Ο Τόμας, ένας ταλαντούχος Γερμανός ζαχαροπλάστης, είναι ο εραστής του Ορεν, ενός παντρεμένου άνδρα από το Ισραήλ, που επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο για δουλειές. Οταν ο Ορεν σκοτώνεται σε τροχαίο, ο Τόμας ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του αγαπημένου του. Ετσι, θα πλησιάσει τη γυναίκα του, την Ανάτ, κρατώντας κρυφή την ταυτότητά του και προτείνοντάς της να δουλέψει στο καφέ της. Εκείνη δέχεται. Τα γλυκά που φτιάχνει θα φέρουν κοσμοσυρροή στο κατάστημα, αλλά ο ίδιος κάνει δύο βασικά λάθη: δεν χρησιμοποιεί κόσερ υλικά και αδυνατεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η σχέση του με τη νεαρή χήρα. Και προκειμένου να προστατέψει την πραγματική του ταυτότητα θα τραβήξει το ψέμα του μέχρι απροσδόκητα άκρα.
Πολύ συχνά τα πιο νόστιμα γλυκά είναι αυτά που βασίζονται στις πιο κλασικές συνταγές και όταν τα υλικά είναι σωστά και η εκτέλεση όσο προσεκτική χρειάζεται, το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο σινεμά. Η «Κρυφή Συνταγή» του Οφίρ Ραούλ Γκράιτσερ, δεν είναι μια από εκείνες τις ταινίες που έχουν να προτείνουν κάτι αληθινά καινούριο ή ριζοσπαστικό, μα αντίθετα από το είδος εκείνο που επιβεβαιώνει πως η απλότητα, η καθαρότητα του συναισθήματος, η αθωότητα του βλέμματος και μια ανοιχτή καρδιά, ψήνουν κάτι που είναι πιο πλούσιο από το άθροισμα των μερών του.
Μελαγχολική και τρυφερή, θλιμμένη στην ουσία της, αλλά όχι δίχως ελπίδα, η ιστορία του φιλμ ακολουθεί μια διαδρομή που δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις στην ακολουθία των γεγονότων μα που κατορθώνει να χτίσει μέσα από την αφαίρεση μια σειρά από χαρακτήρες που είναι σύνθετοι, αληθινοί, γοητευτικοί κι απροσδόκητοι. Και οι οποίοι στην ουσία μοιράζονται πολλά περισσότερα από την σχέση τους με έναν άνθρωπο που δεν είναι πια εκεί.
Η ανάγκη να ανήκεις, να αγαπηθείς, να μοιραστείς, να γεμίσεις το κενό μιας απώλειας, να ορίσεις έναν δικό σου τόπο (όχι απαραίτητα γεωγραφικό), να γευτείς κάτι αληθινό, να ελπίσεις σε μια δεύτερη ευκαιρία, αυτό είναι το ζητούμενο για τους χαρακτήρες στο φιλμ του Γκράιτσερ, αν όχι για όλους μας, οπουδήποτε. Και η μυρωδιά αυτών των θέλω, διαποτίζει την οθόνη σε μια ταινία που μιλά με λυρισμό αλλά και μια κάθε άλλο παρά απλοϊκή απλότητα για μερικά από τα βασικά ζητούμενα αυτής της ζωής.
Και κάπως έτσι η «Μυστική Συνταγή» ξεπερνά τους περιορισμούς της φόρμας ενός τυπικού crowd-pleasing μελοδράματος, μιλώντας με έναν ήσυχο μα κοφτερό τρόπο για το πώς επιβιώνεις από το σαρωτικό κύμα μιας τραγωδίας και δεν φοβάται να αγγίξει περιοχές ακόμη και πολιτικές (από τις κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές, μέχρι την ρευστή φύση της επιθυμίας), ζυμώνοντας της σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κι εξαιρετικά ευαίσθητο φιλμ.
