Μία κοπέλα που ερωτεύτηκε τον γείτονά της, αλλά αδυνατεί να το ομολογήσει και σε εκείνον και στον σύντροφο της. Ενα ζευγάρι φίλων που μαθαίνουν κάτι για το one night stand που παρότρυναν τον χωρισμένο κολλητό τους να κάνει, μπας και ξεκολλήσει από την πρώην, αλλά είναι πολύ άβολο να του το αποκαλύψουν. Τρεις ηθοποιοί, που για να σώσουν τον εγωισμό και την εικόνα τους, θα δώσουν ρεσιτάλ ερμηνείας ψεμάτων στο σαλόνι αναμονής μίας οντισιόν. Ενας μεσήλικας καθηγητής που θέλει να προλάβει τη χυλόπιτα της νεαρής μαθήτριάς του. Ενας άντρα που τον βαραίνει μία εφήμερη απιστία και θέλει να την εξομολογηθεί στην έγκυο κοπέλα του. Τελικά μήπως όλοι στηρίζουμε τις σχέσεις μας στο ψέμα, γιατί στεκόμαστε έντρομοι, μικροί και λίγοι μπροστά σ' «αυτά που δεν λέγονται»;
Ο Σεσκ Γκάι («Οι Γείτονες Από Πάνω», «Truman») σκαρώνει πέντε ιστορίες στη σύγχρονη Μαδρίτη που αποδεικνύουν την αδυναμία των ανθρώπων να είναι ειλικρινείς, γραμμένες (από τον ίδιο και τον πιστό του συνσεναριογράφο Τομάς Αραγκέι) με πικρό χιούμορ, σαρκασμό κι άβολες αμηχανίες.
Ακολουθώντας και το προσωπικό του σήμα κατατεθέν ύφος, αλλά και την παράδοση των ισπανικών κωμωδιών που τολμούν να τραβήξουν τα όρια λίγο παραπέρα, ο Γκάι παίζει με τους ήρωές του σαν τη γάτα που διασκεδάζει με το στριμωγμένο στη γωνία, τρομαγμένο ποντίκι. Γελάμε, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πώς αισθάνεται το ποντίκι. Αναγνωρίζουμε και τους εαυτούς μας στη θέση του.
Το συνήθες πρόβλημα με τις σπονδυλωτές ταινίες είναι ότι δεν είναι όλες οι ιστορίες το ίδιο δυνατές. Κι αυτό το άνισο αποτέλεσμα επηρεάζει την συνολική επίγευση που σου αφήνει η κωμωδία. Ο Γκάι δεν γλιτώνει από αυτή την παγίδα, με το σενάριό του να μην είναι τόσο κοφτερό, όσο υπόσχεται. Ειδικά όταν η προσδοκία, ακόμα κι από τον τίτλο, είναι να τοποθετήσει τους χαρακτήρες απέναντι σε καθοριστικές καταστάσεις που θα δικαιολογούν την ανικανότητά τους να ομολογήσουν την αλήθεια. Εδώ κάποιες τις πιστεύεις, άλλες είναι υπερβολικές, άλλες πιο άτολμες - περιμένεις το σενάριο να απογειώσει το μαύρο χιούμορ σε ακόμα πιο ακατάλληλα, πονηρά, άτακτα επίπεδα («Ιστορίες για Αγρίους», «Little Death») αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Παρόλα αυτά, κι έχοντας συγκεντρώσει την ελίτ των σύγχρονων Ισπανών ηθοποιών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Γκάι επιτυγχάνει μία χαριτωμένη σάτιρα της ανθρώπινης φύσης, καλοκαιρινή, διασκεδαστική κι ανάλαφρη. Απλώς όχι τόσο τολμηρή και «ανείπωτη», όσο υπόσχεται ο τίτλος της.
