Υπάρχει ο σωστός τρόπος να είσαι single, ο λάθος τρόπος, και έπειτα υπάρχει… η Aλις. Oπως και η Ρόμπιν. Η Λούσι. Η Μεγκ. Ο Τομ. Ο Ντέιβιντ. Η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη μοναχικές καρδιές που ψάχνουν το σωστό ταίρι, είτε πρόκειται για έρωτα, ραντεβού ή κάτι ενδιάμεσα. Και κάπου ανάμεσα στα ερωτικά μηνύματα και τα one-night stands, κοινό σημείο όλων των ανύπανδρων ανδρών και γυναικών, είναι η ανάγκη τους να μάθουν να είναι μόνοι σε ένα κόσμο που η έννοια της αγάπης αλλάζει διαρκώς.
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο χαβαλέ και το χιούμορ είναι κάτι που θα έπρεπε να… καταζητείται dead or alive τα τελευταία χρόνια σε ένα Χόλιγουντ που έχει μπερδέψει την κωμωδία με τη χοντράδα και την ανατροπή με την δια της πλαγίας οδού επιβεβαίωση των χειρότερων κλισέ που υποτίθεται ότι ακυρώνει.
Το «Οδηγός για Singles» είναι χαρακτηριστική περίπτωση του «girls night out» movie που φτιάχτηκε για τις «δύσκολες» μέρες πριν μετά και κατά τη διάρκεια του Αγίου Βαλεντίνου (μην το ξεχάσουμε - το συνυπογράφει και ο σεναριογράφος του «Valentine’s Day») και το οποίο έρχεται να «κατακεραυνώσει» - όπως αναφέρει και καλά – τη λογική «Sex and the City» και «Bridget Jones» με μία πιο φεμινιστική, όχι τόσο ξενέρωτη και εκτός ντεσιμπέλ υστερίας φιλοσοφία γύρω από το τι σημαίνει να είσαι «γυναίκα, μόνη, δεν ξέρει τι ψάχνει» σήμερα.
Το ότι το φιλμ του Κρίστιαν Ντίτερ, με προϋπηρεσία στις ταινίες -χρονοντούλαπο (βλ. ή καλύτερα μη δεις το «Με Αγάπη, Ρόζι») καταφέρνει όλα τα αντίθετα δεν είναι κάτι που προκαλεί την παραμικρή έκπληξη αφού μπροστά στον «Οδηγό για Singles» το «Sex and the City» είναι τουλάχιστον μανιφέστο της Σιμόν ντε Μποβουάρ ενώ το «Bridget Jones» μπορεί περήφανα να κυματίζει τη σημαία της ρομαντικής κομεντί που μισούμε να αγαπάμε – και δεν θα ντραπούμε ποτέ γι’ αυτό.
Η λογική του παίρνω τέσσερις χαρακτηριστικούς τύπους κοπέλας (τη μία την κάνω λίγο... μεσήλικη για να μην περιορίσω το target group), τραβάω από τα μαλλιά τις ιδιαιτερότητές τους και τις πετάω σε μια ξέφρενη Νέα Υόρκη να ανακαλύψουν την έννοια του «single», βασίζεται εξολοκλήρου στην πιο παλιομοδίτικη και κλισέ θεωρία για το «τι ζητάνε οι γυναίκες» - που για λόγους που θα έπρεπε να είναι προφανείς αλλά δεν είναι απ’ ότι φαίνεται, είναι το ίδιο που ζητάνε (ή θα έπρεπε να ζητάνε) όλοι οι άνθρωποι από τον έρωτα, από μια γνωριμία, από μια σχέση.
Δεν είναι τόσο η επιμονή στο να γίνει το «Οδηγός για Singles» κάτι σαν το «Φιλενάδες» (αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας), χωρίς να αντέχει το «βάρος τους» ούτε σεναριακά, ούτε σκηνοθετικά. Δεν είναι ούτε η διαρκής επιθυμία του να κάνει τα κορίτσια να μιλήσουν, να συμπεριφερθούν και να πιουν όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να το κάνει ένας άντρας (χωρίς ωστόσο το κωμικό timing της Εϊμι Σούμερ στο «Κατακούτελα»). Και σίγουρα δεν φταίνει μόνο η Ρέμπελ Γουίλσον που δεν είναι «Θεά» επειδή είναι αντιπαθητική, αλλά είναι αντιπαθητική (ώς και αφόρητη) επειδή είναι γραμμένη πιο γραφικά και από την κακόγουστη γκαρνταρόμπα της.
Αν το «Οδηγός για Singles» ειναι η κατεξοχήν ταινία που θα έπρεπε να βγάλει τις γυναίκες από τα ρούχα τους – από οργή και όχι από κέφι, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως και οι τέσσερις κυρίες που πρωταγωνιστούν μοιάζουν να γνωρίζουν καλά πως βρίσκονται μάλλον από κακή επιλογή σε μια λάθος ταινία. Γι’ αυτό και περιφέρονται από ανοησία σε κλισέ και από χοντροκοπιά σε γκαγκ προσπαθώντας να δώσουν ρεαλισμό αλλά και χιούμορ στις ηρωίδες τους – με την Λέσλι Μαν να κερδίζει φυσικά στα σημεία ως πιο έμπειρη (και σπουδαία ηθοποιό) και την Ντακότα Τζόνσον να αναρωτιέσαι τι ώρα ακριβώς θα συναντήσει τον Κρίστιαν Γκρέι μπας και γίνει κάτι πιο καυτό.
Σαν να ξεμείναμε στα 90s, αγνοώντας πως από τότε έχουν περάσει δύο ολόκληρες δεκαετίες και σαν να μας είχαν κλεισμένους στο σπίτι – έτοιμους να γελάσουμε με ό,τι περισσεύει από μια συρραφή σκηνών που κάποιος ενέκρινε ως σενάριο. Ετσι μοιάζει η προσπάθεια να να ταυτιστείς, να συγκινηθείς, να πειστείς από κάτι που αρνείται να γίνει παραμύθι, τουλάχιστον όσο αρνείται να είναι κάτι αληθινό, που, διάολε δεν είναι αστείο όσο και αν κάποιοι γελάνε μαζί του. Ενας οδηγός για το πώς να μην κάνεις μια ταινία για έναν (οποιονδήποτε) οδηγό...
