Στην «Απόφαση» του Ζιλ Μπουρντός, ο Βενσάν Λιντόν έχει να αναμετρηθεί με πολλά περισσότερα πράγματα από την απόσταση που πρέπει να διανύσει με το αυτοκίνητο προκειμένου να φτάσει κοντά σε μια γυναίκα που μόλις μαθαίνει ο΄τι φέρνει μέσα στα επόμενα λεπτά στον κόσμο το παιδί του.
Μέσα σε μια νύχτα που θα τον βρει μόνο του, κυριολεκτικά on the road, θα δοκιμαστεί η οικογενειακή του ευτυχία, η επαγγελματική του ακεραιότητα, ο πληγωμένος του ανδρισμός... Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πρέπει να συγκριθεί και με τον Τομ Χάρντι, αφού η ταινία δεν είναι παρά το ριμέικ του «Locke», της ταινίας του Στίβεν Νάιτ που είχε κυκλοφορήσει το 2013 με ελληνικό τίτλο «Σε Λάθος Χρόνο», εδώ σε σεναριακή διασκευή του Μισέλ Σπινόζα και σκηνοθεσία του Ζιλ Μπουρντός.
Το Flix συνάντησε τον Βενσάν Λιντόν και μίλησε μαζί του για την πρόκληση ενός ριμέικ και για τις μεγάλες αποφάσεις στη ζωή και το σινεμά.
Είναι η πρώτη φορά που κάνω ένα ριμέικ στη ζωή μου. Οπως όμως κι όταν κάνω μια ταινία βασισμένη σε ένα βιβλίο, δεν διαβάζω ποτέ το βιβλίο, έτσι και εδώ δεν είδα την πρώτη ταινία. Αν το έκανα θα προσπαθούσα να μιμηθώ αυτό που είδα.
Ηταν από την αρχή δεδομένο ότι θα οδηγούσα εγώ σε όλη τη διάρκεια του γυρίσματος. Παίζω καλύτερα σε ένα αυτοκίνητο αν το οδηγώ εγώ. Αν το ρυμουλκούν, ένα μέρος του εγκεφάλου μου θα μου υπενθυμίζει συνεχώς πως το ρυμουλκούν. Και το αποτέλεσμα; Θα απογοητευτώ και θα μπω στον πειρασμό να κάνω πάρα πολλά για να δώσω την ψευδαίσθηση ότι οδηγώ πραγματικά, πετυχαίνοντας το εντελώς αντίθετο.
Η τέχνη της υποκριτικής είναι να προσπαθούμε να μεταγράψουμε όσο το δυνατόν καλύτερα κάτι που κάνουμε καθημερινά. Φυσικά, χωρίς να το κάνουμε όπως το κάνουμε οι ίδιοι, αφού υποδυόμαστε έναν χαρακτήρα. Στον κινηματογράφο, όπως και στο θέατρο, τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο: είναι πάντα πιο εύκολο να παίζεις χρησιμοποιώντας «αληθινά» σκηνικά αντικείμενα, εν ολίγοις, να υποδύεσαι τον Ναπολέοντα ντυμένο ως Ναπολέων, παρά να φοράς τζιν.
Δεν διαλέγω ποτέ είδος ταινίας. Διαλέγω σενάριο. Προσπαθώ να μην έχω προκαταλήψεις. Δεν έχω μεγαλύτερη ευχαρίστηση γυρίζοντας αυτή την ταινία από ό,τι γυρίζοντας ένα θρίλερ ή μια ιστορία αγάπης. Αυτό που θέλω είναι ένα σενάριο που θα με συνεπάρει, ανεξάρτητα από την κατηγορία του, το οικονομικό κόστος ή την παραγωγή του. Απλώς προσπαθώ να αγαπώ αυτό που κάνω.
Οχι, δεν έχουμε πάντα επιλογή. Η επιλογή ανήκει στους προνομιούχους. Υπάρχουν άνθρωποι που δυστυχώς δεν έχουν άλλη επιλογή. Συμβαίνει επίσης να έχουμε την επιλογή ανάμεσα στο χειρότερο και το λιγότερο χειρότερο. Αλλά αυτό δεν λέγεται επιλογή.»
(φωτό: Serge Picard για τη Le Monde)
Δεν κοιτάζω ποτέ αν ο χαρακτήρας που θα υποδυθώ είναι συμπαθητικός ή αντιπαθητικός. Οταν ένα σενάριο είναι πολύ καλογραμμένο, όλα επιτρέπονται. Στη «Λίστα του Σίντλερ», ο ρόλος του Ρέιφ Φάινς ως τέρας αξιωματικός των SS είναι συναρπαστικός επειδή είναι πολύ καλογραμμένος. Ενας κακός χαρακτήρας δεν θα μπορέσει να επιβιώσει στην οθόνη αν είναι άσχημα ή άκομψα γραμμένος - επειδή κατά κάποιο τρόπο γίνεται ακόμη πιο αποκρουστικός... Θα μπορούσα απόλυτα να δεχτώ να παίξω έναν βρώμικο τύπο, και σίγουρα όχι να τον παίξω με αλαζονεία ή ειρωνεία: αν δημιουργήσεις αυτή την απόσταση, δεν παίζεις. Οταν δέχομαι έναν ρόλο, τα δίνω όλα.
Οχι, δεν έχουμε πάντα επιλογή. Η επιλογή ανήκει στους προνομιούχους. Υπάρχουν άνθρωποι που δυστυχώς δεν έχουν άλλη επιλογή. Συμβαίνει επίσης να έχουμε την επιλογή ανάμεσα στο χειρότερο και το λιγότερο χειρότερο. Αλλά αυτό δεν λέγεται επιλογή. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν επιλογή όταν λαμβάνουν αποφάσεις στην εργασία τους, επειδή υπάρχει μια ιεραρχία από πάνω τους που αποφασίζει για αυτούς. Οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι έχουν επιλογή, αλλά στην πραγματικότητα, μόνο η απόδοση έχει σημασία. Και η τελευταία επιλογή γίνεται από άλλους ανθρώπους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρέπει να υπερασπιστούν, αυτοί που υποφέρουν επειδή δεν έχουν επιλογή. Στη ζωή, όταν έχουμε μια επιλογή, σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι. Και δεν είναι όλοι.
Η ελευθερία μου είναι ανεκτίμητη, κοστίζει όμως ακριβά. Πολλοί άνθρωποι θα έδιναν ακριβά τη ζωή και την ψυχή τους για την ελευθερία της επιλογής. Παραιτούμαι από πολλά πράγματα, ακόμη και από πράγματα ελκυστικά, αν αυτά δεν συμφωνούν με την ιδέα μου για τη ζωή, για το τι σημαίνει να είσαι ένας άξιος και αξιοσέβαστος άνθρωπος. Ετσι, μια μικρή παραχώρηση από καιρό σε καιρό δεν κοστίζει τίποτα. Αλλά μου τρώει το στομάχι. Εφόσον το σώμα μου είναι ο δεύτερος εγκέφαλός μου, σε αυτές τις περιπτώσεις αρχίζω να νιώθω πόνο παντού.
Η «Απόφαση» του Ζιλ Μπουρντός θα βγεί στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 15 Μαΐου από τη Spentzos Film.