Βραβευμένη στο Sundance και στο Γκέτεμποργκ ανάμεσα σε άλλα φεστιβάλ του πλανήτη, η ταινία της Μέι ελ-Τούκι, είναι από εκείνες που θέλουν να προκαλέσουν συζητήσεις και το κατορθώνουν όχι τόσο μέσα από το «πιπεράτο» θέμα του, αλλά κυρίως μέσα από τον κεντρικό χαρακτήρα της ηρωίδα του και του τρόπου που την σκιαγραφεί σε μια κατηφορική διαδρομή προς ένα ηθικό ναρκοπέδιο.
Η Ανα είναι μια επιτυχημένη δικηγόρος που αναλαμβάνει συχνά υποθέσεις οικογενειακής βίας αλλά που η ίδια μοιάζει να βιώνει ένα τέλειο κομμάτι οικογενειακής ευτυχίας στο σπίτι που μοιράζεται με τον γιατρό σύζυγό της Πέτερ και τις δυο της μικρές κόρες. Μέχρι τη στιγμή που ο μεγαλύτερος γιος του Πέτερ από τον πρώτο του γάμο, ένας ατίθασος έφηβος που διώχνεται (ξανά) από το σχολείο του θα έρθει να μείνει μαζί τους και το οικογενειακό τους hygge θα διαταραχθεί.
Η σχέση του νεαρού Γκούσταβ με τον πατέρα του είναι τεταμένη και η Ανα θέλοντας να προσπαθήσει να «γίνουν οικογένεια» θα τον εκβιάσει όταν εκείνος θα σκηνοθετήσει μια ληστεία στο σπίτι και η Ανα θα ανακαλύψει φυσικά την αλήθεια. Ομως αυτό το παιχνίδι δύναμης κι εξουσίας, θα είναι απλά η σπίθα που θα ωθήσει την σχέση τους στα άκρα όταν η ενήλικη γυναίκα θα αποπλανήσει τον γιο του άντρα της.
Κι αν κάποτε μια ανάλογη τέτοια σχέση θα μπορούσε να κινηματογαρφηθεί με τα μάλλον παστέλ φίλτρα μιας ιστορίας αλά «Πρωτάρη», εδώ ο τόνος είναι πολύ πιο κοντά στην συναισθηματική και ηθική αλήθεια της ανισορροπίας στην δυναμική μιας τέτοιας σχέσης με το σενάριο να ξεδιπλώνει διακριτικά αλλά αποκαλυπτικά τις πιο σκοτεινές πτυχές του κεντρικού χαρακτήρα του και την πάντα υπέροχη Τρινε Ντίρχολμ να τον ενσαρκώνει με συναρπαστικό τρόπο.
Με τους κανόνες ενός τυπικού παλιομοδίτικου σχεδόν μελοδράματος να ορίζουν το πεδίο της δράσης αλλά και την έντονη αίσθηση μιας υποβόσκουσας τραγωδίας να ελλοχεύει η «Βασίλισσα της Καρδιάς» κοιτάζει (ίσως με λίγο πιο καλογυαλισμένο τρόπο απ όσο θα έπρεπε) πίσω από την βιτρίνα των οικογενειακών σχέσεων και των καλών τρόπων, και ανακαλύπτει στις οικογενειακές σχέσεις, στις καθώς πρέπει συμπεριφορές, στις πολιτισμένες μας αντιδράσεις το σκοτάδι των θέλω και την λάμψη της ανεξέλεγκτης επιθυμίας που μπορεί να μεταμορφώσει τον «πολιτισμενο άνθρωπο» σε κυνηγό και αδίστακτο θύτη.
