Μασσαλία, αρχές του 19ου αιώνα. Ο νεαρός ναυτικός Εδμόνδος Νταντές πιάνει λιμάνι και επιστρέφει στην κρυφή του αγάπη. Η Μερσέντες είναι η κόρη του αριστοκράτη που δουλεύει ως οικονόμος η μητέρα του. Μεγάλωσαν μαζί από μικρά παιδιά και τώρα θα παντρευτούν. Μάλιστα ο πατέρας της τον χρίζει καπετάνιο του πλοίου, μια ζηλευτή προαγωγή που ανοίγει πανιά στη ζωή και το μέλλον του. Μόνο που ο φθόνος των υπολοίπων «φίλων» τους οδηγεί να τον καταγγείλουν μυστικά στις αρχές ως προδότη του βασιλιά και ο Νταντές βρίσκεται, ξαφνικά και άδικα, φυλακισμένος για 14 χρόνια στα ανήλιαγα μπουντρούμια του φρούριου Ιφ. Οταν ο συγκρατούμενός του, ο αβάς Φαρία ο οποίος πέθανε μέσα στη φυλακή, του εξομολογείται το μυστικό του νησιού Μόντε Κρίστο και του δίνει το χάρτη για τον αμύθητο θησαυρό, ο Νταντές πεισμώνει, καταφέρνει να δραπετεύσει και να πάρει την εκδίκησή του. Επιστρέφει στη Μασσαλία μεταμορφωμένος, ισχυρός και με ένα σχέδιο που θα καταστρέψει τους προδότες του. Ομως το τίμημα της εκδίκησης είναι ότι διαβρώνει την ψυχή όποιου την κουβαλά τόσο άσβεστα...
Μαζί με τους «Τρεις Σωματοφύλακες», το κλασικό μυθιστόρημα του Αλεξάντρ Ντουμά «Ο Κόμης του Μόντε Κρίστο» θεωρείται ένα από τα δημοφιλέστερα, εμβληματικά βιβλία στην ιστορία της γαλλικής λογοτεχνίας - όπως επίσης ένα υλικό που το σινεμά έχει προσεγγίσει αρκετές φορές με πολλαπλές βερσιόν μέσα στις δεκαετίες.
Φέτος, οι Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτ τολμούν μία 3ωρη, εντυπωσιακή υπερπαραγωγή, αρκετά πιστή στο βιβλίο, με φιλοδοξία να συμπεριλάβει τα πάντα - ίντριγκες, δολοπλοκίες, παγίδες, έρωτες, σχέδια, προδοσίες, συγκρούσεις, ξιφομαχίες, ιστιοφόρα, θάλασσες, βίλες, φυλακές, χοροί, κοστούμια, σκηνικά, πλούτος.
Εχοντας στα χέρια τους ακριβά στοιχεία παραγωγής είναι και οι πρώτοι που επενδύουν σοβαρά στο να μεταμορφώσουν πραγματικά τον ήρωά τους (ο Πιερ Νινέ περνούσε ώρες κάθε μέρα στην καρέκλα του μακιγιάζ), να του χτίσουν έναν πύργο που τα υπόγειά του μοιάζουν με τη σπηλιά του Batman με αραδιασμένα τα gadgets όπλα του για το επόμενο βήμα εκδίκησης.
Αυτό δίνει μία μοντέρνα υφή υπερήρωα στον Μόντε Κρίστο, τον συνδέει με το κινηματογραφικό σύμπαν που το εφηβικό κοινό μπορεί να συνδεθεί, κι ο Νινέ είναι άξιος συνεχιστής του μύθου, γοητευτικός - τόσο στο action, όσο και στο μοναχικό, πονεμένο, κατεστραμμένο προφίλ του ανεπίστρεπτα broken σκοτεινού ήρωα.
Ομως η πυκνότητα ενός λογοτεχνικού έπους όταν καθρεφτίζεται με τέτοια αμετροέπεια στην μεγάλη οθόνη δεν εμπλουτίζει - αντιθέτως μπουκώνει. Ο ποσοτικός εντυπωσιασμός δεν επιτρέπει στον άξονα της ιστορίας να πιάσει ρίζα, καρδιά - απλώς ζαλίζει το βλέμμα με εκατοντάδες πλάνα από drones που τρέχουν πάνω από θάλασσες, γκρεμούς, βασιλικούς κήπους, τρομακτικά κελιά. Η κάμερα βυθίζεται, απογειώνεται, περιστρέφεται, κι όταν σταματά στα πρόσωπα και στην αφήγηση της ιστορίας τις περισσότερες φορές σκοντάφτει σ' ένα παλιομοδίτικο μελό.
Τροφή για ευκολόπιοτη mainstream κατανάλωση λοιπόν, αλλά θα είναι αυτός ο Κόμης άξιος για να αφήσει το ουσιαστικό σημάδι του στον κινηματογραφικό χρόνο;
