Δυο χρόνια μετά τη χαριτωμένη, ελαφρώς ιδιοσυγκρασιακή ρομαντική κομεντί «Ο Κύριος και η Κυρία Αντελμάν», ο Νικολά Μπεντός επιστρατεύει ένα μαγευτικό καστ και παίζει ξανά με το είδος, σ' ένα φιλμ που υμνεί το «κάθε πέρσι και καλύτερα» και, ταυτόχρονα, καθότι γαλλικό, το ανατρέπει με χιούμορ, έστω και με μια παραπάνω δόση γλυκεράδας.
Ο Βικτόρ (ο Ντανιέλ Οτέιγ χαρακτηριστικά ευαίσθητος και πολύπλευρος) και η Μαριάν (αυτοκρατορική η Φανί Αρντάν), είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι κουρασμένο από το χρόνο: ο Βικτόρ έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του κι η Μαριάν τον αντιμετωπίζει με περιφρόνηση. Τι καλύτερη διέξοδος για εκείνον, από την υπηρεσία «Ταξιδιώτες του Χρόνου». Μ’ αυτήν, ο κυνικός σκηνοθέτης Αντουάν (Γκιγιόμ Κανέ) και η ομάδα του ανασκευάζει κι αναπαριστά οποιαδήποτε στιγμή στο χρόνο επιθυμεί ο πελάτης.
Αναζητώντας διέξοδο από το συναισθηματικά αφιλόξενο παρόν του, ο Βικτόρ θα ζητήσει να επιστρέψει στο παρελθόν και θα το πληρώσει ακριβά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ως τόπο και χρόνο θα διαλέξει κάτι γνώριμο και ασφαλές: το 1974, στο γραφικό μπιστρό La Belle Époque, εκεί όπου ένα κορίτσι του έκοψε την ανάσα και του άλλαξε τη ζωή, εκεί όπου ο νεαρός εαυτός του πρωτοερωτεύτηκε την 20χρονη Μαριάν.
Ο Μπεντός έχει το στιλ, την έμπνευση και την ικανότητα (με τη βοήθεια εμβληματικών, πια, ηθοποιών της προηγούμενης και της νέας γενιάς του γαλλικού σινεμά), να δημιουργήσει μια σύμβαση όπου η γοητεία του «παλιού» ξεχειλίζει ομορφιά, χιούμορ και ζεστασιά. Και, μαζί, αυτή τη θερμή νοσταλγία να την υπονομεύσει, να την ειρωνευτεί τρυφερά, να καταλήξει με μια στοργική απολογία του παρελθόντος προς το παρόν που, να, έχει κι αυτό τις αρετές του.
Το art direction του είναι χάρμα οφθαλμών, η εποχή και οι ήρωες προσφέρονται για ταύτιση και συγκίνηση, μόνο που το σενάριο – και πάλι με γαλλική πληθωρικότητα – σχεδόν ηθελημένα χάνει την ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη σιροπιασμένη φαντασία, χάνοντας το στοίχημα με την πειστικότητα, αλλά κερδίζοντας σε χάρη.
