Η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου στην τιμονιέρα έδωσε το γενναίο πρόσταγμα: αποκάλυψε τον βιασμό της από ισχυρό παράγοντα της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, πυροδοτώντας την εκκίνηση του κινήματος #metoo και στην Ελλάδα. Η νεότερη Αμαλία, επίσης πρωταθλήτρια ιστιοπλοΐας, βρήκε έτσι το θάρρος και κατήγγειλε κι εκείνη τον πρώην προπονητή της για συστηματική κακοποίηση. Η σκηνοθέτης Βάνια Τέρνερ κράτησε την κάμερα ανοικτή - να καταγράφει την αλληλεγγύη των δύο γυναικών, τον αγώνα τους για δικαιοσύνη, την ετοιμότητα (ή μη-ετοιμότητα) του ελληνικού δικαστικού συστήματος και τις κοινωνικές αντιδράσεις στο σκάνδαλο, σ' ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ (από τις 5 διακρίσεις στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μέχρι τα βραβεία σε Ουκρανία και Ν. Κορέα) που σε λίγες μέρες θα κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες.
Το Flix θέλησε να είναι ένα ακόμα ζευγάρι χέρια στο «tack» - στην ομαδική, συλλογική προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε για να γυρίσουμε το σκάφος 180 μοίρες. Να ακουστεί, συζητηθεί, ανατραπεί η κουλτούρα βιασμού στη χώρα μας. Μία συστημική σιωπή, μία κοινωνικοπολιτική δειλία, ένα gaslighting προς τα θύματα, ένα μούδιασμα που δεν τους επιτρέπει να μιλήσουν με ασφάλεια κι εμπιστοσύνη στο δικαστικό μας σύστημα.
Γιατί χρειάζονται πολλά χέρια για να γίνει «tack» - χέρια που θα κρατάνε κόντρα, άλλα που θα λασκάρουν, άλλα που θα φερμάρουν, χέρια που όλα μαζί θα μανουβράρουν τον καιρό, θα τον φέρουν στα μέτρα τους, θα ανοίξουν πανιά, ώστε οι επόμενες γενιές να ορτσάρουν ελεύθερα.
Δεν ήξερα τι θα γινόταν με το υλικό αυτό. Αν θα ήταν μεγάλου ή μικρού μήκους, ή αν δεν θα γινόταν τίποτα απολύτως. Ηξερα μόνο ότι είχα την ανάγκη να το κάνω. Ηθελα να την κάνω να νιώσει ασφάλεια, ότι δεν θα την προδώσω. Συνειδητοποιώ ότι η πρώτη αυτή συνάντηση και με τις δύο γυναίκες ήταν μια υπόσχεση. Οτι η κάμερα κι εγώ δεν είμαστε εκεί για να «κλέψουμε» μια στιγμή τους, αλλά για να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να πλησιάσουμε η μία την άλλη με έναν τρόπο πολύ ειλικρινή, που συχνά δεν συμβαίνει ούτε στην «πραγματική» ζωή...»
Η γενναία εξομολόγηση/καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου που ξεκίνησε τον #metoo διάλογο στην Ελλάδα ήρθε σε όλους μας σαν ένα δυνατό χαστούκι αφύπνισης. Υπήρξε όμως και κάτι ακόμα πιο συγκεκριμένο που σε παρακίνησε για να ξεκινήσεις αυτό το ντοκιμαντέρ; Κάτι που μέσα σου είπε ότι «αυτό είναι το θέμα μου, αυτή είναι η ταινία που θέλω να κάνω»
Η Σοφία ήταν ο λόγος. Το #MeToo ήταν η αφορμή. Γνωριστήκαμε τον Γενάρη του 2021. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στη Βάρκιζα, όπου περάσαμε αρκετές ώρες πίνοντας καφέ, η Σοφία, η συνεργάτιδά μου Μαρία Σιδηροπούλου και εγώ.
