Τοποθετημένο στο μέλλον, σε μια εποχή όταν το στρώμα του όζοντος έχει γίνει σαν «ελβετικό τυρί» (γεμάτο τρύπες) και όπου η ηλιακή ακτινοβολία καίει το δέρμα και σκοτώνει κάθε ζωή, το «Finch», μας συστήνει στον μοναδικό ανθρώπινο ήρωά του,που περιπλανιέται με ένα πρωτόλειο ρομπότ σε μια ερημωμένη πόλη αναζητώντας τροφή σε άδεια σουπερμάρκετ. Ο Φιντς του Τομ Χανκς, είναι ένας από τους λίγους επιζώντες σε αυτόν τον κόσμο που σαρώνεται από αμμοθύελλες και τυφώνες και υποφέρει από την ακτινοβολία των ηλιακών εκλάμψεων.
Οχυρωμένος σε ένα ερευνητικό κέντρο που έχει πάψει εδώ και καιρό να λειτουργεί, ο Φιντς πεθαίνει κι αυτός όπως κι ο κόσμος γύρω του, αλλά δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει την ζωή, πριν εξασφαλίσει συντροφιά για τον σκύλο του, Γκουντγίαρ, ένα αξιαγάπητο τετράποδο που είναι η μόνη συντροφιά και παρηγοριά του. Και έτσι χτίζει ένα ρομπότ στο οποίο θα «φορτώσει» όλη την απαραίτητη γνώση και όλο το συναίσθημα για να φροντίσει τον τετράποδο φίλο του.
Ομως λίγο πριν το λογισμικό του ανθρωποειδούς του, φορτώσει πλήρως, μια σαρωτική καταιγίδα θα απειλήσει το καταφύγιο του κι ο Φιντς, οι μηχανικοί του σύντροφοι και ο Γκουντγίαρ, θα αναγκαστούν να τραπούν σε φυγή, βγαίνοντας στον δρόμο με ένα γιγαντιαίο φορτηγό κατευθυνόμενοι προς το Σαν Φρανσίσκο αναζητώντας ασφάλεια.
Σε αυτό το road trip, ο Φιντς θα διδάξει στον «νεογέννητο» ρομπότ κάτι από το νόημα της ζωής και έννοιες όπως η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα και η ομορφιά και θα ανακαλύψει και ο ίδιος πως πολλές φορές όλα τα παραπάνω μπορούν να έρθουν από πολύ πιο απροσδόκητες πηγές.
Κάπου μεταξύ του «Castaway» και του «I Am Legend», δίχως την πιο υπαρξιακή πλευρά του πρώτου και δίχως τα action thrills του δεύτερου, το «Finch» του Μιγκέλ Σάποτσνικ που έδειξε το ταλέντο του σκηνοθετώντας αρκετά επεισόδια του «Game of Thrones», μοιάζει να στέκεται αναποφάσιστο για το ποιον δρόμο να διαλέξει. Ή μάλλον δείχνει να ακολουθεί μια συνταγή που δείχνει νοσταλγικά παλιομοδίτικη, θυμίζοντας «καλοπροέραιτες», wholesome, συναισθηματικές περιπέτειες που κάποτε έφεραν το σήμα της Amblin Entertainment του Στίβεν Σπίλμπεργκ και κάποτε και την υπογραφή του ίδιου. Κάθε άλλο παρά τυχαία, κι αυτό το φιλμ είναι μια παραγωγή της Amblin.
Για κάποιους, η σχεδόν πλήρης απουσία «δράσης» κι αγωνίας, εκτός από μια σεκάνς κυνηγητού στους άδειους δρόμους της Καλιφόρνια, ή μερικές απειλητικές αμμοθύελλες, μπορεί να κάνει το φιλμ να δείχνει άνευρο όμως αυτό που ενδιαφέρει τους δημιουργούς του, δεν είναι οι μηχανισμοί ενός post apocalyptic θρίλερ, αλλά η ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που το στόρι φλερτάρει με το γλυκερό και τα «μαθήματα ζωής» του νεαρού ρομπότ δείχνουν μάλλον προφανή, όμως ακόμη κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει να σε κερδίζει.
Δεν είναι μόνο η πάντα άξια να εμπιστευτείς φιγούρα και ερμηνεία του Τομ Χανκς, ούτε το ακαταμάχητα αξιαγάπητα γοητευτικό σκυλί που υποδύεται τον Γκουντγίαρ, είναι κυρίως το ρομπότ, που αποφασίζει ότι το όνομά του θα είναι Τζεφ και το οποίο κατορθώνει να γίνει κάτι παραπάνω από ένα CGI gimmick χάρη στην (motion captured) ερμηνεία του Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς. Ο Τζεφ του, αποκτά γρήγορα ταυτότητα, χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία και μεταμορφώνεται όχι απλά σε ικανό συμπρωταγωνιστή στο πλάι του Χανκς, μα τελικά εκείνον που απροσδόκητα και με κάποιον τρόπο «μεγαλόψυχα» κλέβει την παράσταση σε αυτό το ακατάτακτο, αναπολογητικά συναισθηματικό, sci-fi road movie.
