει καταφέρει να γίνει brand-name στην υψηλή ραπτική. Επιτυχημένος, πρωτοπόρος, εργασιομανής είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής ενός διάσημου γαλλικού οίκου. Μόνο που το παρελθόν χτυπάει το τηλέφωνο: ο πατέρας του, από τον οποίο εδώ και χρόνια έχει εθελημένα αποξενωθεί, πέθανε κι εκείνος πρέπει τώρα να επιστρέψει στο Μοντρεάλ και να ρυθμίσει τις απαραίτητες διαδικασίες για την κηδεία και την περιουσία του. Ο Ellias τρέμει αυτή την επιστροφή. Οι γείτονες και οι φίλοι του πατέρα του λένε τα καλύτερα για αυτόν, του τονίζουν πόσο τον αγαπούσε και μιλούσε ζεστά για το παιδί του. Ανυπομονούσαν να τον γνωρίσουν. Εκείνος κλείνει τις πόρτες ερμητικά. Οταν ανοίγει όμως μία, ανακαλύπτει με τρόμο την αποτρόπαιη αλήθεια. Και σταδιακά ανακαλύπτουμε κι εμείς ότι το διαγενεακό τραύμα και η μεταλαμπάδευση της πατριαρχικής βίας δεν ανήκει μόνο στο φάσμα μίας ταινίας τρόμου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης Ξαβιέ Λεγκράν μιλάει για ενδοοικογενειακή βία - τη ρίζα, αλλά και τις συνέπειές της. Από την υποψήφια για Οσκαρ μικρού μήκους του «Λίγο Πριν Χαθούν Ολα» («Avant que de Tout Perdre», 2013), όπου μία μητέρα δύο παιδιών δραπετεύει από έναν κακοποιητικό σύζυγο, μέχρι το πολυβραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας «Μετά το Χωρισμό» («Jusqu'à la garde, 2017), που εξιστορεί την πικρή διάλυση μίας οικογένειας υπό την μόνιμη απειλή βίας, ο σκηνοθέτης πάντα βουτούσε με το κεφάλι σε δύσκολα, επώδυνα, συμπλεγματικά θέματα που δεν ξεπερνιούνται με εύκολες καθάρσεις.
Ποτέ όμως δεν υπήρξε πιο σκοτεινός. Πατώντας στους κανόνες του σασπένς των ταινιών τρόμου, ο Λεγκράν μάς παγιδεύει στην δαιδαλώδη κόλαση του ήρωά του. Αρχικά δεν την καταλαβαίνουμε. Στην πραγματικότητα πιστεύουμε ότι ο Ellias είναι ένα ναρκισσιστικό πλάσμα που, έχοντας ανέβει στην κορυφή της επιτυχίας, δεν θέλει να επιστρέψει στο ταπεινό πατρικό σπίτι και να αποδεχθεί το παρελθόν και τις ρίζες του. Αυτός ο οριακά αντιπαθής ήρωας όμως κουβαλά μια βαριά σκιά που δεν είναι καθόλου τυχαία.
Οπως, καθόλου τυχαία, με την επιβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας, οι σκιές του σπιτιού εγκλωβίζουν τον Ellias όλο και περισσότερο στον λαβύρινθο της κατάδυσής του στα πατριαρχικά μυστικά. Η σοκαριστική ανατροπή, η ζοφερή αποκάλυψη είναι μόνο η άκρη του νήματος. Η αντίδραση του Ellias, η συμπεριφορά που θα κληρονομήσει και θα υιοθετήσει αυτό είναι το πραγματικό θρίλερ. Ο Λεγκράν μιλάει για πολλά περισσότερα από μία μεμονωμένη οικογένεια με ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Αν ξεκλειδώσουμε την φρικιαστική αυτή παραβολή και την αναγάγουμε σε ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, εκεί είναι που παγώνει το αίμα. Ενας «διάδοχος» υπάρχει παντού γύρω μας - είναι κομμάτι του τραύματος που δεν αντιμετωπίζεται ποτέ. Μίας διαγενεακής αλυσίδας βίας που περνάει την κακοποίηση μέσα από το συλλογικό DNA.
Μπορεί οι ισορροπίες να χάνονται (κυρίως σεναριακά) όμως ο Λεγκράν επιτυγχάνει να σοκάρει βαθιά τόσο με το εύρημα όσο και με την καθηλωτική ανάπτυξη της ιδέας του. Ποτέ ο όρος «ψυχολογικό θρίλερ» δεν ήταν τόσο κυριολεκτικός, όσο σε αυτό το φροϋδικό δράμα που ανασύρει τις αμαρτίες γονέων που θα βρουν διαδοχή.