Εκείνη την περίοδο, το κύμα των καταγγελιών είχε μόλις αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Στο δρόμο, πηγαίνοντας να τη συναντήσουμε, θυμάμαι την οργή του εκφωνητή σε ένα μεσημεριανό μαγκαζίνο, μετά την ανακοίνωση της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, η οποία χαρακτήριζε τον βιασμό της Σοφίας «ένα δυσάρεστο περιστατικό». Ο κορωνοϊός είχε πλέον γίνει δεύτερη είδηση. Εκείνη την ημέρα δημοσιεύτηκαν και άλλες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση από καθηγητές στο ΑΠΘ. Οι περισσότερες από αυτές είχαν παραγραφεί — όπως και η δική της.
Η Σοφία ήξερε ότι βρισκόταν σε νομικό αδιέξοδο, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδοθεί δικαιοσύνη στην υπόθεσή της. Παρά το γεγονός αυτό, επέλεξε να μιλήσει, όχι για την ίδια, αλλά για να προστατέψει άλλους ανθρώπους. Η Σοφία είναι από αυτούς τους λίγους που «δεν ξοδεύουν άσκοπα τον αέρα που αναπνέουν», όπως λέει και η μητέρα μου. Από τη στιγμή που μίλησε, άρχισε να δέχεται μηνύματα από εκατοντάδες ανθρώπους: γυναίκες, κυρίως, οι οποίες μοιράζονταν το δικό τους βίωμα, άλλοι που ζητούσαν βοήθεια, και άλλοι που την ευχαριστούσαν απλώς για το θάρρος της. Ηταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και αυτό συνεχίστηκε για μήνες.
Εκείνο το μεσημέρι, στην πρώτη μας συνάντηση, ενώ εκείνη μιλούσε, εγώ σκεφτόμουν τι σήμαινε για εκείνη να το βιώνει όλο αυτό. Ενιωσα έντονη σύνδεση μαζί της. Αυτή ήταν η αφετηρία της σχέσης. Την επόμενη ημέρα θα πήγαινε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών για να καταθέσει εκ νέου. Αισθανόμασταν ότι αυτή η «στιγμή» έπρεπε να καταγραφεί. Να της δώσουμε διάρκεια. Να της δώσουμε χώρο. Συμφωνήσαμε να ξεκινήσω να την κινηματογραφώ. Με το καιρό, δημιουργήσαμε μαζί μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, με την κάμερα να λειτουργεί ως καταλύτης.
Στο μοντάζ είχα πολύ άγχος. Αρκετές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Δεν ήθελα με τίποτα να απογοητεύσω, να στεναχωρήσω ή να ματαιώσω κανέναν.»
Ξεκίνησες από τη Σοφία και βρήκες την Αμαλία; Πόσο δεκτικές ήταν για αυτό το πρότζεκτ;
Πηγαίνοντας στον Εισαγγελέα την πρώτη ημέρα της κινηματογράφησης, η Σοφία μου μίλησε ξανά για τα μηνύματα που λάμβανε. Μου είπε ότι δύο μέρες πριν της είχε έρθει ένα μήνυμα από μια κοπέλα για ένα πολύ σοβαρό περιστατικό χρόνιας κακοποίησης από προπονητή στον χώρο της ιστιοπλοΐας, όταν εκείνη ήταν ανήλικη.
Η κοπέλα αυτή ήταν η Αμαλία. Η Σοφία είχε τη συναίνεσή της να αναφέρει το όνομά της στον Εισαγγελέα. Αυτό σήμαινε ότι θα άνοιγε αυτεπάγγελτη έρευνα. Μετά την κατάθεσή της, επιστρέψαμε στο σπίτι της. Το τηλέφωνό της χτυπούσε διαρκώς από δημοσιογράφους. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το Twitter δεν σταματούσαν να αναπαράγουν το θέμα αυτό. Παράλληλα, άρχισαν να πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που αναρωτιόνταν «γιατί τώρα;» κ.ο.κ.
