Θέλοντας να εκδικηθούν τον δημιουργό της φυλακής υψηλής τεχνολογίας από την οποία μόλις απέδρασαν, ο Ρέι Μπρέσλιν και η ομάδα του διασταυρώνονται με τον Σεν, έναν ακόμα περιβόητο δραπέτη και σύμμαχο που αναζητά την απαχθείσα κόρη ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου. Η δίψα τους για εκδίκηση και η νέα τους αποστολή θα συγκρουστούν όταν διαρρήξουν το Devil’s Station, μια αδιαπέραστη γοτθική φυλακή, όπου το κορίτσι κρατείται όμηρος. Μια σκοτεινή φυλακή που δημιουργήθηκε από τον ορκισμένο εχθρό τους.
Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο παράλογο που μια ταινία σαν το «Escape Plan», με πρωταγωνιστές τους Σιλβέστερ Σταλόνε και Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, δημιούργησε ένα σίκουελ έναν χρόνο πριν. Μπορεί κάποιοι να είχαν χαρακτηρίσει την πρώτη ταινία ως «Οι Αναλώσιμοι» του φτωχού αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ταινία να κερδίσει το δικό της fan base. Το σίκουελ αποδείχτηκε ωστόσο, όχι μόνο απίστευτα αδιάφορο και αβάσταχτα βαρετό, αλλά πέταξε έξω από το παράθυρο και την όποια ένοχη απόλαυση μπορεί να έκρυβε το αρχικό... σχέδιο απόδρασης.
Ισως έφταιγε πως τη θέση του Σβαρτσενέγκερ πήρε ο Ντέιβ Μπαουτίστα, ίσως αυτή η (πολυχρησιμοποιημένη) b-movie αισθητική έχει χάσει πια την αίγλη της, ίσως έφταιγε απλά ότι ήταν μια κακή ταινία δράσης. Αλλά από ότι φαίνεται αυτό δεν πτόησε τους παραγωγούς της να κάνουν, έναν μόλις χρόνο μετά, και μια τρίτη ταινία γιατί από ότι φαίνεται μπορεί η υπομονή και κυρίως το ενδιαφέρον του κοινού για το franchise να έχουν τελειώσει προ πολλού, αλλά λεφτά υπάρχουν - τουλάχιστον για τους Κινέζους συμπαραγωγού.
Την σκηνοθεσία της τρίτης αυτής «Απόδρασης», η οποία στην Αμερική κυκλοφόρησε κατευθείαν σε DVD αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, την έχει αναλάβει ο Τζον Χέρτζφελντ, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ούτε καν μια υποτυπώδη ταινία δράσης.
Η δράση είναι πιο άνευρη και από ένα πτώμα, η κινηματογράφηση μηχανική στα όρια της δυσκαμψίας ενώ οι διάλογοι θα προσφέρουν τελικά περισσότερα γέλια από όσο αντέχεις. Ολα στοιχεία που μπορεί κανείς να περιμένει έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος με την προηγούμενη ταινία. Αυτό που ίσως απογοητεύσει του πάντες είναι το πως οι Σταλόνε και Μπαουτίστα δείχνουν περισσότερο ως κάτι κουρασμένα παλικάρια, παρά ως τους action heroes που τους έχουμε γνωρίσει και αγαπήσει στο παρελθόν, προσπαθώντας να διεκπεραιώσουν την μια υποτονική και γεμάτη κλισέ σκηνή πίσω από την άλλη.
Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσεις και έναν χάρτινο κακό στο πρόσωπο του Ντέβον Σάγουα, τον οποίο μπορεί να θυμάστε ως τον πρωταγωνιστή του πρώτου «Final Destination», τότε κάνε το απλά δική σου «προσωπική υπόθεση» να προσπεράσεις μια από τις πιο ανέμπνευστες περιπέτειες των τελευταίων ετών.
