O Γιούχα, ο ήρωας της ταινίας του Γιούκα Πέκα Βαλκεάπα, ξέρει πώς λειτουργεί η καρδιά. Το δηλώνει ο ίδιος στην dominatrix που θα γνωρίσει τυχαία όταν θα πάει την κόρη του σε ένα τατουατζίδικο για να τρυπήσει τη γλώσσα της ως δώρο για τα γενέθλιά της. Καθόλου τυχαία και η δική του καρδιά είναι τρύπια απ' όταν, πριν χρόνια, η γυναίκα του πνίγηκε στη διάρκεια των διακοπών τους κι εκείνος βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Ο Γιούχα μπορεί να ξέρει πώς λειτουργεί η καρδιά, οι κοιλίες, οι αορτές κι οι βαλβίδες της, αφού είναι καρδιοχειρουργός, αλλά θα βρεθεί εντελώς απροετοίμαστος στον τρόπο που η δική του καρδιά θα λειτουργήσει απέναντι στη Μόνα, την αφέντρα που, στραγγαλίζοντάς τον, θα τον φέρει πίσω στο βυθό τού πιο βαθιά ριζωμένου τραύματός του και θα του επιτρέψει να ξύσει την πληγή του και να απολαύσει το μεθυστικό της πόνο.
Μπορεί ο κόσμος στον οποίο καταδύεται ο ήρωας και μαζί του κι εμείς, αυτός του σαδομαζοχισμού, να εξάπτει ίσως τη φαντασία των υποψήφιων θεατών, όμως ο τρόπος που το φιλμ τον αντιμετωπίζει είναι απροσδόκητος και ενδιαφέρων, μακριά από τον τουριστικό εξωτισμό και πιο κοντά στην αλήθεια της ψυχολογικής δυναμικής του, της παράδοξης κοινοτοπίας του, της θεατρικότητάς του. Χωρίς να αφαιρεί από το σκοτάδι του, του δίνει την ίδια στιγμή μια απροσδόκητη επίφαση τρυφερότητας και μια δόση μαύρου χιούμορ και δίχως να εξηγεί πολλά, σε βοηθά να κατανοήσεις τη γοητεία που ασκεί στον Γιούχα και την πολυπλοκότητα της σχέσης που χτίζει με τη Μόνα.
Κάτι ανάλογο μπορεί να ειπωθεί και για την ίδια την ταινία που δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια θεματική: ένα αποπνικτικό ψυχοσεξουαλικό δράμα, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο. Ναι, ένα αποπνικτικό ψυχοσεξουαλικό δράμα στην επιφάνειά του, με μερικές στιγμές που θα κάνουν τις ευαίσθητες καρδιές να χάσουν έναν-δύο χτύπους, αλλά, στην ουσία του, κάτι σαν μια τρυφερή ρομαντική κομεντί για το πώς ξεπερνάς ένα τραύμα και το πώς τελικά στ΄αλήθεια λειτουργεί η καρδιά.
Σκηνοθετημένη με ευρηματικό, απόλυτα αποτελεσματικό τρόπο, χτίζοντας έναν εικαστικά και συναισθηματικά πειστικό κόσμο και ολοκληρωμένους χαρακτήρες μέσα από μια λειτουργική αφαίρεση, η ταινία του Βαλκεάπα είναι ένα από εκείνα τα θαυμάσια δείγματα ενός σινεμά που δεν θυσιάζει τις ιδέες και τις προθέσεις του στον βωμό της «εμπορικότητας», αλλά που έχει πάντα στο μυαλό του το κοινό. Ενα φιλμ που μπορεί να μην φοβάται να σε κάνει να νιώσεις άβολα, μα που ξέρει πώς να σε ανταμείβει για το θάρρος σου και που παραμένει κομψό, αστείο και, τελικά, τρυφερό, ακόμη και στις πιο εν δυνάμει άβολες στιγμές του.