Μας έπιασαν τα μεσάνυχτα. Πριν φύγουμε, την ρώτησα αν θα έδινε στην Αμαλία το τηλέφωνό μου για να της μιλήσω. Συναντηθήκαμε λίγες μέρες αργότερα. Η υπόθεσή της είχε διαρρεύσει στον τύπο και τα ΜΜΕ την πολιορκούσαν κυριολεκτικά. Της περιέγραψα τον τρόπο που είχα αρχίσει να κινηματογραφώ τη Σοφία και τι σήμαινε αυτό πρακτικά, για να προσπαθήσει να το κάνει εικόνα. Της είπα ότι ήθελα να περάσω χρόνο μαζί της. Να κάνουμε μια καταγραφή με έναν άλλον τρόπο, ανθρώπινο, και βλέπουμε.
Δεν ήξερα τι θα γινόταν με το υλικό αυτό. Αν θα ήταν μεγάλου ή μικρού μήκους, ή αν δεν θα γινόταν τίποτα απολύτως. Ηξερα μόνο ότι είχα την ανάγκη να το κάνω. Ηθελα να την κάνω να νιώσει ασφάλεια, ότι δεν θα την προδώσω. Να ξέρει ότι τα όρια τα θέτει εκείνη και ότι δεν θα τα παραβιάσω. Κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι η πρώτη αυτή συνάντηση και με τις δύο γυναίκες ήταν μια υπόσχεση. Οτι η κάμερα κι εγώ δεν είμαστε εκεί για να «κλέψουμε» μια στιγμή τους, αλλά για να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να πλησιάσουμε η μία την άλλη με έναν τρόπο πολύ ειλικρινή, που συχνά δεν συμβαίνει ούτε στην «πραγματική» ζωή. Η κάμερα, με έναν τρόπο αλλόκοτο μας απελευθέρωσε και μας έφερε κοντά.
Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση των γυρισμάτων; Μίλησε μας για την δυσκολία να είναι ανοικτή κάμερα σε δύσκολες στιγμές και κλειστή η πόρτα των δικαστηρίων - για παράδειγμα.
Για μένα, η δυσκολία δεν ήταν τόσο στη στιγμή της κινηματογράφησης, γιατί δεν ήμουν μόνη εκεί και έπαιρνα πολλά πίσω. Το βασικό για μένα ήταν τι θα έκανα αργότερα με αυτές τις στιγμές. Ενιωθα ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στη Σοφία, στην Αμαλία, στις οικογένειές τους, ακριβώς επειδή μου επέτρεψαν να βρεθώ σε τόσο δύσκολες στιγμές και να καταγράψω τις ζωές τους.
Στο μοντάζ είχα πολύ άγχος. Αρκετές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Δεν ήθελα με τίποτα να απογοητεύσω, να στεναχωρήσω ή να ματαιώσω κανέναν. Ευτυχώς, σιγά-σιγά δημιουργήθηκε γύρω μου μια ομάδα με πολύτιμους ανθρώπους -οι συνεργάτες μου- και μαζί βρίσκαμε τον δρόμο όταν έπεφτα σε αδιέξοδο.
Η ορατότητα βοηθάει, αλλά δεν αρκεί. Η υπερέκθεση μπορεί να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα. Υπάρχει ελπίδα, και αυτό το έκανε η Σοφία. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου μια γυναίκα δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο είχε πάει για να ζητήσει βοήθεια, και δεν κουνήθηκε φύλλο...»
Πάρα πολύ ευαίσθητες οι στιγμές της Σοφίας με τον πατέρα της. Αυτές οι σκηνές εμπεριέχουν όλο το συναισθηματικό μπέρδεμα των θυμάτων («ακόμα κι αυτοί που με αγαπούν, δεν με πίστεψαν/υποστήριξαν τότε...») ότι ταυτόχρονα μπορεί να συνυπάρχει η αγάπη, το τραύμα, η ανάγκη για συγχώρεση, εξιλέωση...
Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να προσπαθείς να κατανοήσεις τον άλλον. Να κατανοήσεις τις αντιφάσεις του, τους περιορισμούς του. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να συμφιλιωθείς με όλα αυτά που ανακαλύπτεις και συνειδητοποιείς. Και είναι εντάξει αυτό.
Η δύναμη της Αμαλίας με ξεπερνά. Η στοχοπροσήλωση της, η καθαρότητα του μυαλού της, το πείσμα της. Είναι ένα κορίτσι που ενηλικιώθηκε μέσα από αυτό τον αγώνα και μοιάζει τόσο ψύχραιμη. Εσένα τι σε εντυπωσίασε περισσότερο γνωρίζοντας την;
Το χιούμορ της... Η συγκρότησή της. Η δύναμη και η ποιότητα της ψυχής της.
Θεωρώ εξαιρετικές τις σκηνές με την οικογένεια της - ειδικά την μικρή της αδελφή. Ακόμα μία γυναίκα μεγαλώνει μέσα σ΄αυτό τον αγώνα, ένα μικρό κοριτσάκι που ακούει, βλέπει, μαθαίνει την κακοποίηση και την αντίσταση στην κακοποίηση από πρώτο χέρι. Πιστεύεις ότι αυτή η ορατότητα, αυτή έκθεση σε θέματα έμφυλης βίας και παιδικής κακοποίησης, ενδυναμώνει τις νέες γενιές; Είναι καλύτερο από ό,τι γινόταν παλιότερα - όταν τα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι;
Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να λέγονται τέτοιες ιστορίες γιατί η σεξουαλική βία, η παιδική κακοποίηση, η κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, συμβαίνουν καθημερινά. Η σιωπή δίνει δύναμη στο κακό. Η σιωπή είναι συνενοχή. Ολοι πιστεύουν ότι δεν θα συμβεί ποτέ σε αυτούς. Αυτή τη συζήτηση την είχαμε κάνει πολλές φορές με την Αμαλία. Ποτέ κανείς δεν μπαίνει στη θέση του θύματος. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες γυναίκες, τα περισσότερα θύματα, δεν μιλούν. Θυμάμαι να μου λέει: «Χρειάζεσαι μια βοήθεια που δεν τη βρίσκεις».
Πιστεύω, όμως ότι πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Η ορατότητα βοηθάει, αλλά δεν αρκεί. Η υπερέκθεση μπορεί να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα. Υπάρχει ελπίδα, και αυτό το έκανε η Σοφία. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου μια γυναίκα δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο είχε πάει για να ζητήσει βοήθεια, και δεν κουνήθηκε φύλλο. Πόσες γυναίκες ακόμα πρέπει να δολοφονηθούν, πόσα παιδιά να κακοποιηθούν, πόσοι άνθρωποι να τραυματιστούν για να κάνουμε κάτι επιτέλους γι’άυτό;
Τι σε σόκαρε, εσένα προσωπικά, κατά τη διάρκεια της έρευνας και των γυρισμάτων; Τι ήταν αυτό που σε ξεπέρασε;
Οι άνθρωποι που ήρθαν στο δικαστήριο για να υποστηρίξουν τον δράστη, λέγοντας ότι η Αμαλία ήταν ερωτευμένη μαζί του, και η έλλειψη προστασίας για τα θύματα κατά τη διάρκεια της αποδεικτικής διαδικασίας. Δεν περίμενα να είναι τόσο σκληρό. Είδα πολλούς ανθρώπους να διαλύονται ψυχικά, γιατί δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός προστασίας για εκείνους, και γιατί κανείς δεν καλείται να λογοδοτήσει αν δεν κάνει σωστά τη δουλειά του ή, πολύ χειρότερα, αν τραυματίσει το θύμα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά η έκβαση μιας δίκης εξαρτάται από το ποιος είναι ο Πρόεδρος της έδρας. Αν είσαι τυχερή και πετύχεις καλό Πρόεδρο, θα θέτει όρια. Αν όχι, σχεδόν όλα επιτρέπονται, όπως είδαμε στην υπόθεση Λιγνάδη, όπου ζητήθηκε από τον μηνυτή να αναπαραστήσει τη σκηνή του καταγγελλόμενου βιασμού του. Υπάρχει τρόπος να προστατευθούν οι επιζώντες και οι οικογένειές τους, και να προλάβουμε τη βία πριν συμβεί, αλλά και να μην διαιωνίζεται αυτός ο τοξικός κύκλος μέσα στο δικαστήριο.
