Υπάρχει κάτι τρομερά ενδιαφέρον στην ταινία των Αρι Κόστα και Ερεν Σελέμπογλου, αφού ταιριαστά ως μια ταινία ενηλικίωσης βρίσκεται διαρκώς στο μεταίχμιο ενός παιδικού - έστω και δαιμονικού - adventure και μιας hardcore ταινίας τρόμου. Δεν είναι ποτέ πραγματικά τρομακτική, αλλά υπάρχουν (ελάχιστες) σκηνές που θα σε κάνουν να τραβήξεις το βλέμμα από την οθόνη. Δεν είναι πραγματικά συναρπαστική, αλλά υπάρχουν (ακόμη πιο ελάχιστες) στιγμές που μπορεί να σε κρατήσουν ξύπνιο, εκεί που ίσως θα ήταν προτιμότερο να είχες ήδη αποκοιμηθεί γλυκά…
Ταυτόχρονα υπάρχει κάτι τρομερά αδιάφορο στην ταινία των Αρι Κόστα και Ερεν Σελέμπογλου (ο πρώτος έχει συνεργαστεί στην παραγωγή με τους παραγωγούς εδώ αδερφούς Ρούσο, ο δεύτερος με προϋπηρεσία στο «Scrubs», οι δυο τους γνωρίστηκαν, λέει, στο «Community») που ντεμπουτάρουν εδώ στο νεανικό τρόμο με κάτι θεωρητικά original μα στην καρδιά του ήδη ξεπερασμένο προ πολλού. Ενα «παιχνίδι» που διαρκεί - εύρημα - ένα βράδυ και τελειώνει με το ξημέρωμα, αφού πριν έχει τελειώσει ήδη για τον θεατή πρόωρα και ξεθυμασμένα.
Στο Σάλεμ (!), το γνωστό με το μύθο των μαγισσών να σκεπάζει ουρανό και γη, μεγαλώνει μαζί με τα αδέρφια του ο Τζο, το μικρότερο παιδί μιας μονογονεϊκής οικογένειας που αναζητά την περιπέτεια και έναν τρόπο να εκδικηθεί τους νταήδες του σχολείου που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Θα τη βρει σε ένα μαχαίρι «στολισμένο» με ένα ανθρώπινο οστό που θα ανακαλύψει σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι και πριν η νύχτα περάσει θα καλέσει έναν δαίμονα που ως άλλος ξενιστής θα αναγκάσει τα τρία αδέρφια να έρθουν αντιμέτωπα με τα τραύματα τους.
Κάπου εκεί τελειώνει η ταινία των Σελέμπογλου και Κόστα, αφού ό,τι θα διαδραματιστεί αυτό το μοιραίο βράδυ μοιάζει με κάτι που δεν ολοκληρώνεται ποτέ ούτε ως περιπέτεια, ούτε ως τρόμος, σίγουρα όχι ως δράμα, με κλισέ που ανακυκλώνονται κάτω από μια (σε στιγμές) βαριά και ασήκωτη ατμόσφαιρα που, μπλεγμένη μέσα στην gen z αγωνία της, δεν τελεσφορεί παρά μόνο ως fast forward μιας ταινίας που νιώθεις ότι έχεις ξαναδεί. Μάταια ο Εϊζα Μπάτερφιλντ προσπαθεί να δώσει ειδικό βάρος στον χαρακτήρα του - είναι και κάπως έξτρα τρομακτικός - καθώς μια ολόκληρη ταινία σώζεται μόνο από το γρήγορο ρυθμό της και διόλου από το τι δείχνει, τι θέλει να πει ή την «τρομακτική» υπόσχεση ενός σίκουελ.
