Επαρχιακή Ανδαλουσία, 1971. Σ' ένα απομονωμένο αγροτόσπιτο, η Ματθίλδη Σινιέρος ξεψυχά. Η μητριαρχική φιγούρα της πάλαι ποτέ ισχυρής οικογένειας της περιοχής, που τώρα έχει οδηγηθεί στην πτώχευση, αφήνει πίσω της τρεις κόρες κι έναν γιο. Η Μοντέστα, η μεγάλη, είναι επίσης χήρα: ο άντρας της είχε αυτοκτονήσει. Η Μανουέλα, είναι δυναμική κι ανεξάρτητη: δε θα υποχωρήσει στην πίεση του διεφθαρμένου ιερέα που θέλει να τις εξαγοράσει και να τις διώξει από το σπίτι τους. Η Μερσέντες, η μικρή, έχει τρελαθεί: πάσχει από οράματα και ψυχωτικές κρίσεις. Οταν ο Γιουτζίνιο, ο αποξενωμένος αδελφός τους, επιστρέφει για την κηδεία, όλα τα μυστικά και τα ψέματα του παρελθόντος θα βγουν στην επιφάνεια. Ποια είναι η ενοχή που στοιχειώνει αυτή την οικογένεια; Ποιο συμβάν κλόνισε τις ζωές τους; Ποια μαύρη κηλίδα λέρωσε ανεξίτηλα τη μοίρα τους;
Ο Ενρίκε Γκαρσία («Resort Paraíso») κατασκευάζει με στόμφο και υπερβολή μία γκοθ ατμόσφαιρα τρόμου, προσγειώνοντάς μας με αγριότητα σε μια ταινία εποχής που οι οικογένειες είχαν βεντέτες και οι μαυροντυμένες μεσογειακές γυναίκες σκληρά χείλη και πέτρινα βλέμματα.
Ολα τα κλισέ συνυπάρχουν: ο τρελός του χωριού που είναι ερωτευμένος με την μία κόρη, αλλά κι ο μόνος που ξέρει που είναι κρυμμένα τα χρήματα, ο σατανικός ιερέας που εκβιάζει τους φτωχούς αγρότες, ο άσωτος γιος που επιστρέφει για την κληρονομιά. Ο Γκαρσία στήνει τα πλάνα του με σοβαροφάνεια κι ανεβάζει συνεχώς τους τόνους στις ερμηνείες. Οι ηθοποιοί παίζουν ακραία, θεατράλε σαν να ερμηνεύουν κάτι ανάμεσα σε Λόρκα κι αρχαία τραγωδία (ενώ φυσικά το κείμενο τους προδίδει) για αυτό και κανείς δεν περιμένει την ανατροπή: πώς αυτό το θρίλερ εποχής εξελίσσεται σε camp αιματοβαμμένο σπλάτερ.
Με ένα σενάριο που σταδιακά παραδίδεται στο παράλογο, η gore δράση κορυφώνεται, σχεδόν με κωμικές διαστάσεις. Κι αυτό θα ήταν διασκεδαστικό, αν γινόταν επίτηδες, αν η ταινία δεν επέμενε στον μεγαλόστομο τόνο της, παίρνοντας τον εαυτό της τόσο σοβαρά.
Οχι. Ο Γκαρσία επιμένει μέχρι τελευταία στιγμή ότι παραδίδει μία τραγωδία για την ύβρι της ανθρώπινης φύσης που απαιτεί κάθαρση. Πράγματι, η ταινία απαιτεί κάθαρση: έχει μία μαύρη κηλίδα στον λευκό της χιτώνα, που μόνο ο σκηνοθέτης της δεν βλέπει.
