Το μεγαλείο του αμερικανικού σινεμά του '50, το μαγικό σινεμασκόπ, η χρήση της φωτογραφίας και των χρωμάτων «σεναριακά», για την έκφραση συναισθημάτων, πλοκής και διάθεσης, ο πρώτος από τους μόλις τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους του Τζέιμς Ντιν, ο μόνος σε ταινία που βγήκε στις αίθουσες πριν το θάνατό του, μια εμβληματική ταινία. Αυτά για τους τύπους. Αλλα τόσα και πολλά περισσότερα για την ουσία.
Στην Καλιφόρνια του 1917, στην αυγή του Πρώτου Παγκόσμιου, σ' ένα αγρόκτημα, ο Ανταμ, πατέρας με αυστηρές χριστιανικές αρχές, μεγαλώνει τους δυο νεαρούς γιους του, τον επιμελή, συνεπή Αρον και τον ορμητικό, ατίθασο Καλ. Η μητέρα τους έχει πεθάνει, τουλάχιστον αυτό γνωρίζουν τα παιδιά. Ο ανταγωνισμός τους για την αγάπη της παρορμητικής, όμορφης Αμπρα περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο πάθος τους για την αποδοχή, αν όχι την αγάπη, του πατέρα τους. Οταν ο Καλ ανακαλύψει τυχαία ότι η μητέρα τους όχι μόνο ζει, αλλά και είναι η μαντάμ ενός ακμαίου οίκου ανοχής, θα της ζητήσει χρήματα για να ενισχύσει την καλλιέργεια της σοδιάς τους και να κερδίσει το θαυμασμό του πατέρα του. Φυσικά, το σχέδιό του αλλά και κάθε πλευρά της ζωής του θα πάρουν ένα μονοπάτι τραγικό, σε αναζήτηση μιας καλά καμουφλαρισμένης τιμωρίας.
Ο Ελία Καζάν, διασκευάζοντας το τελευταίο μέρος του μυθιστορήματος του Τζον Στάινμπεκ, σκηνοθετεί ένα ψυχαναλυτικό αριστούργημα. Με φανερή αναφορά στη βιβλική ιστορία του Κάιν και του Αβελ, συνδέει το χριστιανικό λόγο με την ψυχοσύνθεση της νέας γενιάς της Αμερικής, λαβωμένης από τον πόλεμο, ανήσυχης μπροστά στον επεκτατισμό της χώρας, μιας νεολαίας σε διαρκές angst. Ο αδιέξοδος πόθος, το οιδιπόδειο, η ανάγκη για πατρική αποδοχή γίνονται εργαλεία για μια ταινία απρόσμενα ποπ και συγκινητικά λατρευτική προς τη μεγάλη οθόνη. Ο Τζέιμς Ντιν μετουσιώνεται σε «Τζέιμς Ντιν» και, σκόπιμα και μη, κάθε ίχνος της ταινίας, από τον αντισυμβατικό λόγο του Στάινμπεκ και του Πολ Οσμπορν που υπογράφει το σενάριο, ως το κόκκινο χρώμα της ντροπής, της σεξουαλικότητας, του αίματος, αποκτά χαρακτήρα συμβολικό που διατηρή αμείωτη τη δύναμή του ως σήμερα.
Για το ανεκδοτολογικό του θέματος, δείτε παρακάτω το κοινό casting session του Τζέιμς Ντιν με τον Πολ Νιούμαν που ήταν επίσης υποψήφιος για το ρόλο του Καλ.
