Μια μητέρα δύο κοριτσιών στην εφηβεία τους, κληρονομεί το σπίτι της θείας της. Το πρώτο βράδυ στο σπίτι η μητέρα θα αναγκαστεί να προστατεύσει τις κόρες της από δολοφονικούς εισβολείς. Δεκαέξι χρόνια μετά η μία από τις δύο αδελφές, διάσημη συγγραφέας βιβλίων τρόμου πια, θα επιστρέψει στο σπίτι και τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται περίεργα.
Οταν βγήκε το «Martyrs» του Πασκάλ Λοζιέ το 2008 στις αίθουσες, οι πάντες μιλούσαν για αυτήν. Είτε σου άρεσε είτε όχι, είχε καταφέρει να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις από όσους είχαν το στομάχι να αντέξουν μέχρι το τέλος και να δουν όσα (φρικτά) διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια τους. 10 χρόνια, και μια ακόμη ταινία (το «The Tall Man» με την Τζέσικα Μπίελ), μετά ο Λοζιέ επιστρέφει με μια ταινία που από την αρχή προσπαθεί, αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να βρει την ταυτότητά της.
Το «Κουκλόσπιτο του Τρόμου» είναι από αυτά τα φιλμ... τρόμου που προσπαθούν άθελα τους, από το πρώτο κιόλας πλάνο, να παραπλανήσουν το κοινό τους με αυτά που θέλουν να πουν - και με τον σκηνοθέτη τους να δείχνει πιο μπερδεμένος και από το σενάριο το οποίο ο ίδιος έχει γράψει. Οχι, δεν πρόκειται, όσο κι αν το θέλουν μερικοί, για μια Λαβκραφτιανή ιστορία, ούτε όμως για μια ιστορία «home invasion» ή, έστω, για ένα ψυχολογικό θρίλερ ή μια καλογραμμένη ιστορία φαντασμάτων. Ο Λοζιέ τα αναμιγνύει όλα αυτά, αλλά με περισσότερες και άλλα με λιγότερες δόσεις από ότι χρειάζεται η ίδια του η ταινία, με αποτέλεσμα να χάνεται μέσα σε ένα κυκεώνα ιδεών που μπορεί να μοιάζουν καλές στο χαρτί αλλά ποτέ δεν μετουσιώνονται σε κάτι παραπάνω.
Ο Λοζιέ ξοδεύει το χαρτί της ανατροπής αρκετά πιο νωρίς από ότι κάποιος θα περίμενε. Αυτό όμως κάνει και την ταινία του γρήγορα να χάνει το όποιο ενδιαφέρον της, να μοιάζει σαν μια ακόμα μια ταινία τρόμου που δεν ξέρει πως να χειριστεί την ίδια της την ιστορία, όπου από ένα σημείο και μετά φαίνεται να τρέχει ανεξέλεγκτα προς στο γκρεμό ενός χλιαρού φινάλε. Και οι χαρακτήρες του, ανάμεσά τους και μια Μιλέν Φαρμέρ η οποία φαίνεται πως ξεπληρώνει μια χάρη και τίποτα παραπάνω μιας και ο Λοζιέ σκηνοθέτησε λίγα χρόνια πριν ένα βίντεο κλιπ της, δείχνουν κενοί και χάρτινοι βουλιάζοντας αργά και σταθερά σε ένα προχειρογραμμένο σενάριο.
Σίγουρα «Το Κουκλόσπιτο του Τρόμου» δεν είναι η ταινία που περίμεναν εδώ και χρόνια οι φανς του σκηνοθέτη, πόσο μάλλον ένα νέο «Martyrs». Διαθέτει στιγμές, αλλά ακόμα κι αυτές φαίνονται λίγες μπροστά σε κάτι που θα μπορούσε να ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή ταινία τρόμου του σωρού.
