Το έτος είναι το 1928 - αρκετά χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο, αρκετό περιθώριο για πολλές ακόμα ιστορίες του Αββαείου του Ντάουντον πριν τη σκιά του πολέμου. Αυτή, όμως, είναι μια «νέα εποχή».
Η ταινία, ένα μόλις χρόνο μετά την επίσκεψη του Βασιλιά στα μαλακά χαλιά της οικίας των Κρόλεϊ, ξεκινά μ' ένα γάμο των κατωτέρων τάξεων: ολόκληρη η οικογένεια βρίσκεται εκεί, μαζί, για να γιορτάσει, να αποδεχτεί και να καλωσορίσει τους «επαγγελματίες» στην αγκάλη της. Και τελειώνει με μια αριστοκρατική κηδεία, που βάζει τελεία στον κόσμο «όπως τον ξέραμε», για την ακρίβεια όπως τον ήξερε η βρετανική ανώτερη τάξη, αλλά κι ολόκληρη η Μεγάλη Βρετανία που, σε λίγο, θα πάψει να είναι τόσο μεγάλη.
Κι αυτή είναι, περίπου, η μόνο αναφορά του σεναρίου του Τζούλιαν Φέλοουζ (εμπνευστή του «Downton»), σε οτιδήποτε σοβαρό, πολιτικό ή κοινωνικό. Ολα τα υπόλοιπα είναι ελαφριά, επιδερμική, χαριτωμένη και κομψή απόλαυση. Οι ήρωες της ταινίας χωρίζονται στα δυο. Οι μισοί (ο Ρόμπερτ, η Κόρα, η Ιντιθ, ο Μπράνσον), ταξιδεύουν στη Νότια Γαλλία (μετά από έξι σεζόν και μια ταινία αγγλικής εξοχής, ευκαιρία να δούμε και τη γαλλική), για να γνωρίσουν την οικογένεια του μυστηριώδους κυρίου που άφησε, στη διαθήκη του, την παραθαλάσσια βίλα του στη γιαγιά Βάιολετ. Οι άλλοι μισοί (η Μέρι άνευ συζύγου, η γιαγιά Βάιολετ και το υπηρετικό προσωπικό), μένουν στο Ντάουντον για να υποδεχτούν ένα κινηματογραφικό συνεργείο που θα γυρίσει εκεί ένα βωβό μελόδραμα - «αφότου ο Αμπελ Γκανς, με τον "Ναπολέοντα" βγήκε από το στούντιο, τώρα φαίνεται πως οι ταινίες μπορούν να γίνονται οπουδήποτε!». Η ευκαιρία θα προσφέρει στους Κρόλεϊ αρκετά χρήματα ώστε να συντηρήσουν την ετοιμόρροπη στέγη του Αββαείου, στο κοινό διασκεδαστικές αναφορές στα νεαρά βήματα τού «κίνεμα», στη Μέρι την πρώτη της επαφή με το σταρ σίστεμ και σε όσους ήρωες δεν τα είχαν καταφέρει ακόμα, το happy ending τους.
Τα ντεκόρ και τα ρούχα είναι, όπως πάντα, αριστουργηματικά (αυτή τη φορά μαζί και με beachwear), το σινεφιλικό της ιστορίας ακαταμάχητο, οι σεναριακές ευκολίες περισσότερες απ' ό,τι στην τηλεοπτική σειρά που είχε το χρόνο, την υπομονή και το έδαφος να χτίσει πιο ενδιαφέρουσες συγκρούσεις και ανατροπές. Είναι, όμως, αυτή η βουτιά στη «νέα εποχή» του μεσοπολέμου ένα γαργαλιστικό διάλειμμα από τη δική μας, την τόσο κουρασμένη.