Πιστεύεις ότι το σινεμά, το κοινωνικοπολιτικό σινεμά, το ντοκιμαντέρ μπορούν να αλλάξουν αυτό τον κόσμο; Αφυπνίζοντας συνειδήσεις; Ξεκινώντας το διάλογο;
Τελευταία έχω ταξιδέψει αρκετά με την ταινία σε μέρη που δεν πίστευα ότι θα υπήρχε ενδιαφέρον γι' αυτήν. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους στην Ταΐπέι, στο Κίεβο, στην Ιταλία, που είτε μου έστειλαν μήνυμα, είτε με πλησίασαν για να μου μιλήσουν μετά την προβολή, λέγοντάς μου πόσο τους άγγιξε η ταινία. Αυτό με συγκίνησε βαθιά.
Πιστεύω λοιπόν ότι μια ταινία μπορεί να δώσει κουράγιο, να ενδυναμώσει, να προβληματίσει, να μας αποκαλύψει μια αλήθεια για έναν μακρινό τόπο, να δούμε κάτι από τους εαυτούς μας στους «μακρινούς άλλους», ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε τελικά τόσο διαφορετικοί, να εγείρει συνειδήσεις, να δημιουργήσει συμπόνια και, μερικές φορές, να οδηγήσει σε κινητοποιήσεις, νομικές αλλαγές, σε δικαιοσύνη. Υπάρχουν πολλά πραγματικά παραδείγματα ντοκιμαντέρ που το έχουν πετύχει αυτό.
Ωστόσο, το να κάνεις ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, είναι πολύ δύσκολο. Και δεν ξέρω πόσο βιώσιμο είναι τελικά. Εγώ στάθηκα τυχερή, γιατί είχα την εμπιστοσύνη και την κατανόηση των ανθρώπων της Στέγης και μπόρεσα να δημιουργήσω με ελευθερία, και αυτό ήταν ανεκτίμητο. Οι περισσότεροι από εμάς δίνουμε χρόνια από τη ζωή μας, χωρίς να γνωρίζουμε τι θα συμβεί στο τέλος, με μοναδικό γνώμονα την πίστη μας ότι αυτή η ιστορία πρέπει να ειπωθεί. Αυτό απαιτεί χώρο, χρόνο και υπομονή για να χτίσουμε εμπιστοσύνη.
Οι σχέσεις στο ντοκιμαντέρ είναι το πιο σημαντικό. Ο ανταγωνισμός όμως εκεί έξω είναι τεράστιος, τα χρήματα είναι λίγα. Οι ντοκιμαντερίστες χρειαζόμαστε περισσότερη υποστήριξη για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ταινίες που έχουν τη δυνατότητα «να αλλάξουν τον κόσμο....»
Η σκηνή που δείχνεις τι είναι το «tack» με λυγίζει κάθε φορά. Δεν μπορεί να κάνει tack μια γυναίκα μόνη, όσο γενναία κι αν είναι - χρειάζεται συλλογικότητα, ομάδα, οργάνωση, αλληλεγγύη, στήριξη - αυτό το «όλες μαζί». Πόσο κοντά είμαστε σε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Είμαστε ακόμα στην αρχή του δρόμου. Δυστυχώς, σε χώρους όπου είδαμε γυναίκες να μιλούν δημόσια, όπως στον αθλητισμό, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στο θέατρο, ενώ υπήρξε αρχικά ένα δυνατό κύμα αλληλεγγύης, αυτό δεν συνεχίστηκε. Πολλές υποθέσεις δεν προχώρησαν ή, ακόμα χειρότερα, προχώρησαν χωρίς να υπάρξει δικαιοσύνη. Οι δράστες είναι ελεύθεροι. Τα θύματα βαθιά τραυματισμένα. Τα συστήματα εξουσίας είναι δυστυχώς πολύ ισχυρά. Νομίζω ότι αρκετοί από εμάς απογοητευτήκαμε από αυτό. Αλλά το #MeToo δεν είναι απλώς μια τάση στα social media. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αλλάξει αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και αγωνίζονται για να ξανακερδίσουν τις ζωές τους πίσω. Πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί μπορεί να συμβεί σε όλους.
