Είτε... βωβός, είτε ως ήρωας δράσης, είτε σ' αυτήν εδώ την μπουλβάρ κωμωδία εποχής, ο Ζαν Ντιζαρντέν έχει το μπρίο και το λαμπερό μάτι που ανεβάζει το κέφι μέσα στο, έστω, τετριμμένο περιβάλλον του.
Ο Λοράν Τιράρ, ο σκηνοθέτης που μετέφερε τις περιπέτειες του «Μικρού Νικόλα» στο σινεμά, μεταφέρεται εδώ στη γαλλική υψηλή τάξη του 1809. Ο λοχαγός Νεβίλ, περιζήτητος γόης, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την αρραβωνιαστικιά του, Πολίν, για να πάει στο μέτωπο. Οσο λείπει, όσο ο χρόνος περνά και ο λοχαγός αμελεί να γράψει στην απελπισμένη δεσποινίδα, η αδελφή της Πολίν, η δυναμική Ελιζαμπέτ, αναλαμβάνει να τον «αντικαταστήσει», στέλνοντάς της επιστολές γεμάτες ηρωισμούς και πάθος. Οταν ο Νεβίλ επιστρέψει στη μικρή επαρχιακή πόλη, η οικογένεια και η κοινότητα θα τον υποδεχτεί με ορθάνοιχτες αγκάλες - αλλά μόνο η Ελιζαμπέτ γνωρίζει ότι ο λοχαγός δεν είναι παρά ένας λιποτάκτης απατεώνας.
Με μια απόλυτα προβλέψιμη πλοκή, η ταινία στελεχώνεται από την κλασική χαρακτηρογραφία της Τζέιν Οστιν: η χαζοβιόλα μητέρα, ο μπλαζέ πατέρας, η υποκρισία των προυχόντων, η όμορφη κι αλαφροΐσκιωτη νεαρά, η λιγότερο όμορφη αλλά μυαλωμένη αδελφή της, ο ελκυστικός τσαρλατάνος που θα διαταράξει την ισορροπία της ανοησίας. Τακτικά ξεσπάσματα υστερίας στο παίξιμο, μια στοιχειώδης, μόνο, αισθητική στους χώρους και στα σαν δανεισμένα από το βεστιάριο κοστούμια, μια ψευτοφεμινιστική τίντα που υπάρχει απλώς για να υπάρχει και για να δώσει στην ταινία ένα μοντέρνο φίλτρο, πιο αδύναμο κι από το αληθινό μιας Τζέιν Οστιν ή και του κλασικού μπουλβάρ.
Αλλά είναι το μπρίο και το πονηρό, αρρενωπό χιούμορ του Ντιζαρντέν, η χημεία με τη Μελανί Λοράν και τον λιτό εκνευρισμό της, οι γεμάτες καταπιεσμένη διάθεση φλερτ συγκρούσεις τους, που χαρίζουν στην ταινία κέφι και ρυθμό και τη βοηθούν να βλέπεται ευχάριστα, λίγο πιο ευχάριστα από τις γνώριμες γαλλικές εμπορικές κωμωδίες του καλοκαιριού.
