O διάσημος συγγραφέας Βικτόρ Αντελμάν πεθαίνει και πλήθος κόσμου από το λογοτεχνικό χώρο κατακλύζει την κηδεία του. Η σύζυγός του Σαρά, κρυμμένη κάτω από τα μαύρα γυαλιά της, δέχεται τα συλλυπητήρια συναδέλφων, ανταγωνιστών, λίγων φίλων και πολλών θαυμαστών. Και λίγο βαριέται. Στη δεξίωση που ακολουθεί, ένας δημοσιογράφος την πλησιάζει λέγοντάς της ότι επιθυμεί να γράψει τη βιογραφία του Βικτόρ. Κι εκείνη, με μία αιφνιδιαστική κίνηση, τον παρασύρει στο γραφείο του εκλειπόντα και ξεκινά την αφήγησή της για τα 40 χρόνια που πέρασαν μαζί. Οχι αυτά που ο κόσμος γνωρίζει. Τα πραγματικά περιστατικά. Κάπως έτσι γνωρίζουμε έναν μεγαλομανή, εγωκεντρικό, νάρκισσο άντρα και την πανέξυπνη, μορφωμένη, υποτίθεται φεμινίστρια αλλά εξαιρετικά ανασφαλή γυναίκα στη σκιά του. Μία σχέση εμμονών, αλληλοεξάρτησης και μίας τοξικής ερωτικής δυναμικής - έτσι όπως το πάθος κι ο θαυμασμός μπορεί να μετατραπούν σε μίσος κι απέχθεια.
O κυρίως κωμικός πρωταγωνιστής, αλλά και σκηνοθέτης θεάτρου, Νικολά Μπεντός (γιος του διάσημου γάλλου κωμικού Γκι Μπεντός) έγραψε κι έστησε μαζί με την σύντροφό του στη ζωή, την πρωταγωνίστρια Ντοριά Τιλιέ, μία ταινία που επιθυμεί να αποκαθηλώσει τα ιδανικά στερεότυπα για «τα ζευγάρια που αντέχουν στο χρόνο». Ποια είναι η πραγματικότητα όταν είσαι, επί 4 δεκαετίες, μαζί με έναν σύντροφο; Πόσο ο έρωτας σου δίνει ζωή και πόσο στην παίρνει πίσω με τόκο; Τι στ' αλήθεια σημαίνει το γνωμικό «πίσω από ένα επιτυχημένο άντρα κρύβεται μία δυναμική γυναίκα;» Πόσο χώρο επιτρέπει ένας καλλιτέχνης κι ο εκκωφαντικός εγωισμός του στη σύντροφό του; Κι εκείνη; Γιατί επιμένει με νοσηρή εμμονή να τον διεκδικεί, χάνοντας τον εαυτό της;
Ενέργεια, καυστική διάθεση, ανελέητη σάτιρα και στα δύο φύλα, κατάμαυρο -και σε στιγμές πνευματώδες- χιούμορ. Ακροβατώντας ανάμεσα στα σοβαρά θέματα των σχέσεων, με την ειλικρινή σκληρότητα που συνήθως τα κοιτά το γαλλικό σινεμά («Ο Βασιλιάς μου») και μία κωμική, ανατρεπτική επίγευση και ποπ αισθητική που θυμίζει δραμεντί του είδους («Coup ou pas Coup»), o Mπεντός προσπαθεί να τα πει όλα.
Κι αυτό είναι που αδυνατίζει την ταινία. Η συνήθης φλυαρία του γαλλικού σινεμά που νιώθει ότι οφείλει να εξαντλήσει όλες τις παραμέτρους, σε όλη τους την πολυπλοκότητα, καταλήγοντας τελικά σε ένα παστίς αναφορών και κινηματογραφικών ειδών. Σ' ένα μελόδραμα, κι όχι μόνο, καθώς και αυτό με τη σειρά του πρέπει να κρύβει μια ανατροπή στο φινάλε.
Οσο η ταινία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, ο ρυθμός της λειτουργεί, η ιστορία διαπερνά την μεγάλη οθόνη φτάνοντας αβίαστα, υγρά, νατουραλιστικά σε εμάς κάτω στην πλατεία, και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι λάμπει (ειδικά η εξαιρετική Τιλιέ). Οταν όμως ξεκινά η δραματική υπερβολή, η υπερανάλυση, η νεύρωση, η φλυαρία, τότε όλα ξεθυμαίνουν, κουράζουν.
