Ο Φαχίμ, ένα αγόρι οκτώ χρόνων, εγκαταλείπει μαζί με τον μπαμπά του το Μπανγκλαντές και τη μαμά του και φτάνει στο Παρίσι. Οσο ο πατέρας δουλεύει στο δρόμο για τα προς το ζην και κυνηγά το πολιτικό άσυλο, ο Φαχίμ παλεύει με βασιλιάδες και στρατιώτες. Το εξαιρετικό ταλέντο του στο σκάκι τον φέρνει στην τάξη του προπονητή Σιλβέν που μοιάζει αποφασισμένος να τον κάνει πρωταθλητή. Αλλά πώς θα διεκδικήσει τον τίτλο, όταν δεν έχει ούτε άδεια παραμονής;
Βασισμένη στην πραγματική ιστορία του νεαρού σκακιστή Φαχίμ Μοχάμαντ (που τώρα παίζει στη Γαλλία), η ταινία ξετυλίγεται με δυο, όπως φαίνεται, φιλοδοξίες. Από τη μια πλευρά, θέλει να «μεταφράσει» τους αγώνες και τ' αδιέξοδα ενός παιδιού χωρίς πατρίδα, στους αγώνες του στη σκακιέρα: κινήσεις με αυστηρούς κανόνες, ξεσπάσματα οργής ή χαράς, στοχοπροσήλωση. Από την άλλη, θέλει να καταδείξει πώς μια χώρα, αποκλείοντας ανθρώπους από το δυναμικό της, χάνει η ίδια πολύτιμους υπηκόους.
Ωστόσο, ο Μαρτέν-Λαβάλ κι αν στήνει στην πρώτη γραμμή τα πιόνια του, δεν ακολουθεί καμία στρατηγική. Εκτός από τον τρυφερό πρωταγωνιστή του και τον πάντα πληθωρικό Ζεράρ Ντεπαρντιέ, οι υπόλοιποι ήρωες, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα, είναι χάρτινοι, μονοδιάστατοι και με τον ίδιο τρόπο παιγμένοι. Το σενάριο ξετυλίγεται προβλέψιμα και μάλλον γλυκερά, εξωραΐζοντας το καθοριστικό γεγονός ότι πρόκειται για ένα ανήλικο παιδί χωρίς στέγη. Και το happy end της ζωής - δεν είναι spoiler, η ιστορία είναι σύγχρονη και πραγματική - έρχεται με την απόλυτη βεβαιότητα μιας εξέλιξης υπεραπλουστευμένης, σ' ένα φιλμ που δεν κερδίζει την παρτίδα.