Το «Tack» της Βάνιας Τέρνερ θα προβάλεται από 25 Νοεμβρίου στο CineDoc και τον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, 20.00 Παρουσία της σκηνοθέτιδας Βάνιας Τέρνερ και των συντελεστών της ταινίας. Τη συζήτηση θα συντονίσει η σκηνοθέτιδα Εύα Στεφανή.
Πέμπτη 28/11, 19.00 | Δικαιοσύνη και Νομικό Πλαίσιο Θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ, τη Θεώνη Κουφονικολάκου, Συνήγορο του Παιδιού και την Κλειώ Παπαπαντολέων, δικηγόρο. Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος του Solomon, Δανάη Μαραγκουδάκη.
Παρασκευή 29/11, 19.00 | Ιστορίες από τον χώρο του Αθλητισμού Θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ και τη Μαρία Γεωργάτου, Ολυμπιονίκη Ρυθμικής Γυμναστικής. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Νεκταρία Σταμούλη, ανταποκρίτρια του Politico στην Ελλάδα και δημοσιογράφος στην Καθημερινή.
Δευτέρα 2/12, 19.00 | Προστασία των παιδιών στον Αθλητισμό Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ, την Ξένη Δημητρίου, Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου επί τιμή και την Άννα Κάβουρα, Ψυχολόγο - Αθλητική Ψυχολόγο, Εντεταλμένη Διδάσκουσα Τμήματος Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Αλεξία Καλαϊτζή, δημοσιογράφος στην Καθημερινή και την ΕΡΤ.
Τρίτη 3/12, 19.00 | Παιδεία και Σεξουαλική Αγωγή Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ, τη Λίνα Λυκομήτρου, Σχολική ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια, Τραυματοθεραπευτρια και τη Φιλίππη Ρούβαλη, Εκπαιδευτικό, Ηθοποιό, Θεατρο-παιδαγωγό.
Τετάρτη 4/12, 19.00 | Ψυχολογία και Διαχείριση Τραύματος Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ και τη Γεωργία Δεσπότη, Ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Νιόβη Αναζίκου, Δημοσιογράφος και Ντοκιμαντερίστρια, αντιπρόεδρος του WIFT.
Δευτέρα 2/12, 19.00 | Προστασία των παιδιών στον Αθλητισμό Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ, την Ξένη Δημητρίου, Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου επί τιμή και την Άννα Κάβουρα, Ψυχολόγο - Αθλητική Ψυχολόγο, Εντεταλμένη Διδάσκουσα Τμήματος Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Αλεξία Καλαϊτζή, δημοσιογράφος στην Καθημερινή και την ΕΡΤ.
Τρίτη 3/12, 19.00 | Παιδεία και Σεξουαλική Αγωγή Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ, τη Λίνα Λυκομήτρου, Σχολική ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια, Τραυματοθεραπευτρια και τη Φιλίππη Ρούβαλη, Εκπαιδευτικό, Ηθοποιό, Θεατρο-παιδαγωγό.
Τετάρτη 4/12, 19.00 | Ψυχολογία και Διαχείριση Τραύματος Θα ακολουθήσει Q&A με τη σκηνοθέτιδα Βάνια Τέρνερ και τη Γεωργία Δεσπότη, Ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Νιόβη Αναζίκου, Δημοσιογράφος και Ντοκιμαντερίστρια, αντιπρόεδρος του WIFT.
