Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η αμερικανική πολιτική σκέψη και σάτιρα έχει εξελιχθεί εν μέρει χάρη στο The Daily Show και τον Τζον Στιούαρτ, στο τολμηρό χιούμορ του και την πάντα εμπεριστατωμένη επιθετική δημοσιογραφία του. Η σχέση του, πάλι, με το σινεμά είναι κάτι άλλο.
Εχοντας, ο ίδιος, εμφανιστεί σε ταινίες (του βεληνεκούς του «Κατά Λάθος Μπαμπάς») και σκηνοθετήσει, το 2014, το βαρύγδουπο κι ανώδυνο «Rosewater», αγκαλιάζει, στη δεύτερη ταινία του, το κληροδότημα του Φρανκ Κάπρα για να μιλήσει για το σαθρό εκλογικό σύστημα στην Αμερική, για το αδιέξοδο του προφίλ των δημοκρατικών και για την πίστη στην αγνή, απλή αμερικανική ψυχή. Το αποτέλεσμα είναι μια χαριτωμένη, ελαφριά κομεντί για την «αγωγή του πολίτη» όλης της οικογένειας.
Ο Γκάρι Ζίμερ ζει, δουλεύει και φοράει τα κομψά κοστούμια του στη Γουόσινγκτον, ως ειδικός επικοινωνιακής στρατηγικής του κόμματος των Δημοκρατικών. Μετά την απελπισία των εκλογών του 2016, έχει καταλάβει ότι η παρουσία των Δημοκρατικών απευθύνεται μόνο στην καλλιεργημένη ελίτ κι όχι στην ευρεία μάζα. Γι’ αυτό κι είναι ευτυχής όταν ανακαλύπτει, σε μια μικροσκοπική πόλη του Μιντγουέστ, έναν εν αποστρατεία πεζοναύτη, με όλα τα «λαϊκά» χαρακτηριστικά του ρεπουμπλικάνου, ο οποίος, όμως, είναι Δημοκρατικός. Κι ο Γκάρι αποφασίζει να τον αναλάβει και να τον βγάλει Δήμαρχο στη μικρή του πόλη, δείχνοντας σ’ ολόκληρη την Αμερική ότι κι ο Δημοκρατικός μπορεί να είναι ο καουμπόης της διπλανής πόρτας.
Ο Στιούαρτ συνθέτει την ταινία του με όλα τα εγγυημένα συστατικά: η αντιδιαστολή του πρωτευουσιάνου, εργασιομανούς τεχνοκράτη με τον χαλαρό, εγκάρδιο κάτοικο της small town America, οι κωμικές γκάφες, οι νόστιμες συνταγές για πίτα, το δυο παράλληλα ρομάντζα, είναι όλα τους εδώ για την ψυχαγωγίας μας. Και, μαζί, μια πληθωρική κεντρική ερμηνεία από τον Στιβ Καρέλ, χαριτωμένοι δεύτεροι ρόλοι, μια εγγενής αθωότητα, μια κριτική διάθεση κυρίως προς το αμερικανικό εκλογικό σύστημα που απαιτεί τη συγκέντρωση υπέρογκων χρηματικών ποσών (με τις δολοπλοκίες που αυτό συνεπάγεται), αλλά και προς την ολιγωρία κι υπεροψία των Δημοκρατικών.
Το αποτέλεσμα είναι μια, αν όχι παλιομοδίτικη, σίγουρα παραδοσιακή κομεντί, όπου οι χαρακτήρες δεν έχουν βάθος κι όλα πασπαλίζονται με μια γερή δόση αβάσιμης αισιοδοξίας. Παρόλ' αυτά, η πετυχημένη ανατροπή λίγο πριν το φινάλε, το πάντα γοητευτικό περιβάλλον των μικρών αμερικανικών πόλεων, οι έξυπνοι διάλογοι κι αίσθηση μια ειλικρινούς εξομολόγησης, κάνουν την ταινία... ακαταμάχητη, τουλάχιστον ως εύκολη, σκεπτόμενη ψυχαγωγία για όλη την οικογένεια.
