Γερμανία, 1957. Ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ έχει σημαντικά στοιχεία ότι ο συνταγματάρχης των SS και ‘αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος' Αδόλφος Άιχμαν, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις μαζικές απελάσεις των Εβραίων, φέρεται να κρύβεται στο Μπουένος Άιρες. Ο Μπάουερ, ο οποίος είναι ο ίδιος Εβραίος, έχει προσπαθήσει να οδηγήσει στο δικαστήριο τα εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ, μετά την επιστροφή του από την εξορία στη Δανία. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει, λόγω της έντονης αποφασιστικότητας της Γερμανίας να καταστείλει το σκοτεινό παρελθόν της. Εξαιτίας της δυσπιστίας του στο γερμανικό σύστημα δικαιοσύνης, ο Φριτς Μπάουερ έρχεται σε επαφή με τη Μοσάντ, το Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών του Ισραήλ, διαπράττοντας προδοσία. Ο Μπάουερ δεν ζητά εκδίκηση για το Ολοκαύτωμα, αλλά τον απασχολεί βαθιά το μέλλον της Γερμανίας.
Οι γερμανικές ταινίες που αναφέρονται σε άγνωστες ιστορίες της μεταπολεμικής Γερμανίας και αφορούν κυρίως τον τρόπο με τον οποίο ένας ολόκληρος λαός αποφάσισε να αποσιωπήσει για πολλά χρόνια όλα όσα συνέβησαν, είναι – σε κάθε περίπτωση – συναρπαστικές, αν και τις περισσότερες φορές παραμένουν «μετρημένες» κινηματογραφικά, συμβατικές τόσο ώστε να μην τολμούν την υπέρβαση που θα τις έκανε κάτι περισσότερο από ένα ακαδημαϊκό μάθημα ιστορίας.
Αυτό συνέβη στο θεματικά συγγενές «Ο Λαβύρινθος της Σιωπής», το ίδιο συμβαίνει και με την «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ», την αληθινή ιστορία του εισαγγελέα που ανέλαβε προσωπικά την καταδίωξη εγκληματιών Ναζί, όπως ο Αντολφ Αϊχμαν, ο οποίος αφού υπήρξε υπεύθυνος για τον αφανισμό εκατοντάδων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατέφυγε στην Αργεντινή και παρέμεινε ελεύθερος αφού κανείς δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να τον εντοπίσει.
Χωρίς συμμάχους, αλλά αντίθετα με αναπάντεχους – και κατά βάση άγνωστους - εχθρούς που θα ήθελαν να μην αποκαλυφθεί καμία αλήθεια για το Ολοκαύτωμα και απειλές για τη ζωή του αλλά και τις φημολογούμενες σεξουαλικές του προτιμήσεις, ο Μπάουερ μοιάζει με έναν καουμπόι μέσα στην Αγρια Δύση μιας τόσο πληγωμένης χώρας που αρνείται να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και προτιμά να καταδιώξει ακόμη μια φορά όποιον προσπαθεί να την αποκαλύψει.
Η διαδρομή του μοιάζει με μια αποστολή που πρέπει να ολοκληρωθεί με οποιοδήποτε τίμημα, σαν αυτό να είναι το τελευταίο πράγμα που χρωστάει στην ανθρωπότητα πριν παραδώσει τους ογκώδεις φακέλους του που θα ξαναγράψουν την ιστορία από την αρχή και σωστά. Και η σχέση του με έναν νεαρό εισαγγελέα που θα τον πιστέψει, θα τον βοηθήσει, θα εκπληρώσει το δικό του χρέος απέναντι στη συνείδηση, τη χώρα και τη Ιστορία θα είναι καθοριστική.
Αν το φιλμ του Λαρς Κραουμε μοιάζει μικρότερο από το θέμα του, αυτό σίγουρα δεν οφείλεται στον Μπούργκχαρτ Κλάουσνερ (θυμηθείτε τον από τη «Λευκή Κορδέλα» του Μϊκαελ Χάνεκε) που κάνει κάτι απείρως σπουδαιότερο από το να υποδύεται τον Φριτς Μπάουερ: ενσωματώνει μέσα στην κίνησή του, την αποφασιστικότητα, τον αδιόρατο τρόμο του, την ειρωνεία και την απόλυτη πίστη του στο καλό, όλα όσα τον κάνουν έναν πραγματικό αντι-ήρωα που του αξίζει όχι μόνο μία ταινία αλλά και μια θέση στην Ιστορία.
Γύρω του, όλα μοιάζουν αδύναμα, λίγα και όχι ακριβώς συγκλονιστικά. Από την επίμονη επεξηγηματική διάθεση ώστε τίποτα να μην μείνει αδιευκρίνιστο, μέχρι τον ατμοσφαιρικό μεν αλλά λίγο Ρόναλντ Ζέρφελντ (του «Phoenix»), το νουάρ άρωμα που σβήνει άδοξα σε κάτι λιγότερο από το λαβυρινθώδες κυνηγητό της αλήθειας και τον διάχυτο διδακτισμό, το «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ» σε κρατάει σε αγωνία ακόμη και για κάτι που γνωρίζεις ήδη, αλλά δεν σου προσφέρει παρά τη συγκίνηση μιας διαπίστωσης.
Μέσα του διακρίνεις – αλλά μάταια περιμένεις να βγει στην επιφάνεια εκείνη η ταινία που θα μιλούσε για τα προσωπικά φαντάσματα, την ατομικότητα που ορίζει την Ιστορία, την ενοχή που γίνεται όπλο απέναντι στην αδικία και την πορεία των πραγμάτων που συνήθως χρειάζεται τους τολμηρούς για να λοξοδρομήσει και να μπει στη σωστή τροχιά...
